Ο χρόνος είναι αμείλικτος και περνάει τόσο γρήγορα…Το μισό του 2013 έχει ήδη περάσει και το καλοκαίρι ανοίγεται μπροστά μας. Σε όρους υπολογιστή, η μουσική που ακούμε όλοι μαζί εδώ, στο Rockin’Athens.gr, φθάνει μεγάλες ποσότητες terrabytes και, σίγουρα, το να βρει οποιοσδήποτε, μέσα σε αυτό το συρφετό συγκροτημάτων, δίσκων και λοιπών κυκλοφοριών, αυτά που θα τον ενθουσιάσουν και θα ακούσει στο repeat, είναι ένα εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο. Σας παρουσιάζουμε, λοιπόν, τα albums που στου…χρόνου τα μισά, μας ενθουσίασαν και ελπίζουμε ότι θα ενθουσιάσουν και εσάς.
Δε λέμε “τα καλύτερα” γιατί το “καλύτερα” είναι ένας όρος αξιωματικός και απόλυτος για κάτι τόσο ρευστό στο να το αξιολογήσεις, όπως η rock μουσική. Σήμερα, παρουσιάζουμε κάποια από αυτά που κατάφεραν να πιάσουν το “Άριστα”, στα αυτιά των συντακτών. Ο αριθμός τους στο σύνολο, 16 και σήμερα έχετε τα 8 από αυτά στη διάθεσή σας. Στο δεύτερο μέρος έπονται τα υπόλοιπα!
Καλή ανάγνωση και, το κυριότερο, καλή ακρόαση!
Tomahawk – Oddfellows
Λοιπόν, πιάσε μια μπύρα και άναψε τσιγάρο. Άραξε αναπαυτικά στον καναπέ σου, κατέβασε τα τηλέφωνα, βάλε το κινητό στο αθόρυβο. Σβήσε το φως. Άσε όλες σου τις αισθήσεις στην απ’έξω. Φέρ’τες μου. Κράτα μόνο την ακοή. Θέλω μόνο τα αυτιά σου. Βάλε τον δίσκο να παίζει. Ακούς έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Για να λέω καλύτερα τα πράγματα, ακούς τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς. Το κατάλαβες αυτό ήδη. Το ξέρεις πως πρέπει να ανεβάσεις λίγο την ένταση, έτσι; Πώς ακούς τόσο χαμηλά μουσική ρε; Ο Patton σου μιλάει τώρα, όχι η Lana Del Rey. Ωραία, ναι, μέχρι εκεί.
Δώρα Πανταζή
Hatebreed – The Divinity Of Purpose
Beatdown hardcore, λοιπόν, από τους ειδικούς! Τρία χρόνια μετά την την ομώνυμη κυκλοφορία τους, επιστρέφουν με το “The Divinity Of Purpose”. Χωρίς τα λίγο τεχνικά riff που επιδίωξαν στο “Hatebreed” και με περισσότερο groove, επιστρέφουν στις ρίζες τους, με έναν δίσκο ο οποίος θυμίζει κάτι σε “The Rise of Brutality” και κάτι πιο πολύ σε “Perseverence”.
Δημήτρης Κοντορούσης
Nightfall – Cassiopeia
Τα φωνητικά του Ευθύμη είναι καλύτερα από ποτέ και σε σημεία προσθέτουν ένα τόνο δραματικό. Η παραγωγή είναι εξαίσια με όλα τα όργανα να ακούγονται καθαρά και στις σωστές εντάσεις. Ο δίσκος βγάζει και αρκετά προς τα έξω αυτό τον παλιό ρομαντισμό των πρώτων κυκλοφοριών ακόμα και του αθάνατου “Athenian Echoes” παρ’ όλους τους νεοτερισμούς του, που λογικό είναι να υπάρχουν μιας και έχουμε 2013.
Πάρης Δημητρόπουλος
Cult Of Luna – Vertikal
Συνθέσεις άψογα δουλεμένες, που χωρίς να έχουν την τόσο μεγάλη πολυπλοκότητα του παρελθόντος, παραμένουν πιστές στο ύφος της μπάντας και κάτω από μια κρυστάλλινη παραγωγή, χτίζουν το μεγαλιθικό αυτό αριστούργημα. Από το ιντερλούδιο “The One” μέχρι τους τίτλους τέλους του “Passing Through” η εμπειρία είναι συγκλονιστική. Μια εμπειρία στην οποία δεν χωρούν πολλά λόγια, αναλύσεις, αναφορά σε κομμάτια χωριστά, κλπ. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα καλό στερεοφωνικό, ένα ζευγάρι δυνατά ηχεία και το πάτημα ενός κουμπιού – ή ακόμα καλύτερα, η απαλή εναπόθεση μιας βελόνας στις αυλακώσεις του βινυλίου!
Κώστας Τούσας
Universe 217 – Never
Αργό tempo, δυνατή μουσική, έντονα συναισθήματα. Εναλλαγές με τον πιο ομαλό και ταιριαστό τρόπο που μπορείς να φανταστείς, κομμάτια που σε κατευθύνουν όπου θέλουν. Κιθάρα και μπάσο δημιουργούν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, και ξέρουν πότε να προβάλουν κάθε φορά το χαρακτηριστικό που θέλουν, είτε αυτό είναι η φωνή και οι στίχοι, είτε η ατμόσφαιρα, είτε τα όργανα. Το skill είναι να ξέρεις πότε να σταματήσεις. Κι αν νομίζεις οτι ο drummer έχει τον πιο απλό ρόλο στην μπάντα, έρχεται να σε διαψεύσει με κομμάτια όπως τα “Enter”, “Mark my World” και “Gravity”· και μετά έρχομαι κι εγώ να σου πω πως ίσως είναι πιο δύσκολο να παίζεις αργά και ταυτόχρονα κομψά. Και τα φωνητικά… αχ αυτά τα φωνητικά. Τεράστιο εύρος [η πραγματική του αξία φαίνεται στα lives όμως], μεγάλη δεξιοτεχνία και ποικιλία στο ύφος, από αριστοκρατικό και δυναμικό, μέχρι στενάχωρο και αισθησιακό.
Ειρήνη Παππά
Volbeat – Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
Αυτό που θα παρατηρήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος του album είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα η οποία με την ίδια άνεση θα κινηθεί ανάμεσα σε country επιρροές (“The Lonesome Rider”- συμμετέχει η Sharah Blackwood από τους Walk off Earth), rockabilly πινελιές και βουτιές σε heavy ήχους (“Doc Holliday”). Η διάρκεια του album είναι περίπου μία ώρα. Θα το αντέξεις; Θα το αντέξεις…Οι Volbeat επιβεβαιώνουν το hype τους και εδραιώνουν το όνομά τους με αυτό εδώ το album και με χαρακτηριστική άνεση κάνουν το 3/3…
Χρήστος Ζαρκαδάκης
Biffy Clyro – Opposites
Τα ετερόκλητα στοιχεία που συναποτελούν αυτό το album είναι ωραία αναμεμειγμένα από το Σκωτσέζικο τρίο που δείχνει φοβερά άνετο στις συνθέσεις που δημιουργεί. Το “Picture A Knife Fight” κλείνει ιδανικά αυτό το μεγάλο σε διάρκεια και σε καλλιτεχνική αξία album. Η rock μουσική χρειάζεται συγκροτήματα και δίσκους σαν τους Biffly Clyro και το “Opposites”. Κατά τη γνώμη μου, από τις καλύτερες κυκλοφορίες των τελευταίων 15 ετών με διαφορά. Ίσως το μήκος του κειμένου που μόλις διαβάσατε, σας φαίνεται μικρό βλέποντας και τη βαθμολογία από κάτω. Όσα λίγα, όμως, έχεις να πεις για ένα κακό album, τόσο λίγος νιώθεις και σιγείς μπροστά σε ένα αριστούργημα.
Χρήστος Ζαρκαδάκης
David Bowie – The Next Day
Here I am, not quite dying…Τι δε καταλαβαίνεις; O Bowie απο την αρχή κιόλας στο ομώνυμο κομμάτι βάζει τα πράματα στη θέση τους και φωνάζει παρών για να συνεχίσει με τη cabaret ατμόσφαιρα που βγάζει το αλανιάρικο σαξόφωνο του “Dirty Boys”. “The Stars Are Out Tonight”: Μια ματιά στη καθημερινότητα των διάσημων με τον Bowie στο ρόλο του αφηγητή με μια απίθανη ερμηνεία.
Γιώργος Χούλλης
Το δεύτερο μέρος, ακολουθεί με…Ghost, Kadavar, Black Star Riders και μερικά ακόμη!