Η είδηση της επιστροφής των Λευκή Συμφωνία στα συναυλιακά δρώμενα σκόρπισε χαρά στους οπαδούς τους, τόσο στους παλιούς που ήθελαν να τους ξαναδούν μετά απο πολλά χρόνια αποχής, όσο και στους νεότερους που δεν τους έζησαν εκείνη την εποχή. Αυτό που όλοι περίμεναν μετά τη συναυλιακή επιστροφή ήταν και η δισκογραφική, που ήρθε μετά από 24 ολόκληρα χρόνια.
Το “Σαν τον ήλιο” ήταν αυτή η πολυαναμενόμενη επιστροφή. Ο νέος δίσκος μιας μπάντας που έγραψε τη δική της ιστορία στην Ελληνική σκηνή, ωστόσο έχει τον τρόπο να στέκεται στο σήμερα εμπλουτίζοντας το προσωπικό της ύφος με επιρροές απο το σήμερα και μια σύγχρονη υποδειγματική παραγωγή από τον Εκτορα Τσολάκη που δίνει επιπλέον δυναμική στις συνθέσεις. Αρχικά με το ήδη γνωστό “Μέχρι τον θάνατο” που κλείνει το μάτι στο “Disintegration” των Cure στην εισαγωγή και αργότερα γίνεται ένα βαρύ ξέσπασμα.
Απο κεί και πέρα η ακρόαση κυλάει αρχικά με δυνατές συνθέσεις (“Με Μια Κραυγή”, ”Μαύρο φώς”) και αργότερα με πιο μελωδικές/mid tempo (“Σβήσε τα ίχνη”, “Χρόνια Σιωπηλά”). Γενικότερα οι συνθέσεις γίνονται ένα συμπαγές σύνολο με αποτέλεσμα να κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα θετικά του δίσκου. Ιδανική επιλογή για closing track το “Εκεί που ο Ανεμος Ρωτάει για Σένα” με το λυτρωτικό του ξέσπασμα. Η μουσική είναι γραμμένη από τα δύο βασικά μέλη της μπάντας Θοδωρή Δημητρίου και Διογένη Χατζηστεφανίδη, ενώ οι στίχοι είναι γραμμένοι από τον Θοδωρή Δημητρίου, εκτός απο το ομώνυμο του δίσκου που είναι βασισμένο σε ποίημα του Ρώμου Φιλύρα και το “Ονειρο Μέσα Σε Ονειρο” που είναι μια επιτυχημένη μελοποιήση του Edgar Allan Poe.
Το “Σαν τον ήλιο” είναι χωρίς υπερβολές η καλύτερη δισκογραφική επιστροφή που έγινε τον τελευταίο καιρό στην Ελληνική σκηνή. Ένας δίσκος δουλεμένος από κάθε άποψη, που στέκεται επάξια όχι μόνο στα σύγχρονα Ελληνικά αλλά και τα διεθνή δεδομένα. Η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω.