Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Noel Gallagher, παρακαλώ, επιτρέψτε μου: Noel Gallagher, ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια Gallagher, μια από τις πιο επιδραστικές φιγούρες της brit-pop σκηνής και των alternative 90’s. Ευρέως γνωστός ως ο κιθαρίστας και ο κύριος συνθέτης των θρυλικών Oasis αλλά και ως επιτυχημένος solo καλλιτέχνης από τη διάλυση των Oasis και μετά, υπό το μουσικό project “Noel Gallagher’s Ηigh-Flying Birds”. Αγαπητός από πάρα πολλούς, μισητός από ακόμα περισσότερους, ο Noel έχει μια πολύ περίεργη αλλά αδιαμφισβήτητα μεγαλοπρεπή θέση στο ροκ στερέωμα.
Η νέα του δουλειά είναι η συνέχεια μιας μουσικής πορείας που άρχισε περίπου τέσσερα χρόνια πριν με τον δίσκο “Who Βuilt Τhe Μoon?” και είναι σίγουρα μια επιλογή η οποία έχει κατακριθεί σε έναν βαθμό ακόμα και από τους πιο σκληροπυρηνικούς fans. Ας μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που έγραψε κομμάτια όπως το “Live Forever”, “Don’t Look Back In Anger” και “Wonderwall”. Είναι επομένως αναπόφευκτο να μην αντιμετωπίσει κανείς αυτήν την μουσική μεταστροφή τουλάχιστον με λίγη καχυποψία.
Το νέο EP, “Blue Moon Rising” είναι ένα πάντρεμα alternative rock, cosmic pop, new wave επιρροών με κάποιες περιστασιακές brit-pop αναλαμπές. Το ομώνυμο κομμάτι θυμίζει duo New order και Samantha fox (???) και η αλήθεια είναι ότι έχει ένα αρκετά πιασάρικο crescendo στο τέλος του. Ενδιαφέρον ακόμα παρουσιάζει το “Come Outside” που στα αυτιά μου θυμίζει κάπως Oasis εποχής “Don’t Βelieve Τhe Τruth”.
Το πρόβλημα με το “Blue Μoοn Rising”, αλλά και με την όλη cosmic pop phase του Gallagher δεν είναι η “προδοσία” της Brit-pop συνθετικής ούτε η έλλειψη ποιότητας ή προοπτικής. Απλούστατα, το πρόβλημα είναι η ρηχή, ίσως πρόχειρη αντίληψη για το τι πρέπει να παρέχει ο νέος ήχος που ενστερνίζεται: η cosmic pop-new wave ψυχεδέλεια στηρίζεται πρώτα απ’ όλα στην πολυεπίπεδη ενορχήστρωση, στον βομβαρδισμό του ακροατή με μελωδίες σε σημείο που να τον αναγκάσεις να πάψει να σκέφτεται, να τον κάνεις να αιωρηθεί μέσα στον ήχο. Δεν είναι απλά ένα χορευτικό μπιτάκι με μια γκρουβάτη μπασογραμμή και παράξενους ήχους να αιωρούνται.
Το χειρότερο όμως αυτής της απόπειρας είναι ότι σταδιακά ο Noel χάνει όλο και περισσότερο το στοιχείο που τον καταξίωσε εξαρχής: τη μελωδικότητα του. Όσο προχωρά πιο βαθειά στον κόσμο της dancepop , οι συνθέσεις του γίνονται όλο και πιο ξεθωριασμένες και μηχανικές. Όλα αυτά συντελούν εντέλει στο να κάνουν το όλο εγχείρημα να μοιάζει ξένο. Θα έπρεπε να μπορούμε να μιλάμε για την ψυχεδέλεια του Noel Gallagher και όχι για ψυχεδέλεια με τον Noel Gallagher από πάνω.
Δεν είμαι από αυτούς που απορρίπτουν ή μισούν αυτή την νέα μουσική κατεύθυνση. Τουναντίον, επικροτώ την αποφασιστικότητα του Νoel που παρά τη γκρίνια όλου του fanbase εξακολουθεί να κάνει αυτό που πιστεύει και γουστάρει. Εξάλλου έτσι προοδεύει το ανθρώπινο είδος ανέκαθεν: δοκιμάζει, αποτυγχάνει, ξαναπροσπαθεί. Και, τουλάχιστον στα αυτιά μου, το “Blue Moon Rising” είναι ένα κεφάλαιο στο βιβλίο της αποτυχίας που προηγείται της επιτυχίας.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν επιθυμώ άλλο “Live Forever”, ούτε άλλο “Don’t Look Back In Anger”. Δεν θέλω άλλους ύμνους αρένας από εκείνον. Μας έχει δώσει ήδη πολλούς. Αυτό που θέλω και ξέρω ότι μπορεί να δώσει είναι άλλος ένας αναπροδιορισμός. Να μάθει από τα λάθη του, να συνεχίσει να πειραματίζεται, να καταλάβει τι πρέπει να αποχωριστεί και τι πρέπει να κρατήσει για να κινηθεί σε τέτοιους δρόμους. Και να μας δώσει μια νέα δουλειά που αντικατοπτρίζει, όχι έναν ενθουσιασμό για πειραματισμό, αλλά μια πραγματική, αυθεντική νέα φάση στη δισκογραφία του Noel Gallagher.