Μέγας είσαι Nergal και θαυμαστά τα έργα σου! Σε ό,τι μουσικό είδος και αν ανήκουν αυτά. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα τέτοιοι καλλιτέχνες που έχουν τάσεις “φυγής” από τα standards τους, ξεδιπλώνουν κι άλλες πτυχές του εαυτού τους και κυκλοφορούν δουλειές, φτιαγμένες να σου κρατάνε όμορφη συντροφιά σε δυσμενείς συνθήκες. Αυτό ακριβώς κάνει και το νέο του πόνημα, “New Man, New Songs, Same Shit, Vol. 1”. Γνωστό ανήσυχο πνεύμα ο Πολωνός αφήνει λίγο στην άκρη τους Behemoth και συνεχίζει το προσωπικό του project, Me and That Man, που ξεκίνησε πριν τρία χρόνια περίπου.
Ο Adam Nergal Darski, στο δεύτερο πόνημά του, πηδάει στην αντίπερα όχθη των ακουσμάτων του και μας δείχνει την αγάπη του στους Nick Cave και Johnny Cash. Ένα “πείραμα” που ήδη είχε επιτυχία από το ντεμπούτο του, “Songs of Love and Death”. Δημιουργεί έντεκα συνθέσεις που μπλέκουν με άριστο τρόπο το βαρύ blues, το folk και το country, με κοινό παρονομαστή και στα τρία το απόλυτο σκοτάδι. Μπορεί να λείπουν τα blast beats και τα ακραία φωνητικά, αλλά πραγματικά η “διαβολική” ατμόσφαιρα που επικρατεί εδώ δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους Behemoth. Σε αυτό, βέβαια, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι εκλεκτοί καλεσμένοι του από τους Madrugada, Grave Pleasures, Emperor, Trivium, Slipknot και πολλούς ακόμα.
Όπως ανέφερα ακριβώς από πάνω, λοιπόν, ο Nergal δεν είναι μόνος του στο ταξίδι αυτό. Έχει επιλέξει τους κατάλληλους συνοδοιπόρους που κάνουν την ακρόαση ακόμα πιο γοητευτική. Ο καθένας από τους αγαπημένους αυτούς καλλιτέχνες δίνει το στίγμα του και προσθέτει την δικιά του απόχρωση του μαύρου στις ήδη κατάμαυρες συνθέσεις του δίσκου.
Όλα τα κομμάτια έχουν λόγο ύπαρξης, αλλά είναι 4-5 που ξεχωρίζουν λίγο παραπάνω. Πρώτο έχουμε το παιχνιδιάρικο “Run With the Devil” με το ταιριαστό σαξόφωνο του Jørgen Munkeby από τους Νορβηγούς, Shining. Το ακούς και απευθείας το βάζεις για soundtrack σε κάποια ταινία του Tarantino. Επόμενο αγαπημένο έρχεται το “Coming Home”, το οποίο προσαρμόζεται στην φωνή του Sivert Høyem και όχι το αντίθετο. Και φτάνουμε στο καλύτερο, ίσως, τραγούδι του album, το “Burning Churches”. Και κάπου εκεί είναι που σου έρχονται στο μυαλό οι 16 Horsepower. Άλλο highlight είναι το “How Come?” με το Corey Taylor να αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι μπορεί να τραγουδήσει τα ΠΑΝΤΑ και φυσικά το “Confession” με τον ψυχάκια τον Niklas Kvarforth να “ντύνεται” για λίγο Nick Cave και να ρίχνει τη αυλαία με τον πιο κατάλληλο τρόπο.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, ο Nergal ξορκίζει τους δαίμονες του μέσα από αυτόν τον δίσκο, με την παρέα αρκετών φίλων του. Το “New Man, New Songs, Same Shit Vol.1” αποτελεί μία όμορφη δημιουργία, που σε βοηθάει να ανακαλύψεις την άλλη πλευρά αυτού του καλλιτέχνη.