Την περασμένη Κυριακή, ήμουν λίγο απογοητευμένος, διότι δεν κατάφερα να παρεβρεθώ στην συναυλία των God is an Astronaut κι έτσι δεν μπόρεσα, πρώτον, να ακούσω μια μπάντα που εκτιμώ βαθιά κι αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα και, δεύτερον, να έχω κι εγώ, όπως κάθε “underground” ροκάς, μια γνώμη για όσα συνέβησαν (βλέπε υστερόγραφο γιατί κάτι έγινε τελικά). Έτσι, πήγα να παρηγορηθώ με μια συνύπαρξη τριών πολύ διαφορετικών μπαντών που έχουν ένα κοινό εκ πρώτης όψεως, την ευκολία μετάδοσης ενέργειας. Τα πράγματα, όμως, δεν ήταν έτσι τελικά.
Ανταπόκριση: Ηλίας Δελάκος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Η προσέλευση στο Temple ήταν αρκετά ικανοποιητική (της τάξεως των 60 ατόμων περίπου) από την αρχή του live, παρ’ όλο που οι Voodoo Saints δεν έχουν κυκλοφορήσει κάποιο κομμάτι τους επίσημα. Στις 21.00 ακριβώς ανέβηκαν στη σκηνή αυτά τα blues παιδιά και πραγματικά ανέβασαν κατακόρυφα και την ενέργεια του κοινού, καθώς και τον πήχη για τις μπάντες που θα ακολουθούσαν. Η εμφάνιση τους χαρακτηρίστηκε από πολύ ωραίες και δουλεμένες εναλλαγές ρυθμού, μπασογραμμές που σου κέντριζαν ξεκάθαρα την προσοχή και φωνητικά που μαγνήτιζαν την ακοή σου σαν μια μπαλάντα του Gary B.B.Coleman. Γενικά, η μουσική τους ακροβατούσε μεταξύ rock ‘n’ roll και mississippi blues, ενώ υπήρξε σε ένα κομμάτι τους και μια επιρροή από bossa nova στην εισαγωγή. Αυτά που κράτησα εν κατακλείδι είναι ότι δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα “μέθης και καταχρήσεων” μέσω του παιξίματος τους και της σκηνικής τους παρουσίας, ενώ με χαροποίησε ιδιαίτερα η ανακοίνωση του τραγουδιστή, πριν παίξουν το ομώνυμο με την μπάντα κομμάτι τους, ότι θα κυκλοφορήσουν μέσα στους επόμενους μήνες δισκογραφικό υλικό. “Η blues όπως πρέπει να είναι”, λοιπόν, σύμφωνα με τα λόγια ενός φίλου που τους θαύμασε πραγματικά.
Σχεδόν κατευθείαν μετά τους Voodoo Saints εμφανίστηκαν οι Perfect Faith, τους οποίους δεν είχα ξαναδεί live, οπότε ήθελα να ανακαλύψω την δυναμική τους πάνω στην σκηνή κι αν μπορούσαν να διατηρήσουν τα επίπεδα ενέργειας εκεί που τα άφησε η προηγούμενη μπάντα. Δεν τα κατάφεραν. Τεχνικά, ήταν πολύ άρτιοι κι όσα κομμάτια έπαιξαν από τους 2 δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει, ήταν λες και τα άκουγα από το δίσκο. Και κάπου εκεί έγκειται το ζήτημα. Τα παιδιά δεν έδωσαν καθόλου νεύρο στο setlist τους, με αποτέλεσμα το κοινό να “ψιλοσπάσει” βαθμιαία και στο τέλος να έχει περισσότερο κόσμο έξω παρά μέσα στο venue. Ανάμεσα στα κομμάτια τους ξεχώρισα το “Avoid” για τη δυναμική του και το ψυχεδελικό στοιχείο, που είναι εμφανώς διακριτό στην γέφυρα και σε συνδυασμό με τα φωνητικά απαγγελίας του τραγουδιστή, μου “έκλεισαν” λίγο το μάτι όσον αφορά το τι μπορούν να κάνουν αν αλλάξουν κάποια πραγματάκια που εκείνοι θα κρίνουν. Τα τρία τελευταία κομμάτια της εμφάνισης τους ήταν διασκευές και μάλιστα αρκετά mainstream κομματιών με τις οποίες δεν έκαναν κάποια ιδιαίτερη μουσική πρόταση, οπότε μου πέρασαν παγερά αδιάφορα. Γενικά, όταν μια μπάντα έχει υλικό από 2 δίσκους και παίζει διασκευές, το εκλαμβάνω ως απόρριψη κι έλλειψη εμπιστοσύνης προς τα κομμάτια τους όσον αφορά την δυναμική τους και την ποιότητα τους συνολικά.
Τελευταίοι αλλά όχι καταϊδρωμένοι, καθώς ο κλιματισμός στο Temple ήταν επαρκής σε επίπεδο “ζακέτα πάρε” , βγήκαν οι 8bit Slap. Ο κόσμος ήταν εμφανώς περισσότερος απ’ ότι στην αρχή του live, σε διπλάσια επίπεδα, γεγονός που αποδεικνύει ότι έχουν διαμορφώσει ένα αρχικό δικό τους κοινό παρά τις περιορισμένες εμφανίσεις τους. Παρ’όλο που υφίστανται μόλις 3 χρόνια, έχουν ήδη ένα δίσκο στο ενεργητικό τους και δουλεύουν για τον επόμενο αυτό το χρονικό διάστημα. Το gig τους ξεκίνησε με το νέο “Renegade”, που μας έβαλε κατευθείαν στο νόημα για το τι θα ακολουθήσει, όσον αφορά την ενέργεια που θα βγάλουν πάνω στην σκηνή, ενώ ακολούθησαν διάφορα κομμάτια από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά από τα οποία ξεχώρισα το “Newbie” και το “Trigger” . Η αλήθεια είναι ότι χόρεψα ξέφρενα στους ρυθμούς του συγκεκριμένου κομματιού διότι συνδυάζει μια αίσθηση εφηβείας που παραπέμπει σε Green Day και riff κι από τις 2 κιθάρες που ξεχειλίζουν από δυναμική και ρυθμικά “κοψίματα”.
Συνέχισαν με άλλο ένα νέο τους κομμάτι που φέρει τον τίτλο “What’s that noise?” κι είχε πάρα πολύ ωραία drums όσον αφορά τις ρυθμικές ασυνέχειες και την ατμοσφαιρικότητα που πρόσδιδαν στο κομμάτι, ενώ αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στον drummer, ο οποίος δεν πτοήθηκε από την ατυχία που του συνέβη στο τρίτο μόλις τραγούδι με το σπάσιμο του ταμπούρου του. Η εμφάνιση τους απογειώθηκε με το “Juggernaut”, το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησαν ως μπάντα και στο οποίο φάνηκε η χημεία που έχουν τόσο με το κοινό όσο και μεταξύ τους και τελείωσε με το “Normality of a Motherfucker”, που ήταν ιδανικό για κλείσιμο, καθώς έχει πολλές ρυθμικές διακυμάνσεις και 2 riff που μου έμειναν για λίγο στο μυαλό και τα σιγοτραγουδούσα, καθώς αποχωρούσα από το Temple. Γενικά, ήταν πολύ σωστοί τόσο τεχνικά όσο και με την επιλογή των κομματιών ώστε να καταφέρουν να “περιπαίξουν” το κοινό ενεργειακά, ενώ είχαν αρκετά όμορφα riffs και solo από τις 2 κιθάρες. Αν θα μπορούσα να πω κάτι αρνητικό, θα ήταν ότι είναι λίγο διακριτό ακόμα ότι ο drummer παίζει πιο οικεία και με αυτοπεποίθηση στα νέα τραγούδια κι όχι τόσο σε αυτά του δίσκου όπου συμμετέχει ο προηγούμενος drummer της μπάντας.
Ήταν ένα πολύ όμορφο μουσικό βράδυ, όπου οι τρεις μπάντες έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό κι όλο τους το πάθος για να ευχαριστήσουν το κοινό και σε γενικές γραμμές, τα κατάφεραν περίφημα. Η φιλοξενία του Temple ήταν επίσης πολύ καλή κι αν ο ήχος ήταν λίγο καλύτερος, θα είχαμε το 10/10, αλλά συμβαίνουν αυτά τα πράγματα κι είναι πολύ εύκολο να βελτιωθούν με λίγη καλύτερη και πιο προσηλωμένη συνεργασία μεταξύ του venue και των ηχοληπτών. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν προοπτικές και για τα τρία αυτά μουσικά συγκροτήματα αρκεί να δουλέψουν ακόμα περισσότερο και να έχουν το θράσος της μουσικής τους “γνώμης”.
Υ.Γ. Ως ένας άνθρωπος που έχει κάνει αρκετά live κι έχει πάει σε εκατοντάδες, γνωρίζω ότι οι μουσικοί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στα παρασκήνια κι η μόνη τους ευθύνη είναι να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό πάνω στην σκηνή. Τα γεγονότα του live των God is an Astronaut έγραψαν και δεν ξεγράφουν κι η βία δεν είναι αποδεκτή από όποιον κι αν προέρχεται. Γι’αυτό και δεν μπορώ να δεχτώ την καπήλευση αυτών των γεγονότων, διότι ασκούν βία στην αντίληψη και τη νοημοσύνη μου. Αυτά…