Κράτα μικρό καλάθι όταν σου λένε για κάποιον ότι είναι ο “Έλληνας Μέσι”, o Ρονάλντο των φτωχών και λοιπά γραφικά. Ο Sam Fender είναι μία τέτοια περίπτωση hyped καλλιτέχνη. Αλλά θα πω και δυο καλά λόγια γιατί είναι δικό μας παιδί, υπερήφανος Geordie, γεννημένος στο North Shields, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το Newcastle που ζω εδώ και πέντε χρόνια.
Βραβευμένος και προτεινόμενος πριν καν κυκλοφορήσει ολοκληρωμένη δουλειά, ο Sam Fender έχει την τύχη με τό μέρος του για έναν καλλιτέχνη που κυκλοφορεί το ντεμπούτο του. Και το “Hypersonic Missiles” με τη μάπα του είναι σε κάθε στάση λεωφορείου με τη 15χρονη ανηψιά μου να ποστάρει τα τραγούδια στο Instagram σαν καλή fangirl που είναι. Ο σαρκασμός μου, ειρήσθω εν παρόδω, πηγάζει από το γεγονός ότι είμαι ένας 30χρονος φαλακρός με στεγαστικό και δουλειά γραφείου. Όχι επειδή ο Sam Fender δεν αξίζει τη δημοσιότητα, τις διθυραμβικές κριτικές και τα sold out shows. Τα αξίζει και με το παραπάνω.
Επιστρέφοντας στην πρώτη παράγραφο, ο Sam Fender έχει τον τίτλο του Geordie Springsteen. Και ίσως όχι άδικα. Το “Hypersonic Missiles” έχει τόσο την επιρροή καλλιτεχνών όπως ο Springsteen ή o Bryan Adams για τους παλιότερους με λίγο από τη χαρμολύπη των The Gaslight Anthem. Είναι το “Hypersonic Missiles” το “Darkness on the Edge of Town” του 2019; Οι ομοιότητες είναι πολλές. Η παρακμή του Δυτικού κόσμου στη δεκαετία που μπαίνουμε, η αίσθηση της απουσίας ενός αισιόδοξου μέλλοντος και σκοπού, οι κοινωνικές ανακατατάξεις της εποχής συνθέτουν ένα σκηνικό στο οποίο μπορεί να καρποφορήσει η δουλειά καλλιτεχνών όπως ο Sam Fender. Τραγούδια όπως το “White Privilege” είναι παραδείγματα του ότι, κάποιες φορές, η τέχνη είναι ο καθρέφτης της εποχής της
Don’t wanna hear about Brexit, them old cunts fucked up our exit
My generation was duped, the youth were left out the loop
Lies on both sides of the fence left me completely bereft
Η μουσική του album είναι αυτό που περιμένεις όταν ακούς τους παραλληλισμούς που έχει κάνει η πλειοψηφία των “ειδικών”. Φωνητικά, όμως, ο Sam Fender δείχνει μία εξαιρετική προσαρμοστικότητα και ευελιξία να μεταφέρει τη Springsteenεια χαρμολύπη στην έφηβη ακροάτρια και τον έφηβο ακροατή. Γιατί, κακά τα ψέματα, για έναν άνθρωπο κάποια ηλικίας, το “Hypersonic Missiles” είναι ίσως κάτι γνώριμο.
Για τον έφηβο ακροατή όμως που ζει σε μια μικρή πόλη και βλέπει ένα δυσοίωνο μέλλον, οι ιστορίες του “Hypersonic Missiles” έχουν να πουν πολλά. Οι αυτοκτονίες στο “Dead Boys”. Η πίεση ενός άγονου περιβάλλοντος στο “That Sound”.
Το “Hypersonic Missiles” είναι ένας καθρέφτης της εποχής μας και πολύ καλώς έφτασε στο νούμερο 1 των charts του Ηνωμένου Βασιλείου. Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά ο σκοπός του δεν είναι οι ρηξικέλευθες μουσικές διαδρομές. Είναι να εκφράσει τη σύγχυση και τον καταπιεσμένο θυμό του σημερινού έφηβου στο Ηνωμένο Βασίλειο και το καταφέρνει άριστα. Ας ελπίσουμε ότι η χώρα μας δεν θα τον μάθει στα 45 του. Είναι μόλις 25.