Η επιστροφή των Green Day στη δισκογραφία είναι ένα τεράστιο μεσαίο δάχτυλο στις αδιάφορες μόδες και τάσεις που επιβάλλει η mainstream μουσική βιομηχανία. Η αναγέννηση του punk rock τις τελευταίες δεκαετίες, βρίσκει την μπάντα απ’ τη California στην καλύτερη της φάση. Αν και πρωτοπόροι του είδους, οι Green Day δεν έπαψαν ποτέ να πειραματίζονται με το μουσικό genre που τους καθιέρωσε, χαρίζοντας μας ανά κυκλοφορία μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού τους. Αν και μετά το άτυπο reboot στη καριέρα τους με το πετυχημένο “American Idiot” του 2004, ο πήχης (και η δημοφιλία τους) ανέβηκε κατά πολύ, η παρέα του Billie Joe Armstrong κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να την βγάλει καθαρή. Αν και είναι αρκετοί αυτοί που περιμένουν στη γωνία το πρώτο στραβοπάτημα για να αναθεωρήσουν την αξία αυτής της μπάντας, οι Green Day δείχνουν να έχουν βρει τη συνταγή της επιτυχίας -χωρίς να τους έχει κοστίσει στιγμή καλλιτεχνικά- και να μη τους καίγεται καρφί. Εξάλλου, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να παίζεις punk και να είσαι στην κορυφή του κόσμου.
Γελάει ο κόσμος. Οι Green Day είναι η «rock» μπάντα μπούσουλας αν θες να γίνεις η coca cola της μουσικής βιομηχανίας. Οι τύποι εγκλωβίστηκαν στην εφήμερη επιτυχία τους και στα χέρια των image makers. Δεν ξεπουλήθηκαν, αυτό ήταν από πάντα. Ένας καλός δίσκος την κατάλληλη εποχή (“Dookie”), ένα μέτριο -τάχαμου επαναστατικό- concept album (“American Idiot”), και από εκεί και πέρα καριέρα για νούμερα στα charts και τα ράφια των megastores. Η μουσική των Green Day είναι καλή, μόνο αν ακούς μουσική ξώφαλτσα. Και επέστρεψαν με νέο album.
Το “Father Of All…” είναι γεμάτο παλαμάκια, την φράση «waaah, wah, wouaaahhh» με κάθε πιθανό τρόπο, και μπότα/ταμπούρο/ταμπούρο. Σε κάθε κομμάτι του δίσκου. Σε κάθε ένα κομμάτι του δίσκου, επί δέκα φορές. Τα φωνητικά του Billie Joe Armstrong (όταν δεν κάνει «wah, waaah,wah») είναι μεν μελωδικά, αλλά τα ίδια σε κάθε track. Αν αλλάζουν οι στίχοι στα refrain δεν παίρνω και όρκο. Στις περιπτώσεις που δεν χτυπάνε παλαμάκια όλοι μαζί απαιτώντας το sing along του ακροατή, οι κιθάρες έχουν όσο επιθετικό punk χαρακτήρα μπορεί να έχει μια στειρωμένη γάτα στο σαλόνι σου. Αν το ψειρίσουμε λιγάκι παραπάνω, αυτή τη φορά έχουν μια πιο ξεδιάντροπη pop τάση στις νέες μουσικές τους, συνθήκη που ίσως διχάσει τους fans τους. Χμμμ. Κατά τ’ άλλα τα γνωστά. Εύκολα ραδιοφωνικά χιτάκια το ένα πίσω απ’ τα άλλο, χωρίς απολύτως καμία διάθεση για περιπέτεια. Αυτά.
Το παράδοξο είναι πως το “Father Of All…(Μάδερφάκερς-λέγεται-αλλά-δε-το-γράφουμε-στο-εξώφυλλο-για-να-μπει-πιο-εύκολα-στο-αμερικάνικο-νοικοκυριό)” θα βρει το δρόμο του, θα βγάλει singles, θα γεμίσει γήπεδα με 125€ το εισιτήριο και θα γράψει την επιτυχημένη ιστορία του χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Υπάρχουν και αυτές οι μπάντες και πρέπει να ζήσουμε μ’ αυτές. Ή απλώς να αδιαφορήσουμε.