“Περίεργη μέρα η Τρίτη για live” σκέφτηκα καθώς περίμενα να μπω στο 8ball για ένα line-up με το οποίο εμπειρία πολύ δεν είχα αλλά κομπλεξικοί δεν είμεθα και όταν ξέρουμε τι εστί The Ocean και μας δίνεται η ευκαιρία να τους ακούσουμε….Ε, σηκώνεσαι και πας.
Ανταπόκριση: Μαριάνθη Γκίμτσα / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Πρώτοι βγήκανε οι Abraham σε ένα σχεδόν άδειο μαγαζί (σε αυτό θα επανέρθουμε αργότερα) και είχε πλάκα το πόσο hipster φαινόντουσαν αυτά τα παιδιά (ειδικά ο ένας ο κιθαρίστας) και είχε ακόμα περισσότερη πλάκα όταν ξεκίνησαν να παίζουν με τέτοια ένταση στα μπάσα και στα drums που το ένιωθες το βρακάκι σου να γλιστρά σιγά-σιγά μέχρι τους αστράγαλους. Το γκελ που κάνανε στον λιγοστό κόσμο φάνηκε αφού ο καθένας χτυπιότανε διακριτικότατα στη γωνία του συνεχώς. Ηθικό δίδαγμα: Appearances can be deceiving και τον επόμενο Ελβετό που μιλάει γαλλικά και που θα πετύχεις στο δρόμο να του φερθείς καλά γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να είναι ικανός να κάνει. Για εμένα ήταν το plus της βραδιάς και με το νεύρο και την ένταση που ο τραγουδιστής τους ξεκίνησε, έπαιξε και τελείωσε με έπεισε για τις ικανότητες τους και για το τι θα δούμε στο μέλλον.
To live συνεχίζει ακάθεκτο και το 8ball συνεχίζει να είναι άδειο (κάτσε καλά, θα επανέρθεις σε αυτό αργότερα είπαμε) και στην σκηνή ανεβαίνουν οι Tides from Nebula. Αν και είχα φροντίσει να ακούσω κομμάτια τους για να έχω μία ιδέα ρε παιδί μου, δεν μπορώ να πω ότι είχα βγάλει κάποια άκρη. Κάτι post-οειδές περίμενα. Ταξίδι από το χεράκι μου δώσανε. Το παίξιμο τους ήταν δεμένο και συγκροτημένο με τα δυνατά μέρη σε κάθε κομμάτι να έρχονται με ένα συγκεκριμένο ρυθμό (όπως ακριβώς μία παλίρροια;!) και μου έκανε εντύπωση το πόσο ενδιαφέρουσα αλλαγή ήταν μετά τους πρώτους και το πόσο ωραία προετοίμαζαν το έδαφος για τους επόμενους. “Πολύ ωραίο line-up” σκεφτόμουν όταν οι Πολωνοί άφηναν τα όργανα και ευχαριστούσαν τον λίγο κόσμο που ναι ήταν λίγο περισσότερος από πριν αλλά still, λίγος. Ακόμα και αν δεν είσαι μυημένος σε αυτόν τον ήχο όπως εγώ προτείνω να τους ακούσεις. Καλά θα περάσεις.
Και αφού η παλίρροια μας πήρε και μας σήκωσε και μας πέταξε στον ωκεανό, ήρθε η ώρα για τους The Ocean. Ξεκίνησαν όπως ακριβώς και στην Αθήνα (με την εισαγωγή του καινούργιου δίσκου) και εξαρχής φάνηκε ότι η ιδιαιτερότητα του 8ball στον τομέα του ήχου θα δημιουργούσε πρόβλημα στο παίξιμο και στο άκουσμα. Αλλά whatever, τo “Pelagial” έπαιζε και εσύ κοπανιόσουν και ας έκανες και αλλιώς. Στη συνέχεια, το σετ τους έγινε πολύ διαφορετικό παίζοντας κυρίως παλιά κομμάτια (ακούστηκε και το “Firmament” αλλά επειδή είμαι και λίγο άπειρη δεν θα ήθελα να γράψω και κάτι λάθος αλλά το “Firmament” πρέπει να ήταν). Το σύστημα του μαγαζιού έπαιζε στα όρια του αλλά έτσι πρέπει να παίζει αυτή η μπάντα. Και το περίμενες να γίνει το λάθος εκεί που το παίξιμο και ο ήχος τους έπρεπε να γίνει πιο βρώμικος αλλά…με την αναμονή έμενες. Εκπληκτικό παίξιμο.
(Ναι ναι ναι έφτασε ο επίλογος μπορείς να μιλήσεις για τον κόσμο επιτέλους) On a personal note, ναι είναι Τρίτη…. Ναι το πιο πιθανό είναι να δούλευες και να δουλεύεις και την επομένη. Αλλά εσύ (και ναι μιλάω για εσένα που πας σε lives γενικά και δεν ήρθες σε αυτό γιατί βαριόσουν, γιατί κρύωνες, γιατί οτιδήποτε) όταν σκοτώνεσαι να μπεις πρώτος στο disco party μπας και χτυπήσεις καμιά γκόμενα και εσύ που θεωρείς τον εαυτό σου rawk γιατί ο γκόμενος σου σε πήγε στους Clutch μαζί με τον κολλητό του που ακούει trip-hop και την γκόμενά του που την περιμένει φιάλη στο DaDa. E, όταν αφήνεις αυτό το line-up να περάσει έτσι είσαι άξιος-α της μοίρας σου. Και όχι δεν είμαι κάποια κομπλεξική η οποία κράζει το κοινό της Θεσσαλονίκης σε Αθηναϊκό site. Αλλά κάποια πράματα δείχνουν την πάστα του κόσμου και του κοινού. 100 άτομα αυτό το live δεν θα έπρεπε να είχε. Γιατί όσο και να μην ήξερα τι θα άκουγα, έφυγα και ένιωθα ότι είδα από τα καλύτερα live που έχω δει τα τελευταία τρία χρόνια που πάω σε αυτό το μαγαζί. Και σε μουσική και σε ποιότητα και σε παίξιμο και σε συναίσθημα. Εσείς χάσατε. Καλή συνέχεια και ραντεβού στο Mikel της γειτονία σας.
Abraham ζαντόρ και ζετέμ μαζί. Αυτά.