The Crow, στην Μιχαλακοπούλου. Ίσως το θυμάστε σαν παλιό Jasmin. Τότε βέβαια δεν είχε σκηνή. Τώρα έχει. Και ηχάρα. Και γενικά είναι ένα πολύ καλό μέρος για να πιείτε τη μπυρίτσα σας και να δείτε κάποιο live. Το λέω γιατί ούτε εγώ το ήξερα, διαβάζετε που διαβάζετε, να μαθαίνετε και κάτι.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Αγγελίνα Θαλασσινού (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά άνοιξαν οι My Inferno κινούμενοι σε γενικές γραμμές σε metalcore μονοπάτια. Πολύ δεμένη μπάντα, με τα φωνητικά άψογα μοιρασμένα στους έγχορδους και το rhythm section πραγματικά να κλέβει την παράσταση, αλλά κάπου μου έδωσαν την εντύπωση ότι ακόμα δε νοιώθουν πολύ άνετα πάνω στη σκηνή. Κάτι οι παύσεις μεταξύ των κομμματιών, κάτι τα αστειάκια ενδιάμεσα, η δυναμική χανόταν. Και είναι κρίμα γιατί και ταλέντο υπάρχει, και πολλή δουλειά έχει πέσει – δεν έχεις τέτοιο δέσιμο αν δεν έχεις λιώσει – οπότε ο δρόμος είναι εκεί και οι My Inferno δεν έχουν παρά να τον περπατήσουν: Πολλά live, πίστη στις δυνάμεις και πίστη στο υλικό. Ούτε διασκευές, ούτε τίποτα. Το έχετε.
Συνέχεια με ένα φιλοσοφικό ερώτημα που έχει βασανίσει γενιές ακροατών: Μπορεί να υπάρξει ελληνόφωνο rock; Ακούστε να σας πω. Ελληνόφωνο – ή ελληνικό ή ελληνοπρεπές, όπως θέτε πείτε το – rock δε ξέρω αν μπορεί να υπάρξει, αλλά πλέον έλυσα τις απορίες μου σχετικά με το αν μπορεί να υπάρξει ελληνόφωνο heavy metal. Οι Χάος Εγένετο δεν αφήνουν καμία μα καμία αμφιβολία. Τα πάντα πάνω τους, από το στήσιμο τους στη σκηνή μέχρι τα θέματα που παίζουν οι δύο explorer είναι πέρα για πέρα metal. Η φωνή είναι metal. Οι στίχοι είναι metal. To rhythm section είναι metal. Η μπαλάντα τους είναι metal. Το “Δεν υπάρχουν Λεφτά” ΕΙΝΑΙ metal. Το απολαυστικότατο medley σε Sepultura… Φαντάζεστε τι ήταν το medley σε Sepultura, έτσι; Και το καλύτερο είναι ότι αυτό ήταν μόλις το πρώτο live με την παρούσα σύνθεση…! Έ ρε τι έχει να γίνει όταν πάρουν μπροστά για τα καλά…
Το επιδόρπιο σε αυτό το αρχοντικό live το έδωσαν οι παλιόλυκοι Ολέθριο Ρήγμα. Και δεν το λέω επιδόρπιο για να μειώσω κανέναν, οι ίδιοι ανέβηκαν στη σκηνή και με αφοπλιστική απλότητα και ειλικρίνεια μας είπαν ότι το live ουσιαστικά ήταν των Χάος Εγένετο και αυτοί απλά πήγαν να παίξουν για τους φίλους τους μιας και τους κάλεσαν. Και αυτό φυσικά καθόλου δεν τους εμπόδισε να μας κεράσουν απλόχερα το χαρακτηριστικό hardcore punk τους με τα διπλά και τριπλά φωνητικά, τις μόνιμα ανεβασμένες ταχύτητες και την ωμή αλλά ψυχωμένη εκτέλεση, κάνοντας μια αναδρομή σε όλη την πορεία του συγκροτήματος.
Στο τέλος έφτανε να κοιτάξεις γύρω σου. Τα χαμόγελα που έβλεπες παντού ήταν το καλύτερο επισφράγισμα σε ένα από τα καλύτερα live για τα οποία μάλλον δεν πήρες χαμπάρι.