Πίσω στο όχι και τόσο μακρινό 2013, όπου τα ραδιόφωνα μανιωδώς επέμεναν στην επανάληψη της σύνθεσης του “Take Me To church”, θυμίζοντας στους παλιότερους τις εποχές του “Wonderwall”, ακόμη και του “Pumped Up kicks”, μια διαδικασία στην οποία μπαίνει ο εκάστοτε καλλιτέχνης, αρκετά επικίνδυνη για τις πρώιμες στιγμές της μουσικής του πορείας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως το λεγόμενο “viral” της πλέον εξοικειωμένης γενιάς με την έννοια, αποτελεί ρίσκο το οποίο εάν το κερδίσεις δεν σημαίνει πως αυτομάτως θα κερδίσεις και το σωστό τρόπο προβολής, εν κατακλείδι την αυτοαποκαλούμενη μουσική επιτυχία, καθώς οι πιθανότητες του ακροατή να αντιμετωπίσει με απέχθεια το κομμάτι με την ίδια ισχύ της αρχικής αγάπης που εξέφρασε, είναι αρκετές.
Σε αυτή την περίπτωση ο Hozier φυσικά και αποτέλεσε σύνθετη ενός μουσικού έργου το οποίο με λατρεία αγκαλιάστηκε από τους θαυμαστές και μη. Ωστόσο, ο Ιρλανδός καλλιτέχνης, με την τέχνη που αποφάσισε να παράγει, έσωσε την ύπαρξή του στο μουσικό στερέωμα, αποφεύγοντας να την εγκλωβίσει σε μια εικόνα που οριοθετείται από τις μελωδίες ενός και μόνο τραγουδιού.
Έχοντας παλέψει αρκετά με τις εσωτερικές του ανησυχίες περί μουσικής ταυτότητας, μετά από προσπάθεια και οριστικοποίηση των πρωταρχικών του επιθυμιών, ο Hozier όντας πλέον μαραθωνοδρόμος σε μία πραγματικότητα όπου η οποιαδήποτε Εκστρατεία αποτελεί ίσως και παράπτωμα κάποιες φόρες, μας προσφέρει γενναιόδωρα δόσεις αληθείας, πίεσης αποδοχής, μία άξια, που σε αρκετές κοινωνίες πoυ φιλοξενεί ο πλανήτης, εικάζεται ως παράπτωμα. Ο λόγος οπού ο Hozier δεν ανήκει μόνο σε μια σύνθεση είναι πως όσες προηγήθηκαν ή ακολούθησαν τον στιγμάτισαν με μεγαλύτερη ισχύ, θετικότερη, αδιαπέραστη σε μια εποχή οπού η ανάγκη του ανθρώπου να καθοδηγηθεί από την πραγματική πληροφόρηση αποτελεί αγαθό με όχι και τόσο συχνή παρουσία. Η προσβασιμότητα σε αυτή την ανάγκη μέσα από τους στίχους του “Nina Cried Power”, στίχοι που καίνε τα σωθικά από την επιθυμία να αναδειχθεί η πραγματική προτεραιότητα του ανθρωπίνου είδους. Από την κλιμάκωση της κλιματικής καταστροφής έως τη διαδεδομένη ανισότητα στην επίδραση της μεγάλης τεχνολογίας στη ζωή μας. Απαλλαγμένος από πολιτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις, αναβιώνει καλλιτεχνικά πνεύματα που κυρίευσαν κάποτε ή εξακολουθούν, το νοητικό και ψυχικό περιβάλλον. τα δάκρυα δύναμης δεν ανήκουν μόνον στον ίδιο, o lennon, Joni Mitchell, Billie Holiday, Bob Dylan, Woody Guthrie και φυσικά η Nina Simone έδωσαν την δύναμη τους σε κάθε έναν από εμάς που με τις αμείλικτες χορωδιακές τους μελωδίες, μας οδήγησαν στο συμπέρασμα πως ένας ραδιοφωνικός ύμνος προβάλει μπροστά μας, αντικατοπτρίζοντας την ουσιαστική εικόνα που έτρεφε με indie/soul εφόδια όλα αυτά τα χρόνια.
Αξιοσημείωτη είναι η επιστροφή του με το τελευταίο του πόνημα που ακούει στο όνομα “Wasteland, Baby!”, ένα ζοφερό album που κατακλύζεται από folk και indie elements, διατηρώντας τις soul ανησυχίες του και την μακροχρόνια αγάπη του για την κομψότητα των blues. Αναφερόμενος στο σημερινό παγκόσμιο χάος, η αστάθεια και βύθιση του δίσκου στη λήθη του θολού μέλλοντος, οπού όσο περνούν τα χρόνια, η ορατότητα του μειώνεται ανησυχητικά. Μέσα από το “Wasteland, Baby!” μας αποδίδεται ένα αριστοτεχνικά γαλήνιο αριστούργημα της μουσικής βιομηχανίας, που καταφέρνει να δώσει σάρκα και οστά στην διαφυγή, κατακλύζοντας τα πνευμονία μας από μια ανεξέλεγκτη δύναμη, που εισπνέεται κάθε φορά, που στα αυτιά μας θα ηχήσουν οι πρώτες μελωδίες των “Shrike”, “Movement”, “Would That I” και φυσικά του υπέρτατου “Nina Cried Power”.
Το βράδυ της Κυριακής, η Πλατεία νερού θα πλημμυρίσει από τα δάκρυα δύναμης όλων μας, ακολουθώντας τις χορωδιακές κραυγές του Ιρλανδού καλλιτέχνη. Για μια ακόμη φορά η σκηνή του Release Athens Festival θα αποθεωθεί, φιλοξενώντας ανθρώπους που αποτέλεσαν μουσική επιρροή μυώντας μας στον πλούτο της τέχνης τους. Ο Hozier, παρέα με την βασίλισσα της electronic/dance/pop, Roisin Murphy και οι Hooverphonic ετοιμάζονται να μας εγκλωβίσουν σε μια υπερθεαματική πανδαισία groov-ας, χορού συνειδητοποιώντας πως η συναισθηματική θύελλα έρχεται με τον ρόλο της λύτρωσης και όχι του τέλους.
