Οι Mechanimal έφτασαν αισίως στον πέμπτο τους δίσκο με τίτλο Θόρυβος (εδώ η κρτική του album). Με την αφορμή αυτή, ο ιθύνων νους του project Γιάννης Παπαϊωάννου μιλάει στον Γιώργο Χούλλη σχετικά με τον νέο δίσκο, τις υπόλοιπες δραστηριότητές του στη μουσική και τις απόψεις του γύρω από το κυρίαρχο θέμα των τελευταίων ημερών που δεν είναι άλλο από την πανδημία.
Απ’ ότι είδα ο «Θόρυβος» είχε ηχογραφηθεί από το 2019. Αν είναι όντως έτσι γιατί χρειάστηκαν 2 χρόνια για να κυκλοφορήσει και έχοντας το “Crux” πιο πριν;
Για την ακρίβεια ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες και να ηχογραφούμε με την Θέκλα το καλοκαίρι του 2019, όταν είχαν τελειώσει όλες οι ηχογραφήσεις του προηγούμενου άλμπουμ «Crux» και πλέον βρισκόμουν στο στάδιο της μίξης του. Οι τελικές ηχογραφήσεις και το μιξάρισμα του «Θόρυβος» ολοκληρώθηκαν το επόμενο καλοκαίρι του ‘20.
Πώς και αποφάσισες αυτή τη φορά να χρησιμοποιήσεις τον ελληνικό στίχο αντί για τον αγγλικό που χρησιμοποιούσες μέχρι τώρα;
Δεν ήταν μια απόφαση που με βασάνιζε ή με δυσκόλεψε για να την πάρω, γιατί είχα δουλέψει πάνω στα ποιήματα της Αγγελικής από παλιότερα. Απλά, πίστευα ότι δεν ταίριαζε να τα μεταφράσουμε ή να τα πειράξουμε για να τα ερμηνεύσει ο Freddie στα αγγλικά, και έτσι έπρεπε να βρω, αρχικά, την κατάλληλη φωνή που θα ταίριαζε στην ατμόσφαιρα αυτού του άλμπουμ. Όταν σκέφτηκα και τελικά βρήκα τη Θέκλα, και ακούσαμε τα κομμάτια μαζί, για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να γίνει όλο αυτό ένα καινούργιο project, ειδικά για τα ελληνικά κομμάτια. Aλλά μετά από συζητήσεις, είδαμε ότι δεν αλλάζει κάτι όλο αυτό στον κόσμο των Mechanimal. Μόνο η γλώσσα αλλάζει. Η μουσική, τα θέματα και οι ανησυχίες μας παραμένουν τα ίδια. Και αυτό που μας χαροποιεί είναι όταν βλέπουμε πως οι φίλοι μας από το εξωτερικό συνεχίζουν να μας υποστηρίζουν, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνουν απολύτως τι λένε τα νέα «ελληνικά» κομμάτια.
Τα φωνητικά της Θέκλας Τσελέπη κόλλησαν πάρα πολύ καλά στις συνθέσεις του δίσκου. Την είχες απο πριν στα υπόψιν σου ή χρειάστηκε να δοκιμάσεις κι άλλες φωνές μέχρι να καταλήξεις σ’ αυτήν;
Με την Θέκλα, όπως έχω ξαναπεί, γνωριζόμαστε από παλιότερα αλλά δεν είχε περάσει από το μυαλό μου να συνεργαστώ «μουσικά» μαζί της. Όμως, όταν τη σκέφτηκα για αυτά τα κομμάτια, όταν τα ακούσαμε μαζί και είδα ότι της άρεσαν, ήταν η πρώτη που της έκανα αυτήν την πρόταση και δεν χρειάστηκε να δοκιμάσω κάποιον άλλο. Τόσο η Αγγελική όσο και εγώ θεωρούμε ότι η Θέκλα είναι η ιδανική φωνή που ψάχναμε για τον «Θόρυβο».
Το ηχητικό και η γενικότερη ατμόσφαιρα του δίσκου διαφέρει αρκετά από τους προκατόχους του. Ποια ήταν τα ακούσματα σου τον καιρό που σύνθετες;
Δεν συμφωνώ. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν ριζικές διαφορές στο μουσικό κλίμα των Mechanimal. Αντιθέτως, υπάρχει μια ροή, μια εξέλιξη και μια συνεχής αναζήτηση στην πορεία τους. Βλέπετε, είμαι λίγο μεγάλος για να κολλάω σε μουσικές φόρμες ή για να πορώνομαι μόνο με ένα είδος. Γράφω ηλεκτρονική ατμοσφαιρική μουσική, κάποιες φορές περισσότερο σκοτεινή και μελαγχολική, κάποιες άλλες, πιο φωτεινή και ζωηρή. Κάποιες φορές πιο χορευτική και άλλες φορές πιο ήσυχη. Όταν γράφω ή μιξάρω ένα δικό μου άλμπουμ δεν συνηθίζω να ακούω πολύ μουσική. Ή όταν το κάνω θέλω να ακούω άσχετα είδη μουσικής από αυτό που γράφω. Στην περίπτωση του τελευταίου άλμπουμ, ανάμεσα στα διαλείμματα των ηχογραφήσεων και του μιξαρίσματος, θυμάμαι άκουγα Joni Mitchell και Lee Hazlewood, και κάποια soundtracks από βίντεο παιχνίδια, όπως του Gustavo Santaolalla στο «Τhe Last of Us» και του Mark Yaeger στο «Far Cry 5».
Είμαι της άποψης ότι η Τέχνη πρέπει να λειτουργεί ως ο καθρέφτης της εκάστοτε εποχής. Πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό στο “Θόρυβος” δεδομένου ότι η όλη ατμόσφαιρα του δίσκου αφηγείται έναν κόσμο δυστοπίας που δεν απέχει ιδιαίτερα από αυτόν που ζούμε;
Κάποιες φορές η πραγματικότητα έχει τόση ένταση που σε αναγκάζει να μιλήσεις γι’ αυτήν μέσα από την τέχνη σου. Σκοπός όμως είναι η Τέχνη να είναι διαχρονική. Να είναι το ίδιο μοντέρνα τον καιρό που γίνεται όσο και εκατό ή διακόσια χρόνια αργότερα. Προσωπικά, η εφήμερη Τέχνη δεν με αφορά, και επίσης πιστεύω ότι δεν μπορούν και δεν πρέπει να μεταφράζονται όλα σε Τέχνη.
Αναπόφευκτα η συζήτηση έρχεται στο θέμα πανδημία. Αρκετοί πιστεύουν ότι ακόμη και μετά το τέλος της ο κόσμος θα είναι αρκετά διαφορετικός απ’ αυτόν που είχαμε συνηθίσει έως τώρα. Τι πιστεύεις εσύ;
Ως Mechanimal έχουμε εκφράσει πολλές φορές τους φόβους μας για τη στάση της ανθρωπότητας απέναντι στη φύση. Έχουμε πει ότι ο ιός είμαστε εμείς, οι άνθρωποι, και μάλιστα πριν καν σκάσει η πανδημία στη Γουχάν. Πιστεύουμε ότι αυτό το τεράστιο πρόβλημα της καθημερινής μαζικής εκτέλεσης των ζώων, των πουλερικών και των ψαριών, ώστε να χορτάσει ο πλανήτης και το οποίο φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο, πρέπει να αντιμετωπιστεί και να περιοριστεί άμεσα. Και γι’ αυτό μου φαίνεται λογικό, να θέλει η φύση να αναπτύξει μηχανισμούς ώστε να επέλθει μια ισορροπία σε αυτό το ζωικό βασίλειο, όπου κυριαρχεί ο άνθρωπος. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να εξοντώνει είδη και να καμαρώνει ατρόμητος για τις πράξεις του. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεται συνεχώς κακόβουλα απέναντι της. Eίναι τόσο μεγάλη η κυριαρχία μας στη Γη, που η απάντηση σε ερωτήσεις σχετικά με το αν είμαστε ακόμα μέρος της φύσης – ή αν χρειαζόμαστε ακόμη κάποιο κομμάτι αυτής – βασίζεται στο να καταλάβουμε τι θέλουμε ως Homo Sapiens. Και για να ξέρουμε τι θέλουμε, πρέπει να κατανοήσουμε τι είμαστε. Το θέμα που ανοίγει είναι πάρα πολύ μεγάλο. Αλλά εδώ που βρισκόμαστε σήμερα μπορεί κάλλιστα να είναι ένα σημαντικό σημείο αναφοράς με το οποίο θα κρίνουμε τους μελλοντικούς πολιτισμούς, αλλά και για το οποίο θα κριθούμε από αυτούς.
Πάμε πάλι στα μουσικά. Εκτός των άλλων έχεις και το solo project του ION. Υπάρχει κάτι που μπορούμε να περιμένουμε απ’ αυτό στο άμεσο μέλλον;
Λίγο πριν κυκλοφορήσει ο «Θόρυβος» κυκλοφόρησε το ένατο ΙΟΝ άλμπουμ με τίτλο «Soundscapes Vol. 1» από την Same Difference Music. Αυτό σηματοδοτεί μια νέα σειρά ambient άλμπουμ από ηχοτοπία και field recordings που έχω ηχογραφήσει σε μέρη τα οποία έχω ταξιδέψει. Τόσο ο ΙΟΝ όσο και οι Mechanimal είναι προϊόντα ενός μυαλού και μιας καρδιάς. Μέχρι στιγμής συνυπάρχουν αρμονικά και στη ζωή μου, και στο στούντιο μου και βασικά, στη φαντασία μου.
Απ’ όσο ξέρω ετοιμάζεται μια συλλογή remix για τους Mechanimal, ενώ και στο παρελθόν έχεις αναλάβει remix για άλλους καλλιτέχνες (Τhe Last Drive, Λένα Πλάτωνος). Πώς θα περιέγραφες αυτήν την διαδικασία;
To remix γενικότερα είναι μια περίεργη και πολυδιάστατη διαδικασία, την οποία άλλες φορές πρέπει να τη δεις σαν δουλειά και άλλες σαν διασκέδαση. Εγώ προτιμώ να βλέπω το remix ως κάτι που με φέρνει πιο κοντά στον μουσικό κόσμο ενός άλλου καλλιτέχνη, και μου δίνει τη δυνατότητα να επέμβω, τόσο ηχητικά όσο και μουσικά σε ένα ξένο κομμάτι. Δύσκολα, θα δεχτώ να κάνω κάτι κατά παραγγελία και με περιοριστικούς όρους, εκτός αν αξίζει τον κόπο και τον χρόνο. Oπότε, αυτό που θέλω να κάνω είναι να ενώνω το ξένο κομμάτι και τη δική μου ηχητική ταυτότητα σε ένα καινούργιο μουσικό αποτέλεσμα, το οποίο πολλές φορές μπορεί να διαφέρει εντελώς από την αρχική βέρσιον.
Είσαι ένας άνθρωπος με εμπειρία ετών στη μουσική. Θα μπορούσες να κάνεις μαι σύγκριση του τότε με το τώρα όσον αφορά τη μουσική βιομηχανία;
Έχοντας μια μακρόχρονη εμπειρία που ξεκινάει από τις πρώτες μέρες της ελληνικής ανεξάρτητης ροκ σκηνής στα 80’s, περνάει στα 90’s μέσα από τα δαιδαλώδη συστήματα των μεγάλων πολυεθνικών διανομέων στη χώρα μας και φτάνει στις διαδικτυακές πωλήσεις και ακροάσεις του παρόντος, θα έλεγα ότι τα παλιότερα χρόνια ήταν πιο αθώα από την άποψη, ότι ακόμα κι αν είχες να κάνεις με δύστροπους παραγωγούς και εμπόρους, σήμερα το μέλλον της μουσικής σου το καθορίζουν άγνωστοι αλγόριθμοι σε πλατφόρμες, oι οποίες σε αναγκάζουν να πληρώσεις για να τη διακινήσουν, να τη διαφημίσουν ή να την προωθήσουν. Όλα πλέον περιστρέφονται γύρω από την οικονομία της προσοχής και της ψηφιακής διαφήμισης σε ατέρμονα timelines. Φυσικά υπάρχει ένα μικρό ποσοστό του κοινού, το οποίο παραμένει πιστό στην μεγάλη αγάπη για την μουσική. Αλλά, πλέον, ο όγκος της πληροφορίας είναι τόσο τεράστιος που δύσκολα μπορεί κανείς να ταυτιστεί με κάτι μοναδικό και συγκεκριμένο. Λαμβάνοντας υπόψη τους τρόπους που λειτουργούν τα ψηφιακά κυκλώματα σήμερα, αναμφίβολα θα ήθελα να επιστρέψω πίσω στο παρελθόν και ας έπρεπε να ανακαλύψω 2-3 δίσκους την εβδομάδα, αντί για 15 άλμπουμ που δεν γίνεται να αφομοιώσω έτσι κι αλλιώς σε τόσο μικρό διάστημα.
Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε μελλοντικά από σένα όσον αφορά τη μουσική;
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο εκτός από νέους ήχους, νέα τραγούδια και νέα remixes. Aν κάτι μου λείπει, και εύχομαι να γίνει σύντομα, αυτό είναι οι συναυλίες, να μπορέσουμε όλοι μας να παίξουμε ζωντανά δίπλα στον κόσμο. Δεν αντέχω άλλα streaming gigs.
Και για το τέλος θα ήθελα να σε ρωτήσω για ποια αγαπημένη σου ταινία πιστεύεις ότι ο «Θόρυβος» θα ήταν το ιδανικό soundtrack.
Δύσκολη ερώτηση. Αλλά νομίζω ότι πολλά κομμάτια από τον «Θόρυβο» θα ταίριαζαν στο «Μια Γυναίκα Δαιμονισμένη» (Possession) του Αντρέϊ Ζουλάφκσι.
