Στις 12 Ιουνίου, το πιο σημαντικό συγκρότημα της ιστορίας του Ιταλικού horror κινηματογράφου, θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στην χώρα μας και συγκεκριμένα στο Κύτταρο Live Club. Ο λόγος για τους Goblin, που με τις μουσικές τους έχουν πλαισιώσει απ’ τις καλύτερες ταινίες των 70’s και 80’s του είδους.
Ας πούμε “πέντε” πράγματα για το φαινόμενο Goblin. Ξεκίνησαν το 1973 με το όνομα Cherry Five, ως ένα progressive rock συγκρότημα, με καθαρές επιρροές απ’ τους Emerson Lake & Palmer, Yes, King Crimson και Gentle Giant. Το 1975 κυκλοφόρησαν μέσω της Cinevox Records, το ομώνυμο ντεπούτο τους και κάπως έτσι ήρθαν σε επαφή με τον Dario Argento, που έψαχνε ένα συγκρότημα για την ταινία “Profondo Rosso/ Deep Red”. Από τότε άλλαξε το όνομά τους σε Goblin και η πορεία της καριέρας τους γράφτηκε με χρυσά γράμματα. Αυτή ήταν μόνο η αρχή, αφού δύο χρόνια αργότερα συνεργάστηκαν ξανά με τον Ιταλό σκηνοθέτη ταινιών τρόμου Dario Argento, για μία απ’ τις σπουδαιότερες ταινίες του, “Suspiria”. Την ίδια χρονιά έκαναν και το soundtrack της ταινίας “La via della droga/ The Heroin Busters”, του Enzo G. Castellari.Ένα χρόνο αργότερα, συνεργάστηκαν με τον κορυφαίο Ιταλό σκηνοθέτη George A. Romero, για το soundtrack του “Zombi/ Dawn of the Dead”.
Λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου “The Fantastic Journey Of Bagarozzo Mark”, ο Claudio Simonetti και ο Massimo Morante, αποχώρησαν απ’ τους Goblin, για να ακολουθήσουν solo καριέρες. Ωστόσο τα υπόλοιπα μέλη συνέχισαν να συνθέτουν soundtracks για τις ταινίες, “Patrick” του Αυστραλού Richard Franklin, “Buio Omega/ Beyond the Darkness” του Joe D’amato, “Squadra Antigangsters/ The Gang That Sold America” του Bruno Corbucci και “Contamination” του Luigi Cozzi. Το 1982 αφού ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν τον δίσκο “Volo”, επανασυνδέθηκαν για άλλη μία εξαιρετική ταινία του Dario Argento, “Tenebre/ Unsane”, αλλά στα credits υπήρχαν μόνο τα ονόματα των μελών και όχι ως Goblin. To 1985 κάποια από τα μέλη έγραψαν το soundtrack άλλης μίας ταινίας του Argento, “Phenomena”, μαζί με τον Simon Boswell. Τέλος επανασυνδέθηκαν για μία ακόμη φορά το 2000, για να ετοιμάσουν το soundtrack της ταινίας “Non Ho Sonno / Sleepless”, του Argento και διαλύθηκαν αμέσως μετά.
Το 2003 επανήλθαν με τα 4/5 της original σύνθεσης τους και το 2005 κυκλοφόρησαν την νέα τους δουλειά με τίτλο “Back To The Goblin 2005”, μέσω της δικής τους Back To The Fudda Records. Το 2009 αποσύρθηκαν ξανά, ενώ το καλοκαίρι του 2010, επανήλθαν με ένα διαφοροποιημένο line up και πλέον ως New Goblin, δίνοντας ακόμα κάποιες συναυλίες. Το 2014 σταμάτησαν τις ζωντανές εμφανίσεις, για να επικεντρωθούν στην σύνθεση του νέου album “Four of A Kind”, ξανά ως Goblin. Το 2016 κυκλοφόρησαν το ζωντανά ηχογραφημένο στο Tέξας των Η.Π.Α, “Austinato”, και συνεχίζουν μέχρι σήμερα τις live εμφανίσεις τους με τα 4/5 των original μελών τους.
Ας δούμε όμως και κάποιες από τις καλύτερες στιγμές τους, στην κινηματογραφική μουσική τους καριέρα:
Buio Omega / Beyond the Darkness (1979)
Απίστευτο soundtrack, για μία “αρρωστημένη” ταινία του, Joe D’amato.
Phenomena (1985)
Εδώ, πέρα απ’ τους Goblin και τον Simon Boswell, συναντάς κομμάτιa των Iron Maiden (“Flash of the Blade”) και των Motorhead (“Locomotive”). Επίσης συναντάς κι άλλους καλλιτέχνες όπως, τον Andi Sexgang και τους Bill Wyman & Terry Taylor. Ποικιλόμορφο soundtrack, για μια φαινομενικά ωραία ταινία.
Tenebre / Unsane (1982)
Μία από τις προσωπικά αγαπημένες μου ταινίες του Dario Argento, με ένα από τα πιο χορευτικά soundtracks των Goblin. Παράνοια; Προφανώς!
Zombi / Dawn of the Dead (1978)
Ένα από τα κορυφαία soundtracks ταινιών, καθώς και μία από τις καλύτερες ταινίες με ζόμπι, του κορυφαίου στο είδος, George A. Romero.
Suspiria (1977)
Το πιο γνωστό soundtrack των Goblin, καθώς κι η πιο γνωστή ταινία του Dario Argento. Η πιο πειραματική δουλειά τους, για μία απ’ τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Σκοτεινό όσο κανένα άλλο!
Profondo Rosso / Deep Red (1975)
Η αρχή όλων! Ίσως να φταίει που είναι η αγαπημένη μου ταινία του Argento, ίσως να φταίει που οι Goblin σε αυτή τη ταινία τα ξεπέρασαν όλα. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό το soundtrack είναι το απόλυτο progressive horror, ο λόγος που αγάπησα τους Goblin. Η αιτία που με κάνει να ανυπομονώ για τις 12 του μήνα στο Κύτταρο. Να περιμένω την στιγμή που θα ακούσω το “Death Dies”, και να πατάξω τον θάνατο μαζί με τους Goblin.
Ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα που κανένας φανατικός των horror movies και κυριώς των Ιταλικών horror movies, δεν πρέπει να χάσει!