Το 2020 έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις του, αφού ο πρώτος κιόλας μήνας του αποδείχτηκε πολύ δυνατός μουσικά, χαρίζοντάς μας μερικές κυκλοφορίες που “ταλαιπωρούν” τα ηχεία μας από την αρχή του χρόνου. Μέσα σε αυτές θα ήταν αδικία να μην συμπεριλάβουμε και την νέα δισκογραφική δουλειά των Midnight, με τίτλο “Rebirth By Blasphemy”.
Αν και αυτοί εδώ οι Αμερικάνοι υπάρχουν καμιά εικοσαετία στην γύρα, έχοντας κυκλοφορήσει τέσσερα albums και αρκετά EP/Split, εγώ άργησα αρκετά να τους πάρω χαμπάρι. Πιο συγκεκριμένα, η πρώτη μου επαφή με την μουσική τους και αυτό που με έκανε να την ψάξω λίγο περισσότερο με την πάρτυ τους ήταν πριν δύο χρόνια, περίπου, με το πολύ καλό “Sweet Death and Ecstasy”. Αρκετά δυνατός δίσκος, όπως και το καινούριο τους πόνημα, από μία μπάντα που λατρεύει την βία και φροντίζει να μας το υπενθυμίζει σε κάθε κυκλοφορία της και κυρίως στις χαοτικές live εμφανίσεις της. Όσοι τους παρακολούθησαν πριν ένα χρόνο στην χώρα μας θα καταλάβουν ακριβώς τι εννοώ.
Το “Rebirth By Blasphemy” ακολουθεί τα ίδια κατάμαυρα μονοπάτια του προκατόχου του, καταφέρνοντάς τα περίφημα. Αν θα έπρεπε να του δώσουμε έναν χαρακτηρισμό, τότε ο τίτλος του εναρκτήριου κομματιού “Fucking Speed and Darkness”, πιστεύω ότι του ταιριάζει τάλε κουάλε. Αυτό ακριβώς επικρατεί και στις δέκα συνθέσεις. Ταχύτητα και σκοτάδι που στοιχειώνουν τα αυτιά του ακροατή για περίπου μισή ώρα.
Οι επιρροές και σε αυτόν τον δίσκο είναι πολλές και φυσικά “βγάζουν μάτι”. Η βρωμιά των Venom συναντάει την αλητεία των Motorhead και από εκεί και πέρα έρχεται το punk, το black και το speed-άτο metal να ολοκληρώσουν την φάση, κάτω από μία “σάπια” παραγωγή που ταιριάζει γάντι. Αυτοί ακριβώς είναι οι Midnight και, όσο και αν το θες, δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Πάντοτε βλάσφημοι και βίαιοι, έχουν καταφέρει να φτιάχνουν μουσική που απλά γουστάρεις να ακούς με τέρμα την ένταση. Και φυσικά το “Rebirth By Blasphemy” αποτελεί άλλη μία απόδειξη αυτού.