ΗΙΜ. Ειλικρινά αυτή η μπάντα μου έχει χαρίσει τόσο καλές στιγμές στη ζωή μου (όχι δεν την έχω δει ποτέ μου live και ούτε θα ήθελα και ναι προτιμώ μακράν να την ακούω από τα αναρίθμητα cds μου και limited editions και singles που κατά καιρούς έχουν βγάλει και σαν καλό πελατάκι τα έχω σχεδόν όλα), ατελείωτες ώρες ακρόασης, καταστάσεις παλιές που έχουν περάσει κλπ. Αρκετά λοιπόν διαφήμισα τη συλλογή μου με cds των ΗΙΜ, περνάω στο παρασύνθημα.
Ναι οι ΗΙΜ τα τελευταία χρόνια είναι κάτι παραπάνω από απογοητευτικοί, δηλαδή άντε να ξεχωρίσεις ένα, στη καλύτερη δύο κομμάτια από το σύνολο του δίσκου, κατά τα άλλα, το λέω με πόνο καρδιάς γιατί παρακολουθώ αυτή τη μπάντα με πόρωση σχεδόν από την αρχή της, ΔΕΝ έχει έμπνευση πια.
Ως προς το “Tears on tape” ακόμα μια φορά οι Φινλανδοί καταπιάνονται με το θέμα της αγάπης και όλα τα παρελκόμενα και κυρίως τα δυσάρεστα, την μοναξιά, την έλλειψη αγάπης, την εγκατάλειψη, όλα αυτά μέσα από την συγκινητική φωνή του Ville Valo, ο οποίος προσπαθεί να μην κάνει πολλές υπερβολές μέσα στα κομμάτια παρά μόνο σε σημεία. Όμως όλη αυτή η μουντή ατμόσφαιρα που υπήρχε σε προηγούμενα albums, οι λυγμοί, η διάχυτη μελαγχολία υπάρχει σε κάθε κομμάτι ακόμα και αν είναι πιο γρήγορο και πιο…heavy για τα δεδομένα των HIM πάντα. Αλλά κάπου εκεί μέσα βρίσκει χώρο και ο …Σατανάς.
Με την πρώτη ακρόαση, το “Tears on tape” (το κομμάτι) είναι από τα κομμάτια που αγαπάς εύκολα γιατί θυμίζει εκείνες τις αγαπημένες εποχές που ακούγαμε το “Bury me deep inside your heart” και πέφταμε στα πατώματα κλαίγοντας, είναι τέτοιο κομμάτι δηλαδή, ένα καθαρό HIM κομμάτι. Από την άλλη υπάρχουν τα hit-άκια όπως το “All lips go blue” (αυτή τη σπαστική επανάληψη του “blue blue blue” να μην είχε θα ακόμα καλύτερα) “I Will be the end of you”, “Into The night” τα οποία βρίσκονται σχετικά στην αρχή.
Γενικά όπως θα δει κανείς τη λίστα των κομματιών θα δουν κάποια instumental χωρίσματα τα οποία πραγματικά λειτουργούν σαν να σε εισάγουν σε μια διαφορετική όψη της μπάντας, τη “γλυκανάλατη”, την πιο δυναμική και την πιο… σκοτεινή. Οδεύοντας προς το τέλος της ακρόασης υπάρχει ένα τέτοιο μικρό instumental κομμάτι, “Lucifer’s Chorale” το οποίο είναι σαν soundtrack από horror ταινία, μπάσο και κιθάρες ανακατεμένα με θόρυβο και ξαφνικά το “W.L.S.T.D.” (When Love Starts To Die) μια μεγάλη όαση στο μπέρδεμα του δίσκου. Στο κομμάτι αυτό μπορεί να πει κανείς ότι “Sabbath-ίζουν” – εξάλλου δεν έχουν κρύψει την αδυναμία τους και την επιρροή τους – όπου ο Ville τραγουδά χαμηλά σχεδόν στο σύνολο του κομματιού εκτός από το τέλος όπου πραγματικά τα δίνει όλα με σχεδόν εκκωφαντικές κραυγές.
Σε γενικές γραμμές το “Tears On Tape” είναι καλύτερο απ’ότι θα περιμέναμε, όχι τόσο καλό όμως ώστε να φτάσει το επίπεδο του “Razorblade Romance” ή του “Deep Shadows And Brilliant Highlights” ούτε καν το “Love Metal” αλλά σίγουρα έχει αξιομνημόνευτες στιγμές. Θυμάμαι εκείνη την εκπληκτική ατάκα του Ville στο Revolver “Φτιάχνουμε κάτι σαν modern retro, σαν να συνταντά ο Roy Orbison τους Metallica”. Δύο λέξεις: Ούτε καν.
Όσο για το εξώφυλλο, το επιμελήθηκε ο Daniel P. Carter και έχει ένα ενδιαφέρον γιατί έχουν ειπωθεί διάφορα για αυτό. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσε να απεικονίζει οτιδήποτε καθώς τα σύμβολα αυτά, πέρα από το γνωστό heartagram το έχουμε συναντήσει σε διάφορες περιπτώσεις. Ένα φίδι σχηματίζει έναν κύκλο και μέσα σε αυτό είναι ένα heptagram, δηλαδή ένα αστέρι με επτά κορυφές. Συγκεκριμένα πρόκειται γαι το λεγόμενο “Seal Of Babalon”, (όχι δεν τα βγάζω από το κεφάλι μου, τα αναφέρει το wikipedia στο οποίο σας παραπέμπω για περισσότερες λεπτομέρειες). Επιπλέον, πάνω στο φίδι αναγράφονται κάποια σύμβολα γραφής, μοιάζουν και λίγο με ελληνικά αν προσέξετε, πρόκειται για την γραφή Malachim, η οποία δημιουργήθηκε τον 16ο αιώνα και που χρησιμοποιείται ακόμα από τους Ελευθεροτέκτονες (Μασόνοι) (Αισθάνομαι λίγο Χαρδαβέλλας με όλη αυτή τη περιγραφή) όπου στην ουσία γράφει: “Tears on tape, I will follow into your heart sketching rain from afar. Tears on tape, she surrenders needle in arm while we dance into the storm.”, δηλαδή το ρεφρέν του “Tears On Tape”. Ω τι μπέρδεμα ναι, αλλά σαν αισθητικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Ξυπνά αναμνήσεις
Βαθμολογία: 3 / 5
[/stextbox]