Για να ξεκαθαρίσω από την αρχή τα πράγματα, είμαι φαν του Χριστόφορου Κροκίδη από τότε που φόραγα πάνες, οπότε όταν με ρώτησαν από το περιοδικό αν θέλω να καλύψω την εμφάνιση, η απάντηση ήταν “Hell Yeah”!!! Και κάπως έτσι ,με διάθεση ταβάνι, ξεκίνησα για το Architecture στου Ζωγράφου ημέρα Πέμπτη 5/4/2012 και ώρα 10 και κάτι ψιλά ήμουν εκεί!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τον Χριστόφορο Κροκίδη τον γνώρισα σαν κιθαρίστα από τις συναυλίες του Β. Παπακων/νου. Περιττό να πω ότι παίζει να είναι και η καλύτερη ηλεκτρική στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή! Μάζεψε λοιπόν μερικούς φίλους και αποφάσισαν να οργώσουν τις σκηνές της Αθήνας με επιλογές τραγουδιών για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι: από Pink Floyd και Deep Purple έως Rory Gallagher και Ozzy Osbourne και φυσικά πολλά τραγούδια δικής του σύνθεσης από προσωπικές δουλειές αλλά και παλαιότερες συνεργασίες!
Η μπάντα είναι σφιχτοδεμένη και τα χρόνια φιλίας φαίνονται και δίνουν άλλο αέρα επί σκηνής! Σε ελάχιστο χρόνο η συνήθης απόσταση μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη εξαφανίστηκε και καταλήξαμε να σιγομουρμουρίζουμε όλοι μαζί τα τραγούδια σαν φίλοι που μαζεύτηκαν μετά από χρόνια, αλλά και πάλι σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που παίρναμε τις κιθάρες και κάναμε κύκλο γύρο από τη φωτιά στην παραλία!
Οι μουσικοί ήταν όλοι ένας κι ένας! Παρόλο που ο εξοπλισμός του χώρου δυσκόλεψε κάποιες στιγμές το έργο τους. Ο ντράμερ, Γρηγόρης Οικονομίδης, θα μπορούσε με άνεση να χειριστεί και δεύτερο drumkit ταυτόχρονα!!! Το μπάσο, δια χειρός Θανάση Μπούλη, απέχτησε χαρακτήρα και άποψη και ξέφυγε από τα στενά όρια του καθαρά συνοδευτικού οργάνου, επίσης και πολύ καλά φωνητικά (δώστε μου κι άλλο γρέζι!). Ο Πάρης Γκαγκαστάθης, στα πλήκτρα, εμπλούτισε με υπέροχες μελωδίες τον ήχο και έδωσε το δικό του στίγμα, με τη φωνή του, σε τραγούδια όπως το Temple of the King(και γι’ αυτό και μόνο συγχωρείται που μας στέρησε την εξαιρετική του ερμηνεία στο Killing in the name που είχα ακούσει κάποτε στη Μαλακάσα). Και βέβαια στη φωνή και την ακουστική κιθάρα ο Στέλιος Καρπαθάκης, γνήσιο τέκνο της classic rock της δεκαετίας του ’70 και πιστός ακόλουθος του Ian Gillan, ένας πολύ εξωστρεφής περφόρμερ στον ηλεκτρικό ήχο και γνήσια αισθαντικός όταν παίρνει στα χέρια την ακουστική του!
Όσο για τον ίδιο το Χριστόφορο Κροκίδη, τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν επαρκώς το τι συμβαίνει όταν είναι επί σκηνής!!! Δεν θα μιλήσω για το κέφι του που ξεχείλιζε από κάθε νότα, ούτε για τη μαεστρία με την οποία χειρίζεται την κιθάρα, ούτε για την άψογή τεχνική και το γνήσιο πάθος που θυμίζει ακόμα παιδί που μόλις πήρε στα χέρια του την πρώτη του ηλεκτρική. Δεν θα πω πως ακούγαμε την κιθάρα να τη μια να κλαίει και την άλλη να γουργουρίζει(δεν ήξερα καν ότι μια κιθάρα μπορεί να γουργουρίζει!). Ένα θα πω μόνο. Όσοι το χάσατε, μην χάσετε άλλο!!! Μερικά πράγματα απλά δεν γίνεται να τα προσπεράσεις!
Για την ώρα αναμένουμε την κυκλοφορία της καινούριας δισκογραφικής του δουλειάς με τίτλο “Με τα μάτια κλειστά” από την οποία ακούσαμε και το πανέμορφο “Από που κοιτάς” .
Α!!! Και βέβαια δέχτηκαν και βοήθεια στα τύμπανα από τον Τάσο Κοντοδήμο (για τους αδαείς ο ντράμερ των Σπυριδούλα)! Πώς να μη φύγεις μετά από κει με διάθεση να χορεύεις στο ταβάνι αγκαλιά με τον αποχυμωτή!!!