Ο Roger Waters είναι ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς όλων των εποχών και είναι πάλι κοντά μας με το πέμπτο προσωπικό του album. Είναι όμως επίσης και ένας από τους πιο έντονα πολιτικοποιημένους και κοινωνικά συνειδητοποιημένους μουσικούς, καθώς και ένας ιδιαίτερα ξεροκέφαλος ιδεαλιστής. Η πολιτικοκοινωνική του δήλωση ήταν αυτή που κέρδισε το έδαφος από την ψυχεδέλεια στους Pink Floyd και τελικά επικράτησε στα, σχεδόν προσωπικά του, “The Wall” και “The Final Cut”. Η ίδια δήλωση χαρακτηρίζει και όλη την προσωπική του δισκογραφία ως τώρα.
Πώς να αισθάνεται λοιπόν ο γέροντας ακτιβιστής όταν στη δύση του βίου του βλέπει τον κόσμο να βυθίζεται στα ίδια και χειρότερα σκατά, με αυτά που τον έπνιγαν όταν ξεκινούσε; Αντί να χαθεί στην ατέρμονη κατάθλιψη λειτουργεί δημιουργικά και περιγράφει την περιρρέουσα κατάσταση με συνοδοιπόρο τον τεράστιο παραγωγό Nigel Godrich (Radiohead, Beck, Paul McCartney, U2, R.E.M.), ο οποίος προσθέτει τον ηχητικό του χαρακτήρα φέρνοντας ανανεωτικά στοιχεία στις ενορχηστρώσεις.
Δεν μπορείς λοιπόν να μην συγκινηθείς μέχρι δακρύων όταν ακούς την ειλικρινή κατάθεση ψυχής που έχει αποτυπωθεί στα μελωδικά “Déjà vu”, “The Last Refugee” (δείτε οπωσδήποτε το καταπληκτικό video) και “Broken Bones”. Δεν μπορείς επίσης να μην προβληματιστείς όταν βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά σου το σύγχρονο θέατρο του παραλόγου στα “Picture That” και “Bird in a Gale”, ενισχυμένο με ψήγματα από Radiohead και Bowie ήχους.
Και ναι, το album κουράζεται γρήγορα όπως και ο δημιουργός του. Ναι, η φωνή πολλές φορές είναι σπασμένη θυμίζοντας τις τελευταίες δουλειές του Cash. Ναι, πολλά τραγούδια φέρνουν στο νου παλαιότερα από Floyd (ακούστε την όμορφη μετάλλαξη του “Time” στο “Smell the Roses”). Οι στίχοι όμως είναι κοφτεροί και υπέροχοι, η πρόθεση ειλικρινής ακόμη και αν είναι κάποιες φορές άστοχη. Λένε πως δεν μπορείς να διδάξεις σε ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα. Κάποιες φορές όμως τα παλιά είναι τόσο οικεία και σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου.