Η αρχική ορμή με την οποία υπέθετα πως θα έμπαινα εντός του venue, διακόπτεται ακαριαία από την ουρά που είχε σχηματιστεί έξω από το Gagarin, που προμήνυε πως το βράδυ της 14ης Φεβρουαρίου, θα μπολιαζόταν με μία γερή δόση αγάπης, προς μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, on stage συνευρέσεις ελληνικών συγκροτημάτων: εκείνη των Bazooka με τους Dury Dava. Από το επαναλαμβανόμενο stage diving και το επίμονο ανέβασμα των fans στη σκηνή, μέχρι τη διάχυση punk και ψυχεδελικών ήχων μέσα σε μία διασκεδαστική και υψηλών θερμοκρασιών ατμόσφαιρα, οι σχεδόν τρεις ώρες κατά τις οποίες εκτονωθήκαμε ψυχικά και σωματικά εντός του συναυλιακού χώρου, μας εφοδίασαν με ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις.
Ανταπόκριση: Λουίζα Σολομών-Πάντα / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής
Με τον κεντρικό χώρο του Gagarin να μας προϊδεάζει για το εντυπωσιακό γέμισμα που θα ακολουθούσε, αποδεικνύοντας το αυξανόμενο ενδιαφέρον του κόσμου για τα νεοσύστατα groups της εγχώριας σκηνής, οι πενταμελείς Dury Dava, είναι έτοιμοι να μας συστήσουν στον δικό του μουσικό κόσμο, όπως αυτός αποτυπώνεται μέσα από τις πολυεπίπεδες, άλλοτε ζωηρές κι άλλοτε συχνά «ομιχλώδεις», «στοιχειωμένες» και σπαρακτικές, φιλικά προσκείμενες σε κάποια κόλαση συνθέσεις, του ομώνυμου ντεμπούτου τους, “Dury Dava” (2019). Ο εξ’ ολοκλήρου ελληνικός στίχος, σε συνδυασμό με την εμπλουτισμένη παρουσία οργάνων, πέραν των «παραδοσιακών» για ένα rock συγκρότημα, όπως το κλαρινέτο, η φλογέρα και το μπουζούκι, ενδυναμώνουν την επιθυμία μας να καταπιαστούμε από τη «διαφορετικότητά» τους, που μπορεί να μη ριζώνει μονομιάς στο μη σκληραγωγημένο αυτί μας, αλλά τελικά καταφέρνει να το δαμάσει ενθουσιωδώς και να το παραδώσει στην indie αισθητική τους, διανθισμένη από μία punk δυναμική, με ελληνο-τουρκικά στοιχεία μουσικής παράδοσης, που προσδένονται αρμονικά στη ψυχεδέλεια των 60’s και το krautrock των 70’s.
Τα «Καλοκαίρι», «Τρίπτυχο», «Σάτανα», «Ζούπα», «Αταξία», αλλά και ένα νέο, ακυκλοφόρητο κομμάτι, διαμορφώνουν το setlist τους, από το οποίο δε θα μπορούσε φυσικά να απουσιάζει το παιχνιδιάρικο, catchy κι αγαπημένο του κόσμου «Έλα Πάλι Να». Η ευλάβεια με την οποία προσωποποιούν τα κομμάτια τους εντός της περίπου μίας ώρας που βρίσκονται στο stage και το συμπαγές παίξιμό τους, που πότε μοιάζει να μας γαντζώνει και να μας τραβάει ψηλά σε κάθε στιγμή κορύφωσης κι άλλοτε μας αφήνει να «σκάσουμε» βίαια κι άξαφνα στο έδαφος, σε ταυτόχρονο ρυθμό με τους μυσταγωγικούς ελιγμούς των οργάνων και τον κιθαριστικό εκτροχιασμό, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μία τελετουργική ατμόσφαιρα, διονυσιακού χαρακτήρα, με την αναπόσπαστη παρουσία των synths, που όσο διψά για γαλήνη, άλλο τόσο τρέφεται μουσικά και στιχουργικά από τον σπαραγμό και την κραυγή. Αποστρεφόμενοι την πεπατημένη, οι Dury Dava ακολουθούν τη δική τους πειραματική διάθεση στο live, αφήνοντας αχαλιναγώγητη την τυμπανοκρουσία, και με τον frontman να αναπαριστά τη δική του «θηριοκεφαλία», φορώντας μία τερατόμορφη μάσκα, μας υποβάλλουν στο θέαμά τους.
Η αλήθεια είναι πως οι Bazooka μου αρέσουν πολύ. Αλήθεια επίσης είναι, πως τα τελευταία χρόνια, λίγα είναι τα live τους στα οποία δεν έχω κάνει “support”, όπως και το γεγονός ότι λίγοι είναι εκείνοι που δεν περνούν καλά, ή εν τέλει ακόμη καλύτερα απ’ ότι αρχικά περίμεναν σε αυτά. Αναπόσπαστο στοιχείο των εμφανίσεών τους, οι αδάμαστοι έφηβοι, που ξέρουν να σπείρουν τον πανικό στα venues και να διασκορπούν μία γλυκιά νοσταλγία από εποχές που μπορεί να μην έχουν ζήσει, αλλά των οποίων το κλίμα ξέρουν να ανασύρουν καλά στο σήμερα. Όπως ακόμη καλύτερα, ξέρουν να το κάνουν οι Bazooka, με το βρώμικο, καυστικό, ξεσηκωτικό και ακατέργαστο garage/punk rock τους. Γι’ ακόμη μία φορά, μέσα σε ένα πλήρες και δομημένο setlist, αποτελούμενο από περισσότερα από 20 tracks, στο επίκεντρο των οποίων βρέθηκαν τα κομμάτια του νέου τους album “Zero Hits”, οι Bazooka κατάφεραν να κάνουν το stage-diving μία εύκολη υπόθεση και να στήσουν το δικό τους party στη σκηνή του Gagarin. Τα «Κενό», «Οι Βλάκες Κάνουνε Παρέλαση», «Σουλτάνα», «Μόνος» και «Το Χρώμα Του Τρελού» από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, έχουν καταφέρει να γίνουν ήδη τόσα αγαπητά, όσο τα παλαιότερα κομμάτια που ακολούθησαν, γεγονός που επισφραγίζεται από το δυνατό τραγούδισμα των fans και την έντονη διαδραστικότητα μεταξύ μπάντας και κοινού.
Οι Bazooka πέρα από δυσκόλως συγκρίσιμοι performers, είναι και εξαιρετικοί παίκτες, πράγμα το οποίο μας υπενθυμίζουν σε κάθε gig που διοργανώνουν, διατηρώντας μία «σχέση προσήλωσης» με τις πρόβες, που φροντίζουν να πραγματοποιούν συχνά παρά την πολυετή πορεία τους ως συγκρότημα. Τα «Οθόνη», «Ζούγκλα», «Έλα», «Φύση», «Βραδινή Βάρδια» και «Φυλακή», είναι μονάχα μερικά ακόμη από τα κομμάτια, που, όσο εκρηκτικά και πληθωρικά αποδίδονται, άλλο τόσο «λυσσασμένα» γίνονται υποδεχόμενα από τον κόσμο, για να επιδοθούν σε ένα εκκωφαντικό singalong (κάτω, αλλά και πάνω στη σκηνή) και να επιβεβαιώσουν πως το group διανύει την ίσως πιο κομβική στιγμή της πορείας του, έχοντας καταφέρει έπειτα από το release show του “Zero Hits” να γεμίσουν και πάλι το main venue του Gagarin. Τα ζωηρά χρώματα στα ρούχα του Ξάνθου, μαρτυρούν την ευδιαθεσία τους, που έρχεται να κορυφωθεί με το παίξιμο των super-hits «Άχρηστη Γενιά», «Κορίτσι Στην Ακτή», αλλά και το «Εξαϋλώσου», που κατευνάζει με τη μελωδικότητα και την ευφορικότητά του το «άτρωτο», ταχύρυθμο tempo της βραδιάς. Με το κοινό να παραμένει αχόρταγο κι ακούραστο, το encore ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαίο και προβλεπόμενο.
Η παικτική αρτιότητά τους συγχρονίζεται, για να ξεκινήσουν το encore με το «Επανάληψη» και να ολοκληρώσουν το μακράς διάρκειας live τους με το track «Δεμένος Στο Κρεβάτι Σου» από το album Useless Generation, σκορπώντας αλλόκοτες και φρενήρεις κραυγές εντός του venue. Το σκηνικό χαώδες, το Gagarin έχει λάβει τη μορφή ενός μαγνητικού πεδίου, με τις μαγνητικές δυνάμεις των Bazooka να το ηλεκτρίζουν και να επισφραγίζουν γι’ ακόμη μια φορά, λίγο πριν αποχωριστούν τη σκηνή, ότι “punk’s not dead”.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ