Τα Χριστούγεννα έρχονται και μία από τις σκέψεις που κάνω στο κεφάλι μου κάθε φορά που έρχονται εποχές όπου συναντάς κόσμο που συναντάς μία δυο φορές το χρόνο, είναι ένα αγαπημένο σε όλους μας θέμα συζήτησης. “Μα τι μουσική είναι αυτή που ακούς παιδάκι μου;” “Πώς διασκεδάζεις;” “Ε καλά, Χριστούγεννα/Πάσχα είναι, rock θα ακούσεις;” “Πάμε στον Βασίλη Καρά να κάνουμε ρεβεγιόν…” είναι από τις ατάκες που ακούω τόσα χρόνια και ο γολγοθάς του rockά στην Ελλάδα ξεκινά…Σε αυτή τη χώρα, είμαστε οι μόνοι που καλούμαστε να επιχειρηματολογούμε για τη μουσική που μας αρέσει…
Γιατί σε καμία άλλη χώρα του κόσμου, το rock και το metal, δεν έχουν πλέον τη φήμη της μουσικής που την προτιμούν κάποια περιθωριακά στοιχεία. Έχει αποκτήσει τη θέση της ανάμεσα στις δημοφιλείς μουσικές τάσεις και ακόμη και αν κάποιοι δεν την καταλαβαίνουν ή δεν τους αρέσει ή ακόμη τη σιχαίνονται, σέβονται το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων την ακούν.
Το πρόβλημα με αυτή τη μουσική που επιλέξαμε, σε αυτή τη χώρα που ζούμε είναι, κατά τη γνώμη μου βαθύτερο. Συγκεκριμένα, γεωπολιτικό. Χώρες όπως η Γερμανία, η Αγγλία, η Αμερική αποτελούν ξεκάθαρα τον πυρήνα αυτού που εδώ και χρόνια ονομάζουμε “Δυτικός Κόσμος”. Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε ξεκάθαρη θέση για το πού κατατάσσεται. Προσέχουμε, φυσικά, τη λέξη που χρησιμοποιούμε. Όχι “ανήκει”, κατατάσσεται είναι το σωστό, για να μην παρεξηγηθώ.
Κατατασσόμαστε στην Ανατολή ή στη Δύση; Κατά τη γνώμη μου, στη Δύση. Οι μουσικές που αναδείχθηκαν τα τελευταία 70 χρόνια στον Δυτικό κόσμο περιλαμβάνουν σε ένα ποσοστό όλα τα παρακλάδια της rock και metal μουσικής, αρκετά εκ των οποίων κατατάχθηκαν μάλιστα στον ευρύτερο όρο της pop. Κάποιος, λοιπόν, που αντιλαμβάνεται ότι είμαστε χώρα του Δυτικού Κόσμου, δεν χρειάζεται και πολλά επιχειρήματα για να καταλάβει το λόγο που ακούμε αυτή τη μουσική. Ο λόγος είναι πολύ απλος, πρόκειται για ένα από τα κυρίαρχα και με τη μεγαλύτερη συνέπεια, συνέχεια και εξέλιξη, μουσικά ρεύματα των τελευταίων 70 χρόνων. Πρόκειται για ένα είδος μουσικής χωρίς τοπικό χαρακτήρα, παγκόσμιο, που μεταφέρει προβληματισμούς και σκέψεις που έχει οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε οποιαδήποτε χώρα και αν ζει. Ενίοτε, έφερε μέσα του και το τοπικό στοιχείο του καλλιτέχνη για να εμπλουτιστεί ηχητικά. Ο Bob Dylan, για παράδειγμα, έκανε αρκετή χρήση αυτού του στοιχείου ή για να πάω στο άλλο άκρο, οι Rotting Christ ή οι Eluveitie επίσης έκαναν χρήση αυτών των “τοπικών” στοιχείων.
Τι να πεις σε έναν άνθρωπο, όμως, που δεν έχει αποδεχθεί την παραπάνω παραδοχή; Που δεν είναι σίγουρος αν κατατασσόμαστε κάπου ή ακόμη θεωρεί ότι είμαστε κομμάτι της Ανατολής. Σίγουρα, η Ελλάδα δεν έδειξε ποτέ έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα. Η θέση της στο χάρτη, η ιστορία της αλλά και οι ιδιαιτερότητές της την έκαναν πάντα να φαίνεται με το ένα πόδι στη μία πλευρά και το άλλο στην άλλη πλευρά. Η άλλη πλευρά; Οι μουσικές της Τουρκίας, του Λιβάνου και των λοιπών χωρών απέκτησαν ξεκάθαρη θέση στα αυτιά του Έλληνα. Και δεν μιλάω, φυσικά, για τη ρεμπέτικη μουσική. Μιλάω για τις λούμπεν καταστάσεις που εκτυλίχθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια στη μουσική αυτής της πονεμένης χώρας. Δεν πάει πολύς καιρός που ο Ελληνάρας τα έσπαγε στον Πανταζή, τον Καρά, την Άντζελα και λοιπούς “καλλιτέχνες”…τα εισαγωγικά που χρησιμοποιώ εδώ είναι πολύ, πολύ λίγα…δεν πάει πολύς καιρός όπου τα γαρύφαλλα παραλίγο να γίνουν είδος προς εξαφάνιση…Δεν πάει πολύς καιρός που κάποιοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα χαρακτήριζαν μουσικές όπως τη jazz με τον εξευτελιστικό όρο “πεθαμενατζίδικα”…τι να πεις σε τέτοιους ανθρώπους; Σε μια χώρα όπου το μάθημα της μουσικής στο σχολείο είναι η ώρα του παιδιού, σε μία χώρα όπου διαχωρίζεται διακριτά σχεδόν πάντα ο συνθέτης από τον ερμηνευτή (…you know!) και δεν υπάρχει καμία μουσική παιδεία και κανένας σεβασμός στις προτιμήσεις του άλλου αλλά πάντα κραυγές και βρισίδια, έναντι προτιμήσεων και επιχειρημάτων, δεν μπορείς να πεις και πολλά…
Θα μοιραστώ μαζί σας και μία προσωπική εμπειρία χωρίς ονόματα και τοποθεσίες, για ευνόητους λόγους…σε καλοκαιρινές διακοπές, λίγο μετά το λύκειο, βρίσκομαι σε σπίτι φίλων, όπου έμενε και ένα ζευγάρι άνω των 40 ετών. Ένα πρωινό, κάνω το λάθος να ανοίξω το Metal Hammer με εξώφυλλο τον King Diamond. “Είναι του Θεού πράγματα αυτά παιδί μου;” η ατάκα της γυναίκας του ζευγαριού. Μερικές ημέρες μετά, έμαθα ότι το ζευγάρι βρισκόταν κρυφά εκεί, αφού ο κύριος (παντρεμένος με παιδιά) τα φόραγε κανονικά στην σύζυγο και η κυρία ήταν αυτό που λέμε το “τρίτο πρόσωπο”. Η υποκρισία, σε όλο της το μεγαλείο…
Είμαστε η μόνη χώρα του Δυτικού κόσμου, όπου πρέπει να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ των μουσικών μας προτιμήσεων και να αιτιολογήσουμε την επιλογή μας. Συνιστώ υπομονή και ηρεμία στα παιδιά κάτω των 18 που στο οικογενειακό τραπέζι, και αυτά τα Χριστούγεννα, θα ακούσουν την ερώτηση “Μα καλά, τι αηδίες είναι αυτές που ακούς βρε παιδάκι μου;”.
Υ.Γ. η απάντηση του παιδιού στην ερώτηση του δημοσιογράφου “Γιατί ήρθατε εδώ;” ήταν πειστικότατη! Ελπίζω να μην “ωρίμασε” τόσο πολύ ώστε 25 χρόνια μετά να μην ακούει πια “μέταλ”…Η απάντηση στο 0:22. Επίσης, με τρελαίνει η “αντικειμενικότητα” στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου προς τον Steve Harris…