Υπάρχουν κι εκείνα τα συγκροτήματα, που παρά τη γλαφυρή κι ευμετάβλητη ηχητική πολυμορφία της εποχής, παραμένουν τολμηροί και πιστοί στις μουσικές τους προτιμήσεις, αλλά και δημιουργίες. Οι Honeybadger (Δημήτρης Βαρδουλάκης – φωνή και ρυθμική κιθάρα, Δημήτρης Γιαννακόπουλος – lead κιθάρες, Βαγγέλης Οικονόμου – τύμπανα/κρουστά, Δημήτρης Γιαννόπουλος – μπάσο), συστήθηκαν στο ευρύ κοινό με το EP τους “The Rain”, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2017, όταν ακόμα οι ίδιοι πειραματίζονταν με τον ήχο τους και συνέθεταν την ταυτότητα τους.
Τέσσερα χρόνια μετά, μιλώντας στο Rockin’Athens, για την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους Pleasure Delayer στις 18 Σεπτεμβρίου του 2020 από τη Made Of Stone Recordings (εδώ η κριτική του album), μας εντάσσουν στη δική τους, αποκρυσταλλωμένη πλέον μουσική πραγματικότητα του heavy/desert rock στοιχείου τους, η οποία συγκροτείται από ένταση, δυναμισμό κι αντιθέσεις.
Γεια σας παιδιά, καλώς ήρθατε στο Rockin’Athens. Πότε ξεκίνησε η παραγωγή του ντεμπούτου σας «Pleasure Delayer» και ποιες διαφορές αναγνωρίζετε εσείς ως δημιουργοί στον ήχο σας σε σχέση με το πρώτο σας EP;
Δημήτρης Β: Καλώς σας βρήκαμε! Η προπαραγωγή ξεκίνησε το 2018 όταν, με προϋπάρχοντα κομμάτια, κάτσαμε μαζί με τον παραγωγό μας, τον Αλέξη Μπόλπαση, και τα δουλέψαμε ένα προς ένα για να βγει το αποτέλεσμα που θέλαμε στη μορφή και τον ήχο τους. Μέσα στο 2019 ξεκινώντας από τον Απρίλιο και τον πρώτο μήνα του 2020 ηχογραφήθηκαν και έπειτα μιξαρίστηκαν όλα τα όργανα για να είμαστε έτοιμοι για το release μας. Σε σχέση με το EP μας, το “The Rain“, αυτό που άλλαξε κυρίως είναι ότι βρήκαμε εμείς οι ίδιοι ακριβώς τί θέλαμε. Θέλαμε μεν έναν stoner ήχο αλλά ήμασταν αρκετά μπερδεμένοι με τα στοιχεία που θέλαμε εμείς οι ίδιοι να τον ντύσουν επιπρόσθετα. Γι’ αυτό γέρνει και λίγο προς το alternative το EP μας. Επίσης δεν παίζαμε το ίδιο καλά, ούτε ήμασταν σε ικανοποιητικό επίπεδο στο songwriting. Οπότε σε αυτό το ενδιάμεσο διάστημα προβάραμε όλοι μαζί και δουλέψαμε και προσωπικά ο καθένας
Βαγγέλης: Η αλήθεια είναι ότι στο EP, την ψάχναμε λίγο. Υπάρχει μια αβεβαιότητα στη σύνθεση και ακούγεται, και αυτό είναι που το κάνει και ενδιαφέρον κατά την άποψή μου. Ευτυχώς μας βοήθησε πολύ στη παραγωγή τότε ο Γιάννης Τσιακόπουλος και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που έπρεπε.
Πλέον έχουμε αλλάξει σαν μουσικοί, σαν παίκτες. Έχουμε μια σιγουριά στο songwriting και στο “Pleasure Delayer” αυτό βοήθησε ώστε να βγει πιο μεστό και δεμένο. Το υλικό που δουλεύουμε τώρα ίσως είναι πιο τολμηρό όμως.
Θα ήθελα να μάθω, ποιες τρεις λέξεις περιγράφουν τους Honeybadger όταν δημιουργούν μουσική, όταν προβάρουν και όταν εμφανίζονται στη σκηνή αντίστοιχα.
Δημήτρης Β: Προσήλωση, Χάος, Έκρηξη. Τουλάχιστον έτσι τα νιώθουμε εμείς νομίζω, μπορεί κάποιοι να έχουν διαφορετική άποψη αλλά αυτό είναι φυσιολογικό.
Βαγγέλης: Μελέτη, εφαρμογή, απελευθέρωση. Σε εμένα προσωπικά στην περίοδο σύνθεσης η μελέτη μου φέρνει ιδέες. Όχι η αυστηρή μελέτη πάνω στο όργανο αλλά γενικά στη μουσική, σε δίσκους, σε τραγούδια κλπ.
Ακολουθεί η εφαρμογή στην πρόβα, εκεί που σαν μονάδα και κυρίως σαν ομάδα γίνονται δικά σου. Στη σκηνή είναι η ώρα της απελευθέρωσης. Όταν τα προηγούμενα δύο έχουν πετύχει, τότε πλέον δε σε επηρεάζει τίποτα.
Πώς επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος τίτλος του άλμπουμ κι αν ενσαρκώναμε έναν τέτοιο ήρωα-χαρακτήρα που τον ορίζει αυτός ο τίτλος στην πραγματική ζωή, πώς θα ήταν;
Δημήτρης Β: Ο τίτλος αυτού του άλμπουμ επιλέχθηκε μετά από μια ιδέα του Βαγγέλη (του drummer μας). Είναι μια ατάκα που υπάρχει στην ταινία ”Vanilla Sky” και περιγράφει τον άνθρωπο που αναμένει, κάνει υπομονή, ώστε σε μια κατάσταση πρόσκαιρης απόλαυσης να μπορέσει να αποκομίσει ακόμα μεγαλύτερη παίρνοντας αυτό που θέλει την κατάλληλη στιγμή. Είχαμε περιμένει (και ακόμα περιμένουμε λόγω κατάστασης) για αρκετό καιρό και νομίζουμε πως τελικά ταίριαζε πολύ, και στιχουργικά επίσης. Αν τώρα στην πραγματική ζωή θέλαμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως “Pleasure Delayer” θα είχαμε πολλές ευκαιρίες. Από την επιστήμονα που μελετά και εργάζεται με υπομονή μέχρι να της δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία για μια ανακάλυψη μέχρι τον τίμιο χειρωνακτικό εργάτη που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να καλυτερέψει τη ζωή του με τον ιδρώτα του και δεν πέφτει σε παγίδες «εύκολου» και αμφιλεγόμενου πλουτισμού.
Βαγγέλης: Ναι, εγώ φταίω για αυτό! Μου άρεσε πολύ σαν έκφραση. Μετά όταν την έψαξα περισσότερο μου άρεσε και η ερμηνεία της.
Πώς αισθάνεστε που συνέπεσε η κυκλοφορία και προώθηση του άλμπουμ σας σε μια τέτοια δυσχερή χρονική περίοδο για τα καλλιτεχνικά δρώμενα; Ποιες ήταν οι κύριες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε και ποιο μήνυμα θα προωθούσατε προς τα έξω σχετικά με την παρούσα κατάσταση για το χώρο της μουσικής;
Δημήτρης Β: Για να πω την αλήθεια είναι απογοητευτικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο πάνω στην κυκλοφορία του πρώτου σου ολοκληρωμένου άλμπουμ. Παρ΄όλα αυτά ο ωραίος τρόπος που το κοινό το έχει αντιμετωπίσει σαν κυκλοφορία μας δίνει μεγάλη ελπίδα ότι πολύ καλύτερα πράγματα θα συμβούν στο άμεσο μέλλον. Είναι και καλλιτεχνικά και οικονομικά δύσκολο αυτό που συμβαίνει, χωρίς live να προωθήσεις και να επικοινωνήσεις τη μουσική σου πιο άμεσα μπορεί εύκολα να χαθεί η επαφή. Αυτό όμως που προσπαθούμε είναι να κινούμαστε συνεχώς και μουσικά και προωθητικά για το άλμπουμ μας με όσα μέσα διαθέτουμε, να σχεδιάζουμε πράγματα και καινούργιες κυκλοφορίες και να προσαρμοζόμαστε ώστε να μη μένουμε στάσιμοι. Το γενικό μας μήνυμα σε όλους τους μουσικούς θα έλεγα ότι συνοψίζεται σε ένα στίχο των Deep Purple “You keep on moving”.
Βαγγέλης: Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε δύο χρόνια τη μέρα της κυκλοφορίας. Είχαμε προγραμματίσει live, tour, κλπ και όλα πήγαν στον κουβά. Σαν να μας τρόλαρε ο τίτλος του άλμπουμ έτσι; Είναι πολύ δύσκολο να προγραμματίσεις την προώθηση του άλμπουμ. Αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο επειδή προώθηση χωρίς live και tour δεν υφίσταται. Δυστυχώς θα προσαρμοστούμε στη συνθήκη. Το άλμπουμ ευτυχώς έχει λάβει μεγάλη αποδοχή και αυτό μας κάνει πολύ χαρούμενους. Είναι απίστευτο και αξιοθαύμαστο το πώς μπορεί η μουσική τεσσάρων τύπων από την Ελλάδα να κουνήσει κάποιον π.χ. στο Αλμπουκέρκι στην Αμερική ή στη Σουηδία, όπου κάποιος εμπνεύστηκε και έφτιαξε ένα βίντεο για το “The Wolf”.
Ευτυχώς και με τη βοήθεια του Χρήστου Παπανατσίδη από τη Made of Stone Recordings, το Limited Edition βινύλιο του δίσκου πάει πάρα πολύ καλά και αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Δεν είναι εύκολο ο άλλος να σε στηρίξει σε ένα απρόσωπο περιβάλλον. Χωρίς να σε έχει δει live. Και όμως γίνεται γιατί ο κόσμος νιώθει. Το μήνυμα μας είναι να στηρίξετε τους μουσικούς, τους χώρους για live. Όσο μπορείτε αγοράστε merch, δίσκους, digital albums κλπ. Στηρίξτε ακόμα και με ένα απλό share.
Ο ήχος σας έχει χαρακτηριστεί κατεξοχήν heavy desert rock. Καθώς τελευταία παρατηρείται μια ανάδυση της indie και pop μουσικής, πιστεύετε ότι αυτό το γεγονός τοποθετεί ένα «ταβάνι» στην εξέλιξη της μπάντας;
Δημήτρης Β: Ο προσανατολισμός της μουσικής μας είναι όντως αυτός, αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε μπορούμε να αξιοποιήσουμε και άλλα μουσικά στοιχεία που μας ταιριάζουν μέσα σε αυτόν. Είναι γεγονός ότι ανθίζει η indie, post – punk, psychedelic pop σκηνή και σε μεγάλο βαθμό μας αρέσει και αυτό γιατί είμαστε λάτρεις των ειδών αυτών. Από τη μία ο heavy ήχος έχει και θα έχει πάντα πολύ μεγάλο κοινό και χώρο να αναπτυχθούμε, από την άλλη αν θεωρήσουμε όμορφο καλλιτεχνικά να εντάξουμε και διαφορετικά στοιχεία στη μουσική μας, δε θα διστάσουμε εφόσον το θέλουμε μια συγκεκριμένη στιγμή. Κι ας μην ξεχνάμε ότι τα trends των μουσικών ειδών κάνουν πάντα κύκλους. Ένα πράγμα μένει, αυτό που λέμε καλή μουσική, από οποιοδήποτε είδος.
Βαγγέλης: Το «ταβάνι» νομίζω το ορίζει η μπάντα και όχι η συνθήκη. Το μεγαλύτερο όπλο που μπορούμε εμείς να αξιοποιήσουμε είναι ότι έχουμε έναν πολύπλευρο τραγουδιστή. Για μένα όλα εκεί καταλήγουν, όταν η μουσική είναι vocal-oriented. Κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι το rock ή το heavy desert rock είναι άναρθρες κραυγές και ματσίλα. Ο πρώτος δίσκος των Queens of the Stone Age είναι το μεγαλύτερο αντιπαράδειγμα αυτής της άποψης. Το rock μπορεί να είναι και pop ακόμα και σε μια πιο heavy έκφανση. Και, σαν παράδειγμα, θα προτείνω να ακούσετε το “Crazy Ride” από το δίσκο μας. Σε τελική ανάλυση, όπου μας πάει η ψυχούλα μας πάμε, και είναι δύσκολο να πας κόντρα σε αυτό.
Είστε υπέρ της πραγματοποίησης συναυλιών, τηρώντας τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα (αποστάσεις, μάσκες) προκειμένου να υπάρξει κινητικότητα και οικονομική διευκόλυνση στον καλλιτεχνικό χώρο ή θεωρείτε ότι η συνθήκη αυτή μεταβάλλει τελείως την εμπειρία μιας συναυλίας;
Δημήτρης Β: Σε γενικές γραμμές οτιδήποτε μπορεί να «κουνήσει» κοινό και να το φέρει να ακούσει μουσικές και να επικοινωνήσει είναι θετικό στην παρούσα φάση. Νομίζω πως αυτό θα πρέπει να είναι το πρώτο βήμα, παράλληλα με τα ήδη υπάρχοντα live streaming των μουσικών, έστω κι αν μεταβάλλει αρκετά την εμπειρία μιας συναυλίας. Προφανώς δεν θα είναι το ίδιο συναίσθημα, μπορεί όμως να είναι και όμορφο και ποιοτικό να διοργανωθούν και τέτοιες συναυλίες. Στην τελική είναι και μια πρόκληση για εμάς τους μουσικούς. Να βγούμε «ζωντανοί» από το ποδοπάτημα αυτό ή να μείνουμε με τις αναμνήσεις μας κλεισμένοι στο κουτί μας.
Βαγγέλης: Προφανώς δεν θα είναι η ίδια εμπειρία, αλλά ναι, έστω για τώρα ας γίνει κάτι. Η ιδέα του live streaming χωρίς κοινό που, στο τέλος ενός τραγουδιού, δεν υπάρχει χειροκρότημα είναι λίγο άβολη. Είναι όμως μια προσωρινή λύση.
Δύο διεθνή κι εγχώρια άλμπουμ, ανάμεσα στις κυκλοφορίες του ‘20 που «λιώσατε» στις ακροάσεις.
Δημήτρης Β: Για μένα, μέσα σε άλλα, ήταν το πρώτο και ομώνυμο άλμπουμ των Patrón και από ελληνικές κυκλοφορίες το Greenhorn των Xoan.
Βαγγέλης: Από διεθνή «έλιωσα» το Dead Star των King Buffalo στο repeat για πολλούς μήνες και, τώρα τελευταία, τους Ruff Majik με το The Devil’s Cattle. Είναι μια μπάντα από τη Νότια Αφρική και πολύ ωραίοι τύποι.
Από τα εγχώρια είναι το πρώτο και ομώνυμο των The Bonnie Nettles απαλά και όμορφα και, αφού μου καπάρωσε τους Xoan ο Μήτσος, θα πω The Noise Figures με το Perfect Spell.
Διαχωρίζετε τις έννοιες μουσική δημιουργία και πολιτική ιδεολογία ή θεωρείτε πως αυτές οι δύο μπορούν και πρέπει να συσχετιστούν στα πλαίσια της καλλιτεχνικής έκφρασης από έναν καλλιτέχνη ή συγκρότημα;
Δημήτρης Β: Για μένα δεν υπάρχει όριο σε αυτό, μπορεί να εισχωρήσει στη μουσική σου η πολιτική ιδεολογία σου όσο θες, όποτε το θες. Ένας καλλιτέχνης είναι ούτως ή άλλως και πολιτικό ον και θα ήταν περίεργο να μην πέρναγε και σε κάποιο βαθμό και στην καλλιτεχνική του δημιουργία. Είναι σεβαστό να επιλέξει ακόμα και «στρατευμένη» τέχνη να κάνει κάποιος εφόσον έχει καλλιτεχνική αξία. Με λίγα λόγια, θα έγραφα και πολιτικά κομμάτια αν είχα αυτή την ανάγκη, δε θα είχα αναστολές.
Βαγγέλης: Συμφωνώ απόλυτα με τον Δημήτρη Β. και χαίρομαι που μπάντες όπως οι Idles τείνουν να γίνουν “Pop”. Μην ξεχνάμε ότι ο μουσικός μέσω της τέχνης του προσχωρεί στη ζωή του ακροατή, τον επηρεάζει και αυτό είναι μια μεγάλη ευθύνη.
Με ποιο μέλος της μπάντας θα περνούσατε μαζί την καραντίνα;
Δημήτρης Β: Λόγω μεγαλύτερης συναναστροφής και χρόνου μάλλον με τον Βαγγέλη, τους άλλους τους έχουν «φάει» οι δουλειές και οι οικογενειακές υποχρεώσεις! Χαχαχα!
Βαγγέλης: Εγώ ιδανικά με όλους, κλεισμένοι στο στούντιο, ξηρά τροφή και νερό, να παίζουμε όλη μέρα και να βγάλουμε τέσσερα άλμπουμ!
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια των Honeybadger;
Δημήτρης Β: Προς το παρόν ένα καλό live streaming concert, πρόβες και νέο songwriting που θα οδηγήσει σε μια καινούργια κυκλοφορία σχετικά σύντομα και περαιτέρω προώθηση του ”Pleasure Delayer” σε περισσότερο κοινό. Τα κανονικά live είναι ο στόχος αλλά, δυστυχώς, έπονται!
Ευχαριστούμε πολύ παιδιά για το χρόνο σας, κι ελπίζουμε να τα πούμε σύντομα «επί σκηνής»! Keep on moving!
Εμείς ευχαριστούμε!
Honeybadger social media, streaming services και stores:
