Οι «ήχοι της ερήμου», την περασμένη Παρασκευή, αποκόπηκαν από τις αμμώδεις οάσεις, για να ταξίδεψαν μέχρι τη σκηνή του Temple, μέσα από τη σύμπραξη των Desert Monks και των Honeybadger The Band, στο πλαίσιο ενός εκρηκτικού “double bill”, στο επίκεντρο του οποίου βρέθηκαν υπάρχοντα και νέα κομμάτια των συγκροτημάτων, αλλά κι ενδιαφέρουσες διασκευές. Παρά τη σχετικά χαμηλή αρχική προσέλευση, καθόσον η έναρξη του live πλησίαζε, το ολοένα αυξανόμενο κοινό κατευθυνόταν με διάθεση εξερεύνησης, μπροστά στο stage.
Ανταπόκριση: Λουΐζα Σολομών-Πάντα / Φωτογραφίες: Γιάννης Σκάντζος (περισσότερες εδώ)
Λίγο πριν τις 22:30, το κουαρτέτο των Honeybadger The Band, εμφανώς ενθουσιασμένο, μας καλωσορίζει, με το ακυκλοφόρητο “Light That Never Fades” να αποτελεί το εναρκτήριο κομμάτι της βραδιάς και να μας προϊδεάζει μονομιάς για την σκληρή μεν, αλλά μελωδικότερη πορεία του ήχου τους συγκριτικά με τα παλαιότερα δείγματα δουλειάς τους. Με το δέσιμό τους επί σκηνής να ελκύει σταδιακά την προσοχή μας, η συνέχεια γίνεται με το γνωστό προς το κοινό τους κομμάτι “Bird in A Cage” από το EP τους “The Rain” (2017), ενώ ακολουθεί ένα ακόμη ακυκλοφόρητο track εν ονόματι “It’s Always Been You”, που φανερώνει την εξέλιξη στην παικτική τους απόδοση, ως απόρροια της παραπάνω δουλειάς και των αυξημένων προβών. Το ομώνυμο “The Rain”, παραδίδει αιφνιδιαστικά τη σκυτάλη στο “Little Sister” των QOTSA, που «μαρτυρά» την αγάπη τους προς αυτούς, με το “Eyes Closed” από το EP τους να ακολουθεί.
Με το κοινό να αποδεικνύεται όλο και πιο θερμό, οι Honeybadger εμπλουτίζουν τις διαθέσεις μας, μέσα από τη διασκευή στο κομμάτι ”Mongoose” των Fu Manchu, ενώ έστω και «αργοπορημένα», μας δίνουν μία πρώτη γεύση από το επερχόμενο ντεμπούτο τους, παίζοντάς μας το τραγούδι “You Know You Got Me”, που περιορίζει τις σκληρές τους, desert/ stoner rock ρίζες της ταυτότητας του ήχους τους, για να αναδείξει τη μελωδικότητά τους. Λίγο πριν τη λήξη της εμφάνισής τους, μας «μαρτυρούν» το ενδιαφέρον single από το επερχόμενο album τους, “That Feel”, που ωστόσο έχει ήδη ηχήσει κι «απομνημονευτεί» αρκετές φορές στ’ αυτιά μας κατά τη διάρκεια άλλων εμφανίσεών τους. Έχοντάς μας παρουσιάσει δύο από τα συνολικά οκτώ tracks που θα συγκροτούν το album, οι Honeybadger, εμφανώς ανανεωμένοι, και με τον αέρα της εξέλιξης να τους συνοδεύει, μας αποχαιρετούν με ένα δυναμικό cover, προσαρμοσμένο στον ήχο τους, στο “Firebirds” των Clutch.
Fans, φίλοι και γνωστοί, καλλιεργούν ένα άκρως ζωηρό και ευδιάθετο κλίμα, για να υποδεχθούν θερμά στη σκηνή τους Desert Monks, που ανυπομονούν να μοιραστούν μαζί μας, τη δική τους προσέγγιση στο rock ‘n’ roll. Τα καλοδουλεμένα, ζεστά και πληθωρικά φωνητικά του Ανδρέα, μας εισάγουν στο catchy track “The Rain”, από το ντεμπούτο τους “Dark Grooves”, με το νοσταλγικό “Heart To Break” να το διαδέχεται και παρά το γεγονός ότι η θετική διάθεση που είχε διαμορφωθεί λόγω του live τους, ώθησε μεγάλο μέρος του κοινού στο να αναπτύξει μεταξύ του συζητήσεις, σε λίγη παραπάνω ένταση από την αναμενόμενη κι ευνοϊκή για τη μπάντα, το ενδιαφέρον μας παραμένει ζωηρό. Το ομότιλο “Dark Grooves”, έρχεται να διαφοροποιήσει αυτό το κλίμα, ωθώντας τον κόσμο να τραγουδήσει, με τον εξαιρετικό ήχο να τους συντροφεύει καθ’ όλη τη διάρκεια που βρίσκονταν στη σκηνή.
Προσηλωμένοι στο παίξιμό τους, οι Desert Monks μας παρουσιάζουν εν συνεχεία τα “Northern Star” και “I Don’t Mind”, με την όρεξή τους να κατευθύνεται σταδιακά στην κορύφωσή της. Το “Dark Grooves”, έχοντας την τιμητική του, μας χαρίζει ένα ακόμη track του, εν ονόματι “Tame You”, που έρχεται για λίγο να κατευνάσει τον χαρακτηριστικό, σκληρό μα συνάμα melodic ήχο του group, για να ακολουθήσει το “Even Then”, αλλά και το “I’ll Be There”, ένα από τα πιο συναισθηματικά, ατμοσφαιρικά και αξιοσημείωτα κομμάτια του ντεμπούτου. Πεπεισμένοι πως η ώρα για χορό έχει καταφθάσει, οι Desert Monks μας παίζουν το ανεβαστικό “Rip My Soul”, με το “Lighthouses” να επαναφέρει την επίκληση στο συναίσθημά μας και να κατευνάζει την ένταση στην κίνησή μας. Παρά το γεγονός ότι οι συζητήσεις μεταξύ του κόσμου αναζωπυρώνονται, λίγο πριν μας αποχαιρετήσουν, οι Desert Monks φαίνεται πως έχουν κρατήσει για το τέλος, ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του κοινού, το “The Devil”, με τις ενδιαφέρουσες, ατμοσφαιρικές κιθαριστικές κορυφώσεις του, να οδηγούν σταδιακά στο καταλυτικό για το τραγούδι, guitar solo.
Το “Far Away”, γίνεται το αποχαιρετιστήριο track, με την ευχαρίστηση και το αίσθημα της ικανοποίησης να σκιαγραφείται τόσο στα πρόσωπα των μελών, όσο και των παρευρισκομένων και να αποτυπώνεται ιδανικά στην αναμνηστική φωτογραφία των Desert Monks με το κοινό τους.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ