Υπάρχουν καλλιτέχνες που αφήνουν ένα ιδιαίτερο στίγμα που δεν αλλοιώνεται με το πέρασμα των χρόνων. Το ξέρω πως ο καθένας έχει το δικό του ήρωα που η φωνή του μίλησε για τον ίδιο. Βρήκε στο έργο του την μουσική απόλαυση αλλά και το τρόπο να επεκτείνει τη σκέψη του. Άκουσε σε αυτόν κάτι που τον ξεχωρίζει από όλους τους άλλους και μόνο για αυτόν έχει φυλάξει μια περίοπτη θέση στη καρδιά του.
Για εμένα αυτός ο καλλιτέχνης ήταν ο Warrel Dane. Η φωνή του είχε το σθένος να αποτυπώνει τις δραματικές καταστάσεις που περιγράφει.
Ο αποτυχημένος έρωτας που γίνεται βορά σκοτεινών δυνάμεων, η θλίψη και η δύναμη να της αποδεχτείς περιγράφοντας την. Οι οικολογικές ανησυχίες και η μονίμως ζοφερή πλευρά του Αμερικάνικου ονείρου, η παρουσία της σκιάς που ενεδρεύει πίσω από την επίπλαστη λάμψη της επιτυχίας.
Η φωνή του τραγούδησε για όλα αυτά και πολλά ακόμα. Τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα της σωφρονιστικής παράνοιας και τον άνθρωπο που πρόταξε τα στήθη του στα άρματα της καταπίεσης στην πλατεία του Τιεν Αν Μεν.
Τον άνθρωπο που θεωρεί πως είναι απλά ένα περαστικός από τα εγκόσμια που και ναι, σήμερα, ακούγεται αυτοβιογραφικό.
Η θεατρική φωνή του βουτηγμένη σε ένα περίεργο αμάλγαμα θλίψης και οργής ειναι η φωνή των καλύτερων στιγμών του συγχρόνου metal.
Η παρουσία τους ως ατίθασου μακρυμάλλη είναι η αρχετυπική εικόνα του metal τραγουδιστή. Ακόμα και η ανάσα του είχε κάτι το τραγικό να αφηγηθεί. Σαν σήμερα άφησε την τελευταία του πνοή οδεύοντας βιαστικά και αυτοκαταστροφικά προς το μεγάλο Άγνωστο.