Και εκεί που είχα καταλήξει ότι ο δίσκος της χρονιάς θα παιχτεί μεταξύ της τριάδας As I Lay Dying, Whitechapel και Fit For An Autopsy, έρχονται στις καθυστερήσεις οι Cattle Decapitation να θέσουν τη δική τους σοβαρή υποψηφιότητα. Η αγαπημένη πεντάδα από την Καλιφόρνια επέστρεψε τέσσερα χρόνια μετά το εξαιρετικό “The Anthropocene Extinction” και μας παρουσιάζει ένα πραγματικό έπος, ονόματι “Death Atlas”.
Για αρχή, το πρώτο πράγμα που σε κερδίζει σε αυτή την κυκλοφορία είναι το άψογο εξώφυλλο, που αποτελεί τέλεια απεικόνιση της θεματολογίας του δίσκου. Οι στίχοι, σύμφωνα με τη μπάντα, αναφέρονται στην ασημαντότητα του είδους μας και πώς η αλαζονική συμπεριφορά του ανθρώπου οδηγεί τον πλανήτη στην απόλυτη καταστροφή, με γρήγορα και σταθερά βήματα. Και πράγματι, τέτοιες εικόνες χάους και απελπισίας γεννιούνται στο κεφάλι του ακροατή όταν ακούει το album. Επιπλέον, παρόλο που το “Death Atlas” σφυροκοπεί, σχεδόν, μία ώρα καταφέρνει να μην σε κουράσει καμία στιγμή. Η μόνιμη μαυρίλα που επικρατεί στην ατμόσφαιρά του βοηθάει πολύ στην συνοχή και στη ροή της ιστορίας που θέλουν να μας πουν οι Cattle Decapitation μέσα από τα κομμάτια τους.
Μουσικά, τώρα, για ακόμα μία φορά η μπάντα φροντίζει να μπλέξει αρκετές ιδέες και είδη μαζί. Black metal, death metal και grind συνδυάζονται περίτεχνα χωρίς, βέβαια, να λείπουν και οι απαραίτητες μελωδίες. Πέραν της τεράστιας έμπνευσης και της παραγωγής που είναι αψεγάδιαστη, δε γίνεται να μην υποκλιθεί κανείς στο φαινόμενο Travis Ryan. Για άλλη μία κυκλοφορία το εύρος της φωνής του είναι από άλλο πλανήτη, αποδεικνύοντάς μας ότι είναι από τους καλύτερους εκεί έξω. Brutal, screams και τα χαρακτηριστικά creepy καθαρά φωνητικά εναλλάσσονται όπως πρέπει και το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο συγκλονιστικό.
Χωρίς υπερβολές, όλα τα κομμάτια του “Death Atlas” αγγίζουν το τέλειο, με το ομότιτλο, όμως, να αποτελεί μία κατηγορία από μόνο του. Μία supernova συναισθημάτων που για εννέα λεπτά δεν αφήνει την τρίχα του ακροατή να πέσει. Ανατριχιαστικές μελωδίες, αρρωστημένα riffs και φωνητικά βγαλμένα απευθείας από την κόλαση. Αξίζει επίσης να σημειωθούν και τα σκοτεινά clean vocals του Travis, στη μέση περίπου, που θυμίζουν κάτι από Type O Negative και Moonspell. Πραγματικό έπος και κατά την ταπεινή μου άποψη η καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη metal σύνθεση της χρονιάς. Ενδεικτικά μερικά ακόμα highlights που θα συναντήσεις εδώ είναι το refrain του “Bring Back the Plague”, το pick scrape αλά Gojira στην εισαγωγή του “One Day Closer to the End of the World” και το συναισθηματικό “Time’s Cruel Curtain”.
Τα λόγια για albums όπως το “Death Atlas” είναι περιττά. Οι Cattle Decapitation κατάφεραν, όχι μόνο να κυκλοφορήσουν την καλύτερη δισκογραφική τους δουλειά μέχρι σήμερα, αλλά ένα πραγματικό αριστούργημα της ακραίας μουσικής.