Έχοντας κυκλοφορήσει δύο πολύ καλούς δίσκους με Appalachian Cobra Worshippers και Illegal Opperation, ο Μανώλης Αγγελάκης επιστρέφει ξανά σε solo περιπέτειες μετά από αρκετά χρόνια με την καινούρια του δουλειά με τίτλο “Η Πέτρα Που Είχαμε Στο Στόμα”. που διαφέρει τελείως από τις προηγούμενες του κυκλοφορίες.
Το πρώτο που παρατηρεί κανείς ακούγοντας τον δίσκο είναι η απουσία στίχων και φωνητικών, ενώ η ηχητική κατεύθυνση δείχνει να είναι η πιο πειραματική και η πιο δύσκολη που έχει ακολουθήσει ποτέ ο Αγγελάκης, όπου εδώ αναλαμβάνει όλα τα όργανα καθώς και την παραγωγή. Τέλος να σημειωθούν οι αναφορές στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη στους τίτλους των τραγουδιών.
Το ξεκίνημα με το ομώνυμο τραγούδι σε ένα εντελώς διαστημικό θα έλεγε κανείς ύφος με έντονες ambient αναφορές και κάποιες πιο blues κιθάρες να παρεμβαίνουν κάπου πρoς το τέλος. Το “Εκεί που πάνε οι άνθρωποι χωρίς τα ονόματα τους” έχει μια πιο ζοφερή χροιά με την παραμορφωμένη κιθάρα, ενώ σε ακόμη πιο blues ύφος συνεχίζει το “Οχι, δεν είναι φτερούγα”. Εξίσου παραμορφωμένο και σκοτεινό είναι και το “Θα ‘θελα απόψε, σύντροφε” με τον επαναλαμβανόμενο θόρυβο πάνω στον οποίο πατάει ένας κιθαριστικός αυτοσχεδιασμός. Όσο για το φινάλε, αυτό έρχεται με το ακόμη πιο παραμορφωμένο “Και πάντα από σιωπηλούς δρόμους πηγαίνουμε”
Αν μπορούσα να δώσω μια σύντομη προσωπική περιγραφή για το album, θα ήταν σαν να ακούει κανείς κάτι σαν το το “Walk With Me” του Neil Young χωρίς φωνητικά και με ακόμη πιο σκοτεινές και πειραματικές διαθέσεις. Σίγουρα πρόκειται για έναν αρκετά δύσκολο δίσκο, ωστόσο η ατμόσφαιρα του μοιάζει βγαλμένη από μια ζοφερή, εσωστρεφής και αβέβαιη εποχή που ελάχιστα διαφέρει από τη σημερινή. Το artwork που συνοδεύει τον δίσκο και που φτιάχτηκε από τον Sugahtank έρχεται να συμπληρώσει την πολύ καλή εικόνα του δίσκου.
