Πώς ακολουθείς τον τέλειο δίσκο; Πέφτεις στην κλασική παγίδα και προσπαθείς να βγάλεις το “part two”; Παίρνεις ένα break; Κάνεις ριζική ανανέωση? Ευτυχώς οι Wolfbrigade δεν έκαναν τίποτα από τα 3. Δυόμισι χρόνια μετά το άψογο “Run With the Hunted”, επιστρέφουν με το “The Enemy: Reality” το οποίο ανέλαβαν εξ ολοκλήρου οι ίδιοι, από την παραγωγή μέχρι το (φανταστικό) artwork.
Η εκρηκτική είσοδος με το “Sum of All Vices” συνεχίζει ακριβώς από εκεί που μας άφησαν, όμως στην μέση του κομματιού έρχεται ήδη η πρώτη αλλαγή: ένα breakdown ωδή στις death n’ roll μέρες των Entombed, σπάει τέλεια τον d-beat σιδηρόδρομο. Οι Wolfbrigade δεν αποκλίνουν από την επιτυχημένη συνταγή, αλλά την τροποποιούν, προσθέτουν στοιχεία που διαφοροποιούν το μείγμα και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει. Όπως στο Motorhead-ικό “Τhe Wolfman” ή στο σχεδόν 80’s metal “Hammer to the Skull”, χωρίς όμως σε κανένα σημείο να χάσουν την ταυτότητά τους και τον χαρακτήρα τους. Σε αυτό συμβάλλει σίγουρα ο signature ήχος που έχουν αποκτήσει με τους τελευταίους δίσκους, και η φωνή του Micke που νιώθεις ότι ζει τον κάθε στίχο.
Εκεί που έχουν πέσει λίγο οι ταχύτητες, το “Narcissistic Breed” μας επαναφέρει στα γνωστά υπερηχητικά bpm, συνεχίζοντας και το στιχουργικό concept του δίσκου. Πόσο απέχει τελικά η ανθρώπινη φύση από τα ζώα, και πόσο εύκολα γίνεται αυτό το snap που μας αλλάζει; Πόσο εύκολα αυτό επηρεάζεται από την άσκηση εξουσίας και τις χειριστικές συμπεριφορές που την χαρακτηρίζουν; Πόσο πιο εύκολο είναι για όλους να είμαστε μέλη μιας “αγέλης” που υποτάσσεται στους ίδιους κοινωνικούς κανόνες από το να αλλάξουμε και να ξεχωρίσουμε; Οι συνθέσεις εξακολουθούν να τείνουν πιο πολύ στο metal παρά στο punk, με καθηλωτικές κιθαριστικές μελωδίες, φοβερή δουλειά ξανά στα drums από τον “νέο” Tommy Storback, και μετά από τα περίπου 25 λεπτά που διαρκεί το album το repeat επιβάλλεται.
Το “The Enemy: Reality” ίσως δεν είναι όσο ισοπεδωτικό όσο ο προκάτοχός του, αλλά είναι εξίσου εντυπωσιακή προσπάθεια και το μόνο σίγουρο είναι ότι το υλικό θα σκοτώνει live.