Τις προάλλες, πρωί ήταν, σιάχνω καφέ και χαζεύω τα μουσικονέα της ημέρας στα διάφορα sites. Στέκομαι στη συνέντευξη ενός από τους κιθαρίστες των Ghost στο Glide Magazine που έγινε με αφορμή την περιοδεία τους στην Αμερική η οποία βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Μου άρεσαν από την πρώτη στιγμή που τους άκουσα, έκτοτε λοιπόν τους παρακολουθώ στενά. «Τι ωραία ιδέα να μην ξέρεις τα αληθινά πρόσωπα και να ασχολείσαι μόνο με τη μουσική που παίζει μια μπάντα;!», σκέφτηκα στην αρχή. Λίγο αυτή η σκέψη, λίγο το είδος που είναι έτσι κι αλλιώς στα γούστα μου, λίγο οι ενδιαφέρουσες μουσικές παραγωγές τους και το όλο story που έχουν χτίσει με τα Ghouls και τον Papa Emeritus, ψιλοκόλλησα. Στη συγκεκριμένη συνέντευξη του Ghoul βρήκα κι άλλους λόγους να μου αρέσουν αφού είδα να εκφράζουν απόψεις που με βρίσκουν σύμφωνο: για τη «δαιμονοποίηση» του mainstream από τους σκληροπυρινικούς μουσικούς ή ακροατές, για τον ρόλο που παίζει το χιούμορ στη μουσική θεώρηση της κάθε μπάντας, για τη σοβαροφάνεια επαγγελματιών και οπαδών κ.ά.
Εξηγούμαι. «Δεν έχω πρόβλημα αν ήρθε κάποιος σε συναυλία μας επειδή άκουσε 1-2 τραγούδια μας στο ραδιόφωνο ή στο Spotify. Νομίζω ότι η mainstream επιτυχία μας δεν είναι κάτι κακό, το αντίθετο μάλιστα», αναφέρει το Ghoul σε ένα σημείο και σκέφτομαι: «Bravo Captain Obvious!». Φαντάσου να μην ήταν από τους Ghost αυτός αλλά από κάποια άλλη μπάντα ή ακόμα χειρότερα, να ήταν από ελληνική μπάντα. Θα γινόταν πανικός από τους φανατικούς. Καψίματα σε κεντρικές πλατείες, παλουκώματα και τέτοια. Για κάτι τόσο απλό, όπως το ότι μια μπάντα θέλει να κάνει live για όλους και όχι μόνο για μερικούς φανατικούς. Όχι ότι είναι κακό να έχεις φανατικό κοινό αλλά που είναι το πρόβλημα να σε ακούνε και κάποιοι που δεν είναι αποκλειστικά μεταλοροκάδες ασούμε; Δεδομένου ότι τη μουσική τη γράφεις για να γουστάρεις εσύ και όποιος άλλος είναι να γουστάρει μαζί σου και την πουλάς σε όλα τα διαθέσιμα μέσα. Ούτε την κρατάς για πάρτι σου, άντε και για τους φίλους σου, ούτε περνάς από face control τους ακροατές ή τους ζητάς «πιστοποιητικό μουσικών φρονημάτων» για να τους επιτρέψεις να έχουν πρόσβαση στο έργο σου. Οπότε γιατί να στραβώνει ο φανατικός οπαδός μιας μπάντας ή η ίδια η μπάντα με τη διεύρυνση κοινού; Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει κανένας λόγος.
Κι εδώ έρχομαι στο επόμενο θέμα που τίθεται στην ίδια συνέντευξη. «Γενικά έχουμε χιούμορ ως ομάδα. Θεωρώ ότι είναι φυσικό η μουσική να έχει χιούμορ, γιατί είναι κάτι οργανικό. Ναι μεν έχουμε χτίσει ένα concept ως συγκρότημα (μεταμφιέσεις κλπ) το οποίο έχει απήχηση και μάλιστα μεγάλη γιατί δημιουργεί μυστήριο αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν κάνουμε πλάκα με αυτή τη φάση». Κι αφού ξαναπώ δυνατά: «Bravo Captain Obvious!», σκέφτομαι ότι από εκεί ξεκινάει ένα ακόμα ζήτημα. Πολλές φορές οι οπαδοί στο πλαίσιο της πώρωσης και της «πίστης» στη μουσική «μας» την παίρνουμε πολύ πιο σοβαρά από ότι ενδεχομένως ακόμα και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες κάνουν ή θα έκαναν. Αφενός χωρίς να χρειάζεται να το κάνουμε και αφετέρου χωρίς να προσφέρει τίποτα επιπλέον αυτή μας η επιμονή που στην υπερβολή της καταντάει σύμπλεγμα.
Αν είσαι μουσικός, είναι λογικό να το βλέπεις πιο σοβαρά, πιο επαγγελματικά, πιο τεχνικά, πιο… οτιδήποτε, γιατί βγάζεις το ψωμί σου από αυτό (όχι στην Ελλάδα αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα).
Ωστόσο πάντα θα πρέπει να υπάρχει «χώρος» να κάνεις και λίγο χαβαλέ. Μουσική παίζεις διάβολε! Δεν ανακάλυψες το φάρμακο για επάρατες νόσους, ούτε έθεσες τις βάσεις για την κατάκτηση του διαστήματος. Σύνθεσε και παίξε όπως γουστάρεις και όσο καλύτερα μπορείς, προσέγγισέ τη όσο πιο επαγγελματικά μπορείς και εγώ μαζί σου αλλά δεν θα πάθει τίποτα η μουσική αν γελάς και λίγο. Κι εσύ φίλε και συνοδοιπόρε μπλακμεταλοροκά οπαδέ σκέψου λίγο: Οι αγαπημένες σου μπάντες αρέσκονται στο να βάφουν τις μούρες τους ασπρόμαυρες, να φορούν καρφιά στα χέρια και στα πόδια και να «φτύνουν» αντι-χριστιανικούς στίχους την ίδια στιγμή που ποζάρουν στη σκηνή με την ίδια χάρη που ποζάρει ο Zakk Wylde ή οι Manowar. Είναι από μόνο του αστείο το όλο σύνολο, δε χρειάζεται να εμβαθύνεις καν στο χιούμορ. Επίσης οι αγαπημένοι σου μουσικοί είναι άνθρωποι κανονικοί με φίλους, προβλήματα, λογαριασμούς κλπ. κλπ. Επέλεξαν να κάνουν επάγγελμα αυτό που γουστάρουν και κατάφεραν μέσα από αυτό να γίνουν γνωστοί και να βγάλουν λεφτά. Με δυο λόγια, δεν τρέχει και τίποτα αν μιλήσεις λίγο πιο «ανάλαφρα» για την αγαπημένη σου μπάντα.
Στην τελική, για το κοινό, η μουσική είναι μια από τις σημαντικότερες «δευτερεύουσες», με την έννοια του ελεύθερου χρόνου, ασχολίες και ως τέτοια είναι καλύτερο να αντιμετωπίζεται ή να κρίνεται. Δεν πρόκειται να πάρει βραβείο η «αστυνομία αυθεντικότητας» ή το «δικαστήριο σκληροπυρηνικότητας» που έχεις συστήσει με τους «συντρόφους»-συνοπαδούς σου επειδή ανακαλύψατε ότι η τάδε underground μπάντα έγινε mainstream (και αυτομάτως χάλασε φυσικά, όλοι το ξέρουν αυτό). Ούτε θα πρέπει να μη σηκώνεις κουβέντα εσύ μουσικέ/μπάντα επειδή ψάχτηκες λίγο παραπάνω στη σύνθεση/στίχους, την ίδια στιγμή που η παρουσία-παρουσίασή σου και μόνο είναι άξια αστεϊσμού. Η μουσική είναι διασκέδαση, ενίοτε και ψυχαγωγία. Μέχρι εκεί όμως. Χαλαρώστε.