Αγαπητέ Corey Taylor, θα συμφωνήσω με τις προ μερικών ημερών δηλώσεις σου. Όντως το “We Are Not Your Kind” πιθανότατα είναι το καλύτερο album των Slipknot από το “Vol. 3” και μετά. Αλλά μόνο και μόνο επειδή τα δύο επόμενα ήταν χρυσές μετριότητες με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Αγαπητoί συνάδελφοι (λέμε τώρα) διεθνών site. Το νέο album δε θυμίζει το “Iowa”. Δε μπορεί να θυμίσει το “Iowa”. Ο Corey εδώ, αλλά και η υπόλοιπη μπάντα είναι όσο οργισμένοι όσο ήμουν εγώ στην έκτη δημοτικού που η μάνα μου με έστελνε για ύπνο νωρίς και δε με άφηνε να δω WWF στο Eurosport on a school night. Στο “Iowa” ένιωθες την οργή και τον τρόμο στο πετσί σου.
Πέρα από όλα αυτά, και σε επίπεδο ποιότητας δε μπορεί να σταθεί δίπλα σε προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας καθώς η αναπλήρωση του κενού των Gray και Jordison αποδείχτηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο, παικτικά και κυρίως συνθετικά.
Έχει τις στιγμές του βέβαια, μην είμαι απόλυτος. Κυρίως αναφέρομαι στα “Unsainted” και “Solway Firth” που έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας, ενώ κανείς δεν κατάλαβε γιατί δε συμπεριελήφθηκε το περσινό single “All Out Life” (παρά μόνος ως bonus track στην Γιαπωνέζικη έκδοση), το οποίο εύκολα θα αποτελούσε τη ναυαρχίδα του “We Are Not Your Kind”. Έχει και πολλά fillers βέβαια – βλ. “Spiders”, “Not Long For This World” και “My Pain”.
Σε γενικές γραμμές, αν το δεις σαν stand alone album, τρώγεται. Αν πας να το συγκρίνεις με τις τρεις πρώτες δισκάρες, δεν έχει καμία τύχη. Αν και οφείλω να ομολογήσω ότι προσπάθησαν να πάνε σε εκείνο το οργισμένο feeling, αλλά δεν. Όσο κι αν φαίνεται ο Taylor, o Root και o Thompson να είναι σε καλό φεγγάρι. Συνίσταται σε νέους fans που δεν έζησαν την περίοδο κυκlοφορίας των “Slipknot” και “Iowa”. Οι παλιοί fans νομίζω πως δεν θα μείνουν ικανοποιημένοι.
Άρης Ζαρκαδάκης
“I’m all fucked up and I make it look good”. O στίχος του Corey Taylor στο “Birth of the Cruel” συνοψίζει ολόκληρο το “We Are Not Your Kind”. Αλήθεια, ελάτε για λίγο στη θέση του. Το 2010 έχασε το φίλο του, Paul Gray, πριν από δυο χρόνια πήρε διαζύγιο και ο περασμένος Μάρτιος τον βρήκε στα δικαστήρια εναντίον του Chris Fehn (κρουστά). Πληγωμένος, θυμωμένος και αποφασισμένος να μη συμβιβαστεί, ο frontman των Εννιά γράφει για όλα αυτά που τον στενοχώρησαν και τον ενόχλησαν, με τη μουσική των Jim Root, Shawn Crahan και Jay Weinberg να ακούγεται σαν soundtrack ταινίας τρόμου.
Το -σχεδόν instrumental- “Insert Coin” που ανοίγει το δίσκο, σου δίνει μια μικρή γεύση για το τι θα ακολουθήσει, ενώ χρησιμοποιώντας ακόμη δύο interludes, θα έλεγε κανείς ότι το “We Are Not Your Kind” έχει τη μορφή ενός progressive album. Το “Unsainted” που ακολουθεί, ήταν από τα πρώτα singles που δώθηκαν στη δημοσιότητα και είμαι σίγουρη ότι το έχετε ακούσει αρκετές φορές ώστε να δημιουργήσετε τη δική σας άποψη, οπότε θα προχωρήσω στα κρυμμένα διαμαντάκια αυτής της κυκλοφορίας. Το “Birth of the Cruel” μας ταξιδεύει 20 χρόνια πίσω, στο ντεμπούτο των Slipknot, ενώ τα “Nero Forte” και “Critical Darling”, εκτός από τρανή απόδειξη των φωνητικών ικανοτήτων του Taylor (duh!), αποτελούν δύο από τα πιο επιθετικά κομμάτια του δίσκου.
Το κινηματογραφικά πένθιμο “A Liar’s Funeral” εκθέτει για ακόμη μια φορά την πιο ευάλωτη πλευρά τους και το σκοτεινό “Not Long for this World” αποδεικνύει και πάλι ότι στις συνθέσεις των Slipknot δε χωράνε συμβιβασμοί. Η ωδή στον John Carpenter, το “Spiders” είναι εδώ για να σε κάνει να αισθανθείς άβολα, καθώς -όπως αναφέρω και παραπάνω- το “We Are Not Your Kind” είναι τελικά η ταινία τρόμου που σκηνοθέτησαν οι ίδιοι. Δε με πιστεύετε; Για ακούστε τα αρρωστημένα πλήκτρα του “My Pain”! Στην πραγματικότητα, λοιπόν, οι Slipknot δεν παραδίδονται στις νόρμες των παλαιότερων δισκογραφικών τους πονημάτων και δεν καταβάλουν καμία προσπάθεια για να ευχαριστήσουν όσους οπαδούς τους περιμένουν κάτι συγκεκριμένο από αυτούς, κάτι που γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ στα επικά, heavy-as-fuck “Red Flag” και “Orphan”.
Να πω όμως ότι εύκολα αντάλλαζα το “Solway Firth” (που κλείνει το album) με το “All Out Life”, το οποίο δυστυχώς βρίσκεται μόνο στην Ιαπωνική έκδοση του δίσκου ως bonus track.
To “We Are Not Your Kind” είναι το πιο πειραματικό, πολύπλευρο και -ίσως- ειλικρινέστερο μέχρι στιγμής album των Slipknot. Ναι, είναι περίεργο και δε χωνεύεται εύκολα, αλλά γι’ αυτό δεν αγαπήσαμε αυτή την εννιάδα από την Iowa εξαρχής;
Αναστασία Παπαδάκη
Η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Εννέα από την Iowa είναι γεγονός και για να λέμε την αλήθεια, δηλώσεις του τύπου το “We Are Not Your Kind” θα είναι όσο heavy ήταν το “Iowa”, καλό θα ήταν να μη γίνονται αγαπητέ Corey. Πάλι καλά που υπάρχει και ο Jim Root να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Βέβαια για να μη με περάσετε για κακό, το “We Are Not Your Kind” είναι ένας καλός δίσκος για τα σημερινά δεδομένα και έχει αρκετά στοιχεία από τα τρία albums που κυκλοφόρησαν οι Slipknot την περασμένη δεκαετία, χωρίς όμως να πλησιάζει τουλάχιστον τα δύο πρώτα.
Σε όλη τη διάρκεια του δίσκου υπάρχει ένα σκοτεινό vibe κάτι που καταλαβαίνει εύκολα κανείς από το “Insert Coin” που σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα εγκαταλελειμμένο arcade store. Θα ακολουθήσει το “Unsainted”, που πρόκειται για το κλασικό heavy κομμάτι με μελωδικό, catchy ρεφραίν που έχουν συνηθίσει να δίνουν οι Slipknot ως πρώτο single και αποτελεί το πρώτο κομμάτι στην ιστορία της μπάντας που συμπεριλαμβάνει χορωδία. Τα riffs των “Birth Of The Cruel” και “Nero Forte” θα σου δώσουν ένα vibe παλιών καλών εποχών, με το δεύτερο να έχει και μια γέφυρα που θα θυμίσει λίγο “The Blister Exists” χάρη στα ταμπούρα. Ενδιάμεσα τους έχει προηγηθεί το “Death Because of Death»”που μαζί με το “What’s Next” απότελουν τα δύο interludes του δίσκου και βοηθάνε να συνεχιστεί η ατμόσφαιρα που είχε το “Insert Coin”.
Παρά τη προσπάθεια του Corey με τα fast-paced φωνητικά το “Critical Darling” νιώθω ότι υστερεί λόγω ρεφραίν και λόγω ενός αρκετά μεγάλου outro που σε οδηγεί στο “A Liar’s Funeral”, ένα κομμάτι που θα θυμίσει “Snuff” αλλά με περισσότερα ξεσπάσματα και τον Corey αυτή τη φορά να μιλάει για την περίοδο κατάθλιψης που πέρασε. Τα “Red Flag” και “Orphan” είναι άλλη μια τίμια προσπάθεια να πλησιάσουν τη πετυχημένη συνταγή των πρώτων δίσκων, με το δεύτερο να με κερδίζει τη μάχη μεταξύ τους για μένα, ενώ το “Not Long For This World” μου μοιάζει σαν κάτι που περίσσεψε από το “.5: The Gray Chapter”. Δύο κομμάτια που δεν μας συνηθίζουν οι μασκοφόροι από την Iowa θα συναντήσει κανείς με τα “Spiders” και “My Pain” να έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τα πλήκτρα και ένα σταθερό αργό ρυθμό από πίσω, με το horror στοιχείο των interlude να ξαναεμφανίζεται. Ο δίσκος θα κλείσει με το προσωπικό αγαπημένο μου “Solway Firth” που νιώθω ότι καταφέρνει να φτάσει τα επίπεδα heaviness του “Iowa” και έχει και μια δόση διαστροφής που με κάνει να το ξεχωρίσω από τα υπόλοιπα.
Όπως προείπα, πιστεύω πως το “We Are Not Your Kind” είναι ένας καλός δίσκος για τα σημερινά δεδομένα και σίγουρα οι Slipknot κατάφεραν να μας δώσουν κάτι καλύτερο από τη τελευταία τους προσπάθεια. Η μεγαλύτερη ελευθερία του Sid Wilson να κάνει τα δικά του, το πολύ καλό παίξιμο του Jay Weinberg, η προσπάθεια των Jim Root και Mick Thompson να γράψουν riff όπως τον παλιό καλο καιρό και φυσικά η καλύτερη απόδοση που έχει πιάσει ο Corey εδώ και πολλά χρόνια, θα σου δώσουν στο περίπου αυτό που θες, αλλά αμα πραγματικά περίμενες ένα καινούριο “Slipknot” ή ένα καινούριο “Iowa” ή -έστω- ένα καινούργιο “Vol.3”, ίσως και να απογοητευτείς.
Αργύρης Λιόσης