Μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού “Post Pop Depression” και την περιοδεία που το ακολούθησε, η ανάγκη για ελευθερία και γαλήνη έγινε εντονότερη για τον Iggy Pop μιας και όπως υποστήριξε ο ίδιος το “Free” υπήρχε στο μυαλό του σαν ιδέα λίγο πριν το τέλος της περιοδείας.
Στον 18ο δίσκο του λοιπόν ο Mr.Osterberg έχοντας τελειώσει τη συνεργασία του με τον Josh Homme και την υπόλοιπη μπάντα του “Post Pop Depression”, συνεργάζεται με τον τρομπετίστα Leron Thomas σε πιο jazz μονοπάτια με αρκετές ambient στιγμές που μοιάζουν βγαλμένες από τον παλιό του φίλο Brian Eno μαζί με αρκετές αναφορές στον άλλον παλιόφιλο του David Bowie και το κύκνειο άσμα του “Blackstar”. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης γίνεται αντιληπτή η αγάπη του Iggy για την jazz και μεγαθήρια της όπως ο John Coltrane και ο Miles Davis (το “Dirty Sanchez” θα μπορούσε να είναι μια modern day version του “Scetches in Spain”). Υπάρχει το πιο “χορευτικό” αλλά αδιάφορο “James Bond” και το πιο ανεβασμένο “Loves Missing” (μοιάζει με “Post Pop Depression” με jazz πλάτες) όπου ανεβαίνουν λίγο οι τόνοι, αλλά και κάποιες πραγματικά εξαιρετικές στιγμές σαν τη μελοποιήση του “Do Not Go Gentle Into That Night” του Dylan Thomas.
Με λίγα λόγια το “Free” είναι ελαφρώς κατώτερο απο το “Post Pop Depression” και εντελώς διαφορετικό. Είναι όμως μια φυσιολογική εξέλιξη ενός τόσο μεγάλου καλλιτέχνη. Από το “I Wanna Be Your Dog” στο “I Wanna Be Free”, πέντε δεκαετίες δρόμος. Πέντε δεκαετίες αδιαμφισβήτητης προσφοράς στο rock n’ roll και επιρροής στους πάντες και τα πάντα, οπότε η ελευθερία του ανήκει και με το παραπάνω.