Πριν από δύο μήνες, περίπου, κυκλοφόρησε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές της εγχώριας σκηνής, που αξίζει την προσοχή μας. Ο λόγος για το “A New Age Of Insanity” των Rejection, το οποίο έρχεται μετά από έξι ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής αποχής. Από ότι φαίνεται, όμως, η αναμονή αυτή άξιζε και με το παραπάνω, αφού το συγκρότημα φρόντισε να μας ανταμείψει με έναν δίσκο-δυναμίτη, που θα αγαπηθεί αρκετά από τους λάτρεις του σύγχρονου αμερικάνικου metal.
Για αυτούς που δεν γνωρίζουν, οι Rejection μας έρχονται από την Κόρινθο και η μουσική τους φλερτάρει, όπως είπα ακριβώς από πάνω, με μπάντες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στα κομμάτια τους “δεν αφήνουν τίποτα στην απ’ έξω”, βάζοντας αρκετές επιρροές από την nu metal σκηνή, την αλήτικη hardcore-ίλα και το metalcore. Με πιο απλά λόγια, βάλε στο μπλέντερ μπάντες όπως τους Korn, Throwdown, Lamb of God, Slipknot κτλ, και έχεις έτοιμο έναν δίσκο που θα σε πωρώσει και θα σε κάνει να τον ακούς μόνο με τέρμα την ένταση. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε αυτήν εδώ την κυκλοφορία.
Μπορεί εν έτει 2020 η ατάκα “οι ελληνικές μπάντες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχες του εξωτερικού” να είναι γραφική, στην περίπτωση όμως των Rejection και του “A New Age Of Insanity” δεν μπορώ να βρω καλύτερη φράση. Σε αυτό εδώ το album μπορείς να διακρίνεις πολύ εύκολα την πρόοδο που έκανε η μπάντα σε σχέση με την προηγούμενη κυκλοφορία της, καθώς και την μουσική ωριμότητα που την χαρακτηρίζει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις σωστά φιλτραρισμένες επιρροές, στις άψογα εκτελεσμένες ιδέες και στην έμπνευση που υπάρχει με την σέσουλα. Μιλάω γενικά για όλο το σύνολο και κυρίως για την απολαυστικότατη παραγωγή, που είναι όσο “καλογυαλισμένη” χρειάζεται για το συγκεκριμένο είδος.
Μέσα στα δέκα κομμάτια του δίσκου θα βρεις πολλά στοιχεία που θα σε κάνουν να σκάσεις ένα χαμόγελο ικανοποίησης μέχρι τα αυτιά. Μπασογραμμές που σου “μπουκώνουν” όπως πρέπει τα αυτιά σου, φλογοβόλες κιθάρες, riffs που groove-άρουν σαν να μην υπάρχει αύριο και εναλλαγές brutal – μελωδικών clean φωνητικών που εξυπηρετούν τον τελικό σκοπό. Μία ακρόαση στην refrain-άρα του “EOF”, στη μαυρίλα αλά Lamb Of God του “Wash It All Away” και στο breakdown του “Eye of Glass” αρκεί για να κολλήσεις.
Προσωπικά, το τέλος του album με έπεισε και με “ανάγκασε” να ακούσω και την προηγούμενη δουλειά της μπάντας (“Subject43”), πριν ξαναπατήσω repeat στο “A New Age Of Insanity”. Αν είσαι fan του αμερικάνικου σύγχρονου metal μην προσπεράσεις αυτήν εδώ την κυκλοφορία.