Η Δανία σαν χώρα δεν φημίζεται για πολλές μπάντες, αλλά έχει βγάλει μερικές εξόχως σημαντικές, ενδεικτικά να αναφέρω μερικά ονόματα, Mercyful Fate/King Diamond, Pretty Maids, Artillery, αλλά και η Myrkur. Ίσως κάποιους να το ξινίζει που την βάζω στην ίδια πρόταση με αυτούς τους θρύλους, αλλά η συγκεκριμένη κυρία μπαίνει πολύ ψηλά κατά την γνώμη μου, για τρεις βασικούς λόγους.
1) Ο προφανής: Πόσες γυναίκες έχετε δει να έχουν πετυχημένη, πραγματικά πετυχημένη όμως, one-(wo)man-band; Ε λοιπόν η Myrkur έχει και μάλιστα υπερπετυχημένη από κάθε άποψη. Μουσικά δε, που μας ενδιαφέρει κυρίως, δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα άλλα υποτιθέμενα μεγαθήρια της σκηνής.
2) “Μ”: Μετά την κυκλοφορία ενός ΕΡ το 2014, το ομώνυμο Myrkur, έρχεται η πρώτη full κυκλοφορίας της Δανής (ή μήπως Δανέζας;) με τον τίτλο “Μ”. Ο δίσκος αδικήθηκε τρομερά καθώς οι θεωρίες συνωμοσίας έδιναν και έπαιρναν, αλλά και κραυγές μίσους “που ακούστηκε γκόμενα να παίζει black metal;” (ευτυχώς στην χώρα μας είχαμε τις Astarte και τέτοιες θεωρείες δεν ευδοκίμησαν) κατέκλυσαν το διαδίκτυο. Μουσικά ο δίσκος είναι είναι αρκετά φρέσκος, πράγμα που δεν το λες και πολύ εύκολο στην συγκεκριμένη σκηνή. Το κωμικό ήταν ότι τόσοι άνθρωποι ξόδεψαν αμέτρητες ώρες για ξεσκεπάσουν την απάτη της ξανθιάς Δανέζας (ή μήπως είναι Δανή;), που αν τον ξόδευαν για να ακούσουν τον δίσκο, ίσως να αναθεωρούσαν πολλά πράγματα. Συνθετικά ο δίσκος είναι αρκετά ενδιαφέρων και ο συνδυασμός των διαφορών ειδών που συνυπάρχουν καθόλη την διάρκεια του, προσφέρουν μία καινοτομία στον ήχο που δύσκολα προσπερνάς. Βέβαια έχει λάθη, μπορείς αν θες να επικεντρωθείς σε αυτά και να χάσεις την συνολική ομορφιά του, αλλά ποια μπάντα στο debut album δεν είχε αστοχίες; Αυτό όμως που αφήνει στο τέλος στον ουρανίσκο σου, είναι ότι πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο, εμπνευσμένο και φρέσκο (ξανά και ξανά) συνδυασμό παιξίματος και σύνθεσης, ο οποίος σου δίνει την αίσθηση ότι τα καλύτερα δεν τα έχεις ακούσει ακόμα…
3) “Mareridt”: Πολλοί δύσπιστοι το περίμεναν πως και πως στην γωνία, ώστε να επιβεβαιώσουν την σκευωρία και αρπαχτή που είχε στηθεί σε βάρος των καθυστερημένων μεταλλάδων (ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ) που άκουσαν χωρίς προκατάληψη των πρώτο δίσκο. Δυστυχώς για αυτούς, ευτυχώς για μας, κατάπιαν την γλώσσα τους. Ενώ στο “Μ” άκουγες μία αβεβαιότητα στις νότες, στο εν λόγω album την θέση της έχει πάρει μία περίσσια αυτοπεποίθηση, η οποία σαν φάρος το οδηγεί σε δρόμους εντυπωσιακούς. Όταν σε έναν δίσκο πρέπει να διυλίσεις τον κώνωπα για να βρεις αρνητικό, τότε μάλλον κάτι έχει πάει πολύ καλά. Αυτό λοιπόν που έχει πάει τόσο καλά είναι ότι βρήκε την ισορροπία της ανάμεσα στα ποικίλα είδη που επηρεάζουν τον ήχο της, σπάζοντας επί της ουσίας τα στενά όρια του black metal. Πλάκα πλάκα, τώρα που το λέω, όλες οι μεγάλες black metal το έχουν κάνει…
Κλείνοντας λοιπόν, θεωρώ ότι πολλοί που σκοπεύουν να σνομπάρουν το συγκεκριμένο live, σε μερικά χρόνια θα χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Εγώ επειδή έχω μεγαλώσει και έχω βάλει μυαλό, θα βρίσκομαι εκεί περιμένοντας να δω κάτι το πρωτόγνωρο και δεν νομίζω να απογοητευτώ.
Υ.Γ.: Τη συναυλία θα ανοίξει η ‘δική μας’ Labri Giotto μία εξαιρετική σόλο folk καλλιτέχνιδα, που αξίζει την προσοχή μας.