Δεν πάνε πολλές μέρες που με μια παρέα φίλων είχαμε μια κουβέντα σχετικά με το τι συνιστά “rock” μουσική και αν αυτή έχει παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα. Αρκεί η παραμόρφωση στις κιθάρες; Πόσο σημαντικό είναι το παίξιμο; Υπάρχει «ροκ» στάση και αισθητική που ξεπερνά τους πιο πεζούς και τεχνικούς όρους; Ε ρε και να τους είχα όλους αυτούς την Παρασκευή στο Κύτταρο…
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Σύντροφοι καταναλωτές, αν σας πέρασε από το μυαλό ότι αυτές οι περιορισμένες εμφανίσεις από τον Τζίμη και τις Μουσικές Ταξιαρχίες ήταν κάποιο είδος nostalgia show όπου μεσόκοποι μουσικοί προσπαθούν να στραγγίξουν τις τελευταίες ρανίδες της φήμης που κάποτε έχτισαν, τότε πλανάστε πλάνην οικτράν. Γιατί αυτοί οι γερόλυκοι διαθέτουν ακόμα δόντια, και μάλιστα δαγκώνουν άσχημα… Από τις 23:00 που ο Τζίμης κάλεσε την μπάντα επί σκηνής και για κάτι παραπάνω από δυόμιση(!!!) ώρες, παρέλασε από μπροστά μας όλη η ιστορία μιας από τις πιο ιδιαίτερες και χαρισματικές μπάντες που έχουν βγει σε αυτό τον τόπο.
Το να μιλήσουμε για απόδοση είναι τουλάχιστον αστείο. Η ποιότητα αυτών των μουσικών είναι γνωστή σε όποιον έχει ασχοληθεί λίγο μαζί τους, και το live της Παρασκευής αποτέλεσε τρανό παράδειγμα. Βλέπετε το ότι τα παιδιά δεν πολυπαίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους, μας έχει κάνει να μην τους παίρνουμε κι εμείς, όποιος προσέξει λίγο όμως θα δει ότι η μουσική των Ταξιαρχιών είναι αρκετά απαιτητική. Και όμως τα πάντα παίχτηκαν άψογα…!
Από κει και πέρα όλα όσα θα περιμένατε από ένα live των Ταξιαρχιών ήταν εκεί, οι κλασσικές σφήνες του Πανούση από κομμάτι σε κομμάτι, το μπουζούκι από τον drummer, το χαρακτηριστικό παίξιμο του Δρόλαπα, τα πολιτικά σχόλια, το πάντρεμα του rock με την disco και του τσιφτετελιού με το funk, όλα! Πάνω από όλα, τα τραγούδια που έχουν μεγαλώσει 2-3 γενιές Ελλήνων. Από το «Disco Τσουτσούνι» μέχρι τον «Νεοέλληνα» και από τα «Κάγκελα» μέχρι τη «Σουζάνα», ό,τι ήθελες να ακούσεις παίχτηκε. Από την μελαγχολία του τραγουδιού για τον χειμώνα μέχρι τον πανικό του σεσουάρ – άσε με ρε ψηλέ που θα σου γράψω και ολοκληρωμένους τους τίτλους! – το συναισθηματικό τραινάκι μας πήρε, μας σήκωσε, μας πόρωσε, μας μελαγχόλησε και γενικά μας έδωσε μια γερή δόση πραγματικά ανατρεπτικής τέχνης. Χωρίς να λυπηθούν καθόλου το κοπάνημα σε όσα τραγούδια το σήκωναν – ο νεοέλληνας και τα κάγκελα αποδόθηκαν οριακά heavy metal! – οι Ταξιαρχίες έδειξαν περίτρανα ότι δε χρειάζεσαι «10.000 watt» για να είσαι σκληρός.
Ξέρετε κάτι; Σε αυτή τη μπάντα τα πλήκτρα έχουν πολύ σημαντικό ρόλο, οι κιθάρες πάνε από το funk στο δημοτικό, ο Τζίμης μας κάνει μονίμως πλάκα και τα τραγούδια είναι ένας αχταρμάς και μισός. Αλλά αν έχουμε γίνει τόσο ξενέρωτοι που να μην χωράνε ο Τζιμάκος και η παρέα του στο ροκ μας, τότε μπορούμε άνετα να πάρουμε το ροκ μας και να το βάλουμε στον πάτο μας. Εκεί θα χωράει σίγουρα! Την αγάπη σας παρακαλώ.
ΥΓ: Δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ να τη βρω με κομπιούτερ και με κουμπάκια.
New Wave, Jazz, Rοck, Sex, Drugs, Rοck n’ Rοll – με τζατζίκι και με σουβλάκια!
Το ‘πιασες ψηλέ μου;