Μία από τις τρεις σημαντικότερες μπάντες που έχει αναδείξει η Peaceville και γενικότερα μία από τις καλύτερες της Αγγλίας, επέστρεψε για να μας πνίξει ό,τι ελπίδες μας έχουν απομείνει. Ο λόγος για τους αγαπημένους “μίζερους” My Dying Bride, οι οποίοι μας παρουσιάζουν τον δέκατο τέταρτο δίσκο τους με τίτλο, “The Ghost of Orion”. Η αλήθεια είναι ότι στη μέχρι τώρα πορεία τους μας είχαν κακομάθει, μιας και ανά 2-3 χρόνια κυκλοφορούσαν και κάτι καινούριο, ενώ τώρα μεσολάβησε μια πενταετία από το “Feel the Misery”. Βέβαια, όπως οι περισσότεροι γνωρίζουν, υπήρχε σοβαρότατος λόγος για αυτή την παύση. Η εξάδα από το Yorkshire, όμως, γύρισε ακόμα πιο δυνατή και μας δίνει απλόχερα ό,τι πιο ποιοτικό έxει βγάλει μετά το “For Lies I Sire”.
Τριάντα χρόνια στη σκηνή και όσο και να ξεψαχνίσεις την δισκογραφία τους δεν θα βρεις κάποιο μελανό σημείο. Ακόμα και το πειραματικό “34.788%…Complete” έχει πολλές δυνατές στιγμές μέσα του. Ο ιθύνων νους του συγκροτήματος, Aaron Stainthorpe, μας αποδεικνύει επανειλημμένα ότι όταν η έμπνευση πηγάζει από τον πόνο γεννιούνται αριστουργήματα. Σε αυτό το μοτίβο κινείται και τώρα, απλά εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σκοτεινά και χαοτικά. Όταν έγινε γνωστό ότι η πεντάχρονη κόρη του Aaron έπασχε από καρκίνο, όλοι περιμένανε πως ο επόμενος MDB δίσκος θα είναι ό,τι πιο συναισθηματικά φορτισμένο έχουν κυκλοφορήσει στην καριέρα τους. Και έτσι ακριβώς έγινε. Ο φόβος της απώλειας και οι δύσκολες στιγμές μιας τέτοιας κατάστασης γέννησε ένα αριστούργημα που κάνει και τον πιο σκληρό ακροατή να λυγίσει.
Το “The Ghost of Orion” είναι τέχνη με όλη τη σημασία της λέξης και μάλιστα βιωματική. Η αγωνία και η λύπη του Aaron, πριν νικήσει την αρρώστια το παιδί του, παίρνουν σάρκα και οστά μέσα σε οκτώ εξαιρετικές συνθέσεις. Μετατρέπονται σε στίχους, riffs και μελωδίες που δεν γίνεται να μην σε ανατριχιάσουν. Πάρτε για παράδειγμα το σφίξιμο στην καρδιά που προκαλεί η ερμηνεία του στο “Tired of Tears” ή το δράμα που παίζεται στην μέση του “The Long Black Land” ή το μουντό “To Outlive the Gods” που φέρνει στο μυαλό κάτι από “Like Gods of the Sun”.
Από την μελωδία του εναρκτήριου “Your Broken Shore” μέχρι το soundtrack-ικο “Your Woven Shore” το album σε παρασέρνει σε ένα ταξίδι συναισθημάτων, έτσι όπως μόνο αυτή η μπάντα ξέρει να κάνει. Το βιολί κάνει την εμφάνισή του εκεί ακριβώς που χρειάζεται, κάνοντας την κατάσταση ακόμα πιο μελαγχολική, ενώ ο Aaron Stainthorpe για ακόμα μία φορά είναι συγκλονιστικός, χαρίζοντάς μας μερικά από τα πιο στοιχειωμένα φωνητικά που έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Είναι οξύμωρο, αλλά συνάμα εντυπωσιακό, πως μία κυκλοφορία βουτηγμένη στην θλίψη σε κάνει να σκας ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης στο τέλος της ακρόασής της. Το “The Ghost of Orion” είναι πραγματικά ένας πολύ “μεγάλος” δίσκος.