Για να είμαι ειλικρινής, οι ελληνόφωνες μπάντες που μπορώ να ακούσω με ευχαρίστηση μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η πρώτη και καλύτερη που μου έρχεται απευθείας στο μυαλό, όταν η κουβέντα πάει προς τα εκεί, είναι οι Μέμφις. Τους αγάπησα από το ντεμπούτο τους, “Όπως Αλλάζουν Οι Εποχές”, και από τότε έχουν “καβατζώσει” μία θέση στην καρδιά μου. Φέτος, η παρέα από την Θεσσαλονίκη επέστρεψε, εν μέσω καραντίνας, και μας παρουσίασε την νέα της δισκογραφική δουλειά με τίτλο, “Το Σκοτάδι Εντός Μου”.
Για πολλούς το τρίτο album αποτελεί κομβικό σημείο για ένα συγκρότημα. Πόσο μάλλον όταν αυτό έρχεται μετά από δύο επιτυχημένες προσπάθειες. Οι Μέμφις, όχι απλώς κάνουν το 3/3, άλλα ίσως έχουμε να κάνουμε με την πιο δυνατή τους κυκλοφορία μέχρι σήμερα. Το καινούργιο τους πόνημα είναι πιο κοντά στο ύφος του προκάτοχού του, “Ο Ιχνηλάτης Που Κυνηγούσε Το Θάνατο”, αλλά με μία δόση επιθετικότητας παραπάνω. Έχουν βρει τον προσωπικό τους ήχο και μας τον πετάνε κατάμουτρα. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι πρόκειται για άλλο ένα D.I.Y εγχείρημα, που μαρτυράει το πόσο γουστάρουν αυτό που κάνουν.
Η λεγεώνα του Βορρά, όπως λέγεται και ένα κομμάτι του δίσκου, αντλώντας έμπνευση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δημιούργησε έντεκα συνθέσεις φορτωμένες με πολλά συναισθήματα. Μουσική με ενέργεια στο maximum, έντονο groove, κοφτερά riffs και refrains που σε αναγκάζουν να τα τραγουδήσεις. Οι κιθάρες παρέα με το rhythm section γεννάνε μία εκρηκτική κατάσταση, ενώ η παραγωγή δίνει τον απαραίτητο όγκο που χρειάζεται.
Πέραν της μουσικής, άλλο ένα στοιχείο που θα σε κρατήσει στο “Το Σκοτάδι Εντός Μου” είναι τα εξαιρετικά lyrics. Όπως και στις προηγούμενες δουλειές τους, έτσι και εδώ, οι στίχοι είναι γεμάτοι νόημα και έχουν πολλά πράγματα να σου πουν. Άλλοτε είναι πιο ποιητικοί και άλλοτε πιο άμεσοι. Όπως και να έχει πάντως, αναφέρονται σε καταστάσεις που ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους. Η φωνή του Άλκη, που αποτελεί προσωπική αδυναμία από εποχές Psycho Choke, πότε εμφανίζεται τσαμπουκαλεμένη και πότε μέσα στο συναίσθημα, ανάλογα τις περιστάσεις.
Προσωπικά, μετά από 3-4 ακροάσεις, θεωρώ ότι το “Έχω Ένα Σπίτι” αποτελεί το hit του δίσκου. Τρομεροί στίχοι και ακόμα πιο τρομερό το solo του Joe F.K. που όσες φορές και να το λιώσεις στο repeat δεν το χορταίνεις με τίποτα. Από κει και πέρα θα συναντήσεις αρκετές ακόμα κορυφαίες στιγμές όπως το “Σ’ αυτή την πόλη” που για κάποιο λόγο που έφερε στο μυαλό το “Face to the Floor” των Chevelle, το “Αξίζαν Όλα” με την μελαγχολική ατμόσφαιρα αλά Deftones, το επιθετικό αλλά ταυτόχρονα μελωδικό “Πομπηία”, το “Ραντεβού Στα Επείγοντα” που θα ανοίγει πολλά mosh pit στα live και το συναισθηματικά φορτισμένο ομότιτλο κομμάτι.
Σε μία συνέντευξη που είχαμε κάνει παλαιότερα με τον frontman των Μέμφις, στην ερώτηση “γιατί ελληνικό στίχο και όχι αγγλικό” είχε απαντήσει “για να κάνουμε αυτή την ερώτηση να ακούγεται παράλογη”. Το εξαιρετικό “Το Σκοτάδι Εντός Μου” μου έδωσε ακριβώς να καταλάβω τι εννοούσε τότε.