Αρκετοί είναι αυτοί που ξέρουν τον Πάνο Μπίρμπα ως το τραγουδιστή των Dustbowl στο περσινό “The Great Fandago”. Παράλληλα, τραβάει και έναν δικό του δρόμο που έφτασε αισίως στο δεύτερο προσωπικό του δίσκο.
Στο “Finchley Road” o Πάνος Μπίρμπας διατηρεί ως κεντρικό άξονα το Nick Cave και διάφορους άλλους μοναχικούς τροβαδούρους από τη μεγάλη του σπορά (Mark Lanegan, Sivert Hoyem κ.λ.π.), αλλά και το Leonard Cohen για να εκφράσει τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Λονδίνο. Δέκα συνθέσεις όπου μιλούν για τον έρωτα σε όλες του τις πτυχές (“The Seed of Love”), την άλλη πλευρά μίας φανταχτερής πόλης (η Finchley Road για όσους δε γνωρίζουν είναι ένας δρόμος του Λονδίνου, όπου οι κοινωνικές αντιφάσεις βασιλεύουν έντονα) και την προσφυγική κρίση (“The Boat”). Εξαιρετική η δουλειά στις ενορχηστρώσεις, πολύ καλή στην παραγωγή, μα το πιο αξιοθαύμαστο όλων να είναι η αφηγηματική ικανότητα του Πάνου Μπίρμπα και οι ερμηνείες του που ζωντανεύουν τις βιωματικές (ως επί το πλείστον) ιστορίες των στίχων, ακροβατώντας μεταξύ των indie ξεσπασμάτων και της μελωδίας.
Κι αυτό είναι που μετράει στο φινάλε, μία δύσκολη συγκυρία να γίνεται τροφή για έμπνευση και ένα έστω μικρό βήμα για την αναγέννηση της τέχνης. Με δίσκους σαν το “Finchley Road” το Αθήνα – Λονδίνο γίνεται ένα τσιγάρο δρόμος.