Ακριβώς έναν μήνα μετά τη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα, ένα ακόμη μέλος απο τις Τρύπες κατηφορίζει προς την Αθήνα “for something completely different” που έλεγαν και οι πολυαγαπημένοι Monty Python. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος και η μπάντα του ανέβηκαν στη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus για ένα ακουστικό set. Τα υπόλοιπα στις γραμμές που ακολουθούν…
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου
Η πλειοψηφία του κοινού βρισκόταν στις καρέκλες του και το ρολόι έγραφε σχεδόν 22:30 όταν ο Μπάμπης Παπαδόπουλος ανέβηκε επι σκηνής. Το μικρόφωνο χρειάστηκε μόνο στην αρχή για να συστήσει τους μουσικούς που βρισκόταν στο πλευρό του (Τάσος Μισυρλής στο τσέλο, Διονύσης Μακρής στο κοντραμπάσο, Δημήτρης Βλαχομήτρος στο μπουζούκι και Μιχάλης Βρεττάς μαζί με Φώτη Σιώτα στο βιολί), αργότερα τον πρώτο λόγο είχε η μουσική. Μια ακουσική περιπλάνηση διανθισμένη με συμφωνικά χρώματα που ξεκινούσε απο την αρχή κιόλας στα ρεμπέτικα της δεκαετίας του 1930 (“Ένα τραγούδι απ’ το Αλγέρι”, “Γυφτοπούλα”) και συνέχισε κάπου στο σήμερα με ένα τραγούδι για την εποχή που σιγά-σιγά αρχίζει να μπαίνει (“Ανοιξη”) και τη “Νύχτα που πέφταν οι ευχές”, αμφότερα απο τον προπέρσινο δίσκο “Μέσα τον πόνο είν’ η χαρά, μές στη χαρά είναι ο πόνος”, που είχε την τιμητική του στο setlist.
Ασφαλώς και δεν έλειψαν οι αναφορές στις προηγούμενες προσωπικές δουλειές του Μπάμπη, όπως στο soundtrack της ταινίας “Το μικρό ψάρι” και το “Απ’τη σπηλιά του δράκου” όπου ο Παπαδόπουλος δείχνει την αγάπη του για τα παλιά ρεμπέτικα (“Ο Συνάχης”,”Το μινορέ του τεκέ”) αλλά και το πολύ καλό σόλο ντεμπούτο του “Σκηνές απο ένα ταξίδι” (“Στο Δρόμο”, “Au Revoir”) μέσα σε μία low profile ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα που είχε και τον ήχο που της αναλογούσε λόγω της ακουστικής του χώρου και την παρουσία του Τίτου Καργιωτάκη στη κονσόλα. Η συνολική διάρκεια του set έφτασε το δίωρο και ακολούθησε ένα encore με τις διασκευές στα “Τουμπελέκι, τουμπελέκι” και τη πασίγνωστη Μισιρλού μαζί με “Κάτι για το δρόμο”.
Και κάπως έτσι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής μ’ένα όμορφο συναίσθημα αλλά και μία λύπη για το πόσο μια πραγματικότητα σαν τη σημερινή αδικεί ορισμένους μουσικούς τέτοιου είδους. Ισως τελικά ο τίτλος της πρόσφατης δουλειάς του Μπάμπη να κρύβει το νόημα.