Στις 20/9 πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη προακρόαση του νέου δίσκου των LLOTH, με τίτλο “ΑΘΑΝΑΤΗ”, που έλαβε χώρα στο Esoteron Studios. Παρ’ όλο που τους έχω ακούσει live δύο φορές, στο Astartefest και ως support στους Hate, βρέθηκα προ εκπλήξεως, καθώς άκουσα πρώτη φορά ολοκληρωμένη τη νέα δισκογραφική τους δουλειά.
Προσωπικά, στο γενικό πλαίσιο, θα χαρακτήριζα ότι παίζουν ατμοσφαιρικό μεσογειακό black/death metal, γιατί απλούστατα τοποθετούν αρκετά στοιχεία στη σύνθεσή τους, με κάθε ένα από τα κομμάτια τους – καθώς και την ροή του δίσκου συνολικά – να εκφράζεται μέσα από κάποιες διακυμάνσεις, συγκεκριμένη ατμόσφαιρα κι ένα ιδιαίτερο συναίσθημα.
Αρχικά, τα “Athanati” και “Archos, δύο επιθετικά επικού χαρακτήρα κομμάτια, εισάγουν τον ακροατή δυναμικά στο κλίμα του δίσκου με το death στοιχείο να επικρατεί κυρίως. Ακολουθεί το κομμάτι “Pan”, το οποίο αλλάζει την ατμόσφαιρα σε πιο folk μονοπάτι, με τη μελωδικότητα και τη δυναμικότητα να βρίσκονται σε ιδανική ισορροπία. Στην συνέχεια, έρχεται το “Born in Sin”, ένα κομμάτι που δίνει άλλη αίσθηση, ένα πιο ατμοσφαιρικό και μελωδικό black νοσταλγικό ύφος με την αντίστοιχη ενέργεια.
Το “In the name of Love (Sacrifice)”, στο οποίο συμμετέχει ο Ευθύμης Καραδήμας (Nightfall, The Slayerking), πρόκειται για ένα ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου, καθώς αποτελεί σύνθεση της ίδιας της Tristessa, κάτι που είναι αισθητό μέσα από τη βαριά συναισθηματική ατμόσφαιρα που διαμορφώνεται καθ’ όλη την διάρκεια, συνδυαστικά με τα θηριώδη φωνητικά που το πλαισιώνουν. Τα “Alles Black” και “Hell (is a place on Earth)” ανεβάζουν τους τόνους σε mid–tempo με περισσότερη μελωδία και πιο κλασικό, heavy metal ύφος. Έπειτα, το “Emptiness”, όπου συμμετέχει κι ο Σάκης Τόλης από Rotting Christ, παρ’ ότι είναι δυναμικό κομμάτι, δεν έχει συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, καθώς είναι πιο ουδέτερο, ψυχρό, απροσδιορίστου συναισθήματος κομμάτι, όπως περιγράφει κι ο τίτλος του. Προτελευταίο κομμάτι, το “Tristessa”, το οποίο διακατέχεται από μία νοσταλγία, την οποία μεταφέρει εξαιρετικά μέσα από την ιδιαίτερη και μαγευτική φωνή της, δίχως λέξεις, η Ανδρονίκη Σκουλά (Chaostar). Ο δίσκος κλείνει με το “I (Dead Inside)”, το οποίο συνδυάζει δυναμικά μελωδία, folk ύφος και μίξη black/death στοιχείων, καθιστώντας το ιδανικό για να ολοκληρωθεί η ακρόαση του δίσκου.
Πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο, ο οποίος, παρ’ όλο που προσωπικά δεν είμαι εξοικειωμένος με τη 90’s metal σκηνή, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Η ποικιλία του ύφους των κομματιών, όπου δεν ακολουθούν μια τυποποιημένη φόρμουλα, αλλά εκφράζουν το καθένα κάτι διαφορετικό, τα φωνητικά γενικότερα, καθώς και τα διπλά και τριπλά φωνητικά που υπήρχαν σε ορισμένα σημεία δίνοντας άλλη δυναμική στο εκάστοτε κομμάτι, που είχαν τοποθετηθεί σε όλο τον δίσκο, αποτελούν σημαντικές λεπτομέρειες που προσωπικά έλαβα υπόψιν μου άκρως θετικά.