Όταν ‘έπεσε στα χέρια μου’ το “The Shadow” της Emi Path, δυσκολεύτηκα αρκετά να γράψω, γιατί είναι κάτι εντελώς έξω από τα νερά μου. Παρ’ όλα αυτά, όντας από τους ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι η μουσική είναι μία και αυτά τα συναφή γραφικά, πήρα βαθιά ανάσα και βούτηξα στις μελωδίες του “The Shadow”.
“Η Σκια” λοιπόν, αναφέρεται, όπως η ίδια η δημιουργός λέει, στις σουρεαλιστικές εντυπώσεις που μπορεί να κατασκευάσει το μυαλό. Όλο αυτό αντικατοπτρίζεται σε 7 συνθέσεις, με βάση το πιάνο και τη φωνή, ενίοτε συνοδευόμενα από άλλα έγχοδρα, όπως το βιολί και η κιθάρα, και ως επί το πλέιστον, σε αργόσυρτες μελωδίες, γεμάτες ατμόσφαιρα και συναισθήματα. Η εξαιρετική φωνή της Αιμιλίας είναι σχεδόν αδύνατο να μη σε συνεπάρει και να σε ταξιδέψει σε αυτά που είχε στο νου της όταν συνέθετε τα κομμάτια του δίσκου. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο από αυτά, θα ήταν το “Don’t trust”, χωρίς κανένα αντικειμενικό κριτήριο, καθότι ο δίσκος κινείται εν γένει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο.
Καθώς άκουγα το album ξανά και ξανά, σκεφτόμουν το εξής: το “The Shadow” θα συνόδευε εξαιρετικά οποιοδήποτε τέλος ταινίας έχετε δει. Εκεί που έχει επέλθει η πλήρωση και όλα οδεύουν προς το κλείσιμο, καλό η κακό. Εκεί στην τελευταία πράξη που ίσως συγκινείσαι ή λυπάσαι ή χαμογελάς. Στην επόμενη που θα δεις, δοκίμασε το. Πάτα το mute και βάλε όποιο κομμάτι του δίσκου θέλεις. Ίσως έχω άδικο. Ίσως όμως και όχι. Εξαιρετική δουλειά από πολλές απόψεις, όπως και να ‘χει!