Είναι πάντα δύσκολο να μιλήσεις για μία μπάντα που σου αρέσει και εκτιμάς πολύ όταν βγάζει κακό δίσκο. Καλό είναι να το πούμε από την αρχή. Tο νέο album των Machine Head, “Catharsis”, δεν είναι καλό. Όχι μόνο δεν είναι καλό, δεν είναι καν μέτριο. Προφανώς εν έτει 2018 δεν περιμένει κανείς να βγάλουν ένα “Burn My Eyes”, ειδικά όταν η τελευταία τους κυκλοφορία ήταν το “Bloodstone & Diamonds”. Τι περιμένουμε, όμως, από τους Machine Head πλέον; Δεν ξέρω να σας απαντήσω ακριβώς, σίγουρα όμως όχι το “Catharsis”.
Για να μην είμαι μόνο μίζερος γκρινιάρης, ας πάμε στα του δίσκου, συνολικά και επί μέρους. Ο ίδιος ο Flynn έχει πει ότι βασικός του σκοπός ήταν να γράψει ωραίες μελωδίες και catchy ρεφρέν, κομμάτια σχετικά ευκολομνημόνευτα, τα οποία όμως θα είχαν ουσία. Δυστυχώς, ούτε το ένα πέτυχε, ούτε το άλλο. Πολλές ακροάσεις μετά, και δεν μπορώ να πω ότι μου έχει μείνει κανένα ρεφρέν. Για ουσία δεν το συζητάω, καθώς στο σύνολο του ο δίσκος ακούγεται άνευρος, με αδύναμα grooves, ρεφρέν που πρέπει να γίνουν pop με το ζόρι, και μόνο κάποια σκόρπια riffs και solos σώζουν την κατάσταση εδώ κι εκεί.
Το περίεργο είναι ότι η συνολικότερη προσέγγιση του “Catharsis” δεν είναι κακή. Ο Flynn δεν ακούει πια πολύ metal, το ξέρουμε. Στον καινούριο δίσκο προσπάθησε να κοιτάξει πίσω, σε αυτά που έκανε η μπάντα από το “The Burning Red” και μετά, αλλά με το μυαλό να βρίσκεται πάντα στο μέλλον. Δυστυχώς, το τελικό αποτέλεσμα αδικεί και την ιδέα και την μπάντα την ίδια.
Το εναρκτήριο “Volatile”, αν και μέτριο, είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου. Το ομώνυμο έχει ενδιαφέροντα κιθαριστικά μέρη, αλλά η μελωδία ακούγεται τραβηγμένη από τα μαλλιά. Ο Flynn ακούγεται σαν να προσπαθεί να μιμηθεί τον Corey Taylor, και αυτό ακούγεται καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου, και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ακούστε, για παράδειγμα, το “Behind A Mask”, που θα μπορούσε άνετα να έχει βγει από πρόσφατο δίσκο των Stone Sour. Ο δίσκος είναι ένα αμάλγαμα ιδεών, το οποίο δυστυχώς δεν έχει καμία συνοχή. Το αλά – Dropkick Murphys “Bastards” μπορεί να είναι μία τολμηρή επιλογή και μία δήλωση από πλευράς Flynn, αλλά φαίνεται εντελώς εκτός τόπου. Σε άλλα σημεία γίνεται προσπάθεια να επιστρέψει σε ένα νερωμένο nu-metal, όπως το Papa Roach-ικό “Kaleidoscope” ή το “California Bleeding”. Φωτεινές εξαιρέσεις αποτελούν το “Triple Beam”, στο οποίο επιτέλους συναντάμε ουσιαστική ένταση, δυνατό ρυθμικό μέρος και ενδιαφέρουσα δομή (ειδικά στην απαγγελία του κουπλέ), αλλά και το “Grind You Down”, αν και αυτό είναι επικίνδυνα κοντά στους Slipknot, ειδικά τα δεύτερα φωνητικά που θυμίζουν Clown.
Αυτό που χαντακώνεται πιο πολύ από όλα όμως στο δίσκο είναι η στιχουργική του κατεύθυνση. Οι metal μπάντες έχουν, δυστυχώς, αποστασιοποιηθεί από την πολιτική και τα σκατά του κόσμου σήμερα. Ο Flynn φροντίζει να θυμίσει ότι όλα αυτά που βιώνουμε μετράνε, και έρχεται να φτύσει κατάμουτρα το σύστημα. Μπορεί οι στίχοι του να θυμίζουν θυμωμένο 15χρονο και όχι ώριμο 50άρη, ωστόσο κάνει τους Machine Head τη μόνη μεγάλη μπάντα που παίρνει ουσιαστική θέση. Δες, για παράδειγμα, το “Razorblade Smile” που μας ενημερώνει ότι θα έχεζε στο Mar’a’lago (εκεί που πάει και αράζει ο Trump ντε) ενώ έπινε μπύρες. Μέσα στο “Catharasis” θα βρεις στίχους που βρίζουν το σύστημα, που μιλάνε για ισότητα, για δικαιώματα ομοφυλοφίλων κ.τ.λ.. Είναι μεγάλο κρίμα να χάνονται αυτοί οι στίχοι, ακόμα και αν είναι άτσαλα γραμμένοι, και αυτές οι ιδέες σε έναν τόσο κακό δίσκο.