Με την κυκλοφορία του ντεμπούτο album, “We Are Now Infinite”, εγκαινιάστηκε μια περίοδος έντονης κινητικότητας για τους I Saw 43 Sunsets, οι οποίοι δείχνουν να έχουν μπει αρκετά δυναμικά στο παιχνίδι, με σειρά συναυλιών και αρκετού ιντερνετικού coverage. Με αφορμή την εμφάνισή τους στο “The Unplugged Experience” και στο Six D.O.G.S. είχα την ευκαιρία να τους δω και ζωντανά, γεγονός που με έφερε αντιμέτωπη με αρκετούς προβληματισμούς σε ό,τι αφορά το συγκρότημα.
Aνταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Θα μπορούσα να γράψω ένα στερεοτυπικό report, κάνοντας αναφορές σε αδιάφορες και βαρετές πληροφορίες, προκειμένου να αποφύγω να εκφράσω τις πραγματικές μου σκέψεις, ωστόσο δεν είμαι σε θέση επί της παρούσης να κάνω κάτι τέτοιο, καθώς τα μέλη της μπάντας δείχνουν να αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν κι εγώ με τη σειρά μου αισθάνομαι την ανάγκη να εκφέρω την υποκειμενική μου αλήθεια. Οι προθέσεις μου είναι πάντα θετικές.
Αρχικά, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι το κάθε μέλος του συγκροτήματος ανταποκρίνεται στον ρόλο του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο frontman είναι κεφάτος και επικοινωνιακός, με μια υπέροχη χροιά που ταιριάζει απόλυτα στον indie ήχο της μπάντας και τα υπόλοπα μέλη δείχουν ότι έχουν εντρυφήσει στην μουσική τους από τεχνικής άποψης, με αποτέλεσμα την σύνθεση εύηχων κομματιών. Ωστόσο, παρά τις άριστες προοπτικές τους έχουν πέσει στη λούπα της γραφικότητας, από την άποψη ότι κάθε μουσική σύνθεση αποτελεί κατά κάποιο τρόπο παραπομπή σε κάποιο ήδη υπάρχον προγενέστερο κομμάτι. Ναι, το ξέρω ότι παρθενογέννεση δεν υφίσταται και ότι λογικό είναι οι επιρροές να διαφάινονται μέσω του ήχου, ωστόσο για να εντυπωθεί κάτι στη μνήμη του ακροατή προαπαιτείται η ύπαρξη του προσωπικού στοιχείου, του στοιχείου που θα σε διαφοροποιήσει από όλους τους υπόλοιπους και θα συμβάλλει στην διαμόρφωση της ιδιαίτερη μουσικής ταυτότητάς σου, όχι της ταυτότητας που θυμίζει Interpol ή Maccabees ή Arcade Fire, αλλά της ταυτότητας που έχει κάνει ένα βήμα πιο πέρα από τις πρωταρχικές επιρροές της. Ναι, όπως είχατε πει κι εσείς, “είναι καλό να πηγαίνετε εκεί που σας πηγαίνει η μουσική σας”, ωστόσο είναι ακόμα καλύτερο να καθοδηγείτε εσείς τον ήχο σας προς τη δική σας επιθυμητή κατεύθυνση, άλλωστε η μουσική σας είναι η μετουσιωμένη έκφραση των προσωπικοτήτων σας σε ήχο. Τώρα, αν προσθέσω ότι μου φάνηκε λίγο παράταιρο να ακούω τραγούδια για χειμώνες και βροχές ενώ έξω έχει 35 βαθούς μάλλον θα φανώ υπερβολική.
Στο σύνολό της η συναυλία ήταν απολαυστική. Η μουσική ακουγόταν καθαρά κι ο ακουστικός ηχος ταιριάζει στο συγκρότημα, προσδίδοντας του έναν γαλήνιο ρομαντισμό. Ξεχώρισε η ερμηνεία του “Circles”, ένα κομμάτι με ιδιαίτερα light-hearted διάθεση το οποίο δεν αποτυγχάνει να σε κερδίσει και να εντυπωθεί στη μνήμη σου. Ένα από τα δυνατά σημεία της νύχτας ήταν και οι διασκευές στα “Blister In The Sun” και gold“, που συνέβαλαν στην διαμόρφωση μιας χαρμόσυνης ατμόσφαιρας και αποτέλεσαν αδιαμφισβήτητα ορισμένα από τα highlight της βραδιάς. Οι 43 Sunsets είναι καλοί και ευχάριστοι, αλλά σίγουρα μπορούν και καλύτερα.