Η Παρασκευή έφθασε γρηγορότερα από ότι την περιμέναμε, ή τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε, σαν η εβδομάδα να κύλισε νεράκι. Και γι’ αυτό το λόγο η ανυπομονησία δεν κέρδισε την αναμονή και η μουσική αναπνοή από το διήμερο απέδειξε πόσο μας κρατάν όρθιους και ενεργούς τέτοιου είδους φεστιβάλ.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου
Οι Desert Monks είναι οι τέσσερις κύριοι που θα ανοίξουν τη βραδιά. Η μία κιθάρα σιγοντάρει την άλλη, τα drums είναι μετρημένα, τα δεύτερα φωνητικά παραδίδονται από το μπάσο που σολάρει όταν του δίνουν χώρο οι υπόλοιποι, η κυρίαρχη φωνή έχει χρώμα και προσωπικό ύφος. Μυστηριώδεις και ατμοσφαιρικοί, they tame us με rock επίμονο, παραλίγο εγκεφαλικό (“I Don’t Mind”). Τρυφερά κυρίως τα στοιχεία που διαθέτουν μα με τρανταχτά παραδείγματα (“Heart To Break”, “The Devil”). Μία διασκευή στο “No One Knows” γνωστοποιεί τα γούστα τους. Συνεχίζουν σε παρόμοια ακούσματα συν κάποια τραβήγματα χορδών αλλά και τίτλους τέλους με γερά γκάζια (“Dark Grooves”, “Even Then”). Θα προσπαθήσουν να εισχωρήσουν και στην jazz χωρίς όμως να ξεφεύγουν από αυτό που μας παρουσίασαν. “I Got Mine” σαν κάτι γνώριμο από για τα blues της αποχώρησης.
Γεμάτοι ηλεκτρισμό και πάθος μας προλογούν οι Echo Train “The Wolf The Mightier” και μας εντρυφούν σε έναν κόσμο μαγικό, παρελθοντικό και 70’ς παραισθησιακό. Με σφυρίγματα και πολύ χίπικο ρυθμό αλλά και attitude “Who’s Out There” θα διαρωτηθούν και η αναζήτηση βρίσκει την πανέμορφη διασκευή του “White Rabbit”. Θέλει τόλμη και δύναμη για να επιχειρήσεις κάτι τέτοιο, όπως είπε και ο φίλος Δημήτρης. Αφού ψυχεδελιαστήκαμε για τα καλά, η εκπληκτική Ειρήνη επικαλέστηκε τα Great Spirits και συνέχισε παίρνοντας “Lucy” μορφή με garage διαλογή για να ξεαραχνιάσει και το “Gloria”.Φοβερά σκηνικοί, “ You Gonna Miss Me”, σπαρακτικοί και απίστευτα εκφραστικοί θα μας μετατρέψουν σε άμορφη μάζα με μία ακόμη διασκευή (“Indian Rope Man”, Richie Havens). Τελικά το δικό τους “Ryuu” είναι αυτό που αγγίζει τα favorites όχι μόνο από τα του συγκροτήματος αλλά και από τα γενικά.
Σε πολύ λίγο στη σκηνή του Μο βρίσκονται οι The Bonnie Nettles. Τους έχω ξαναδεί οπότε ξέρω τι με περιμένει. Για τους υπόλοιπους αποτελούν επίσης μία έκπληξη καθώς στατιστικά καταρρίπτουν τα στατικά πρότυπα και το mood εκστασιασμένο σε προκαλεί να χορέψεις. Γεμάτα ρυθμό τα drums, δύο κιθάρες κουρδισμένες στο mellow, ένα χωσιματικό μπάσο, ένα γυμνό ντέφι και τη φωνή αγαλματένια να προσθέτει αυτό που λείπει ώστε να αγγίξουν την πληρότητα (όταν δεν ολοκληρώνεται από τα ξέφρενα κρουστά). Με μικρά και στοχευμένα tracks μας δημιουργούν αναστάτωση κατά το “Mrs. Dazed Hudson” και μετά μας ταξιδεύουν σε ένα “Trip Of The Map”. Ακόμη κι όταν “When She’s Blue” μας γεμίζουν συναισθηματικά με “Bonnie” και “Garage”. Κάπου πήρε τα’ αυτί μου και μία πιο funky psych εκδοχή. Εκεί που το λεξιλόγιο πάντως χάνεται και η μουσική αυτοσχεδιάζει, τους βρίσκουμε υπεύθυνους.
Η νύχτα μπορεί συναυλιακά να τελείωσε μα συγκεντρωτικά η φάση συνεχίστηκε μέχρι πρωίας με ανάλογες μουσικές και καλή διάθεση.
Έτσι το Σαββάτο με την όλη από το χθες ενεργειακή του διαύγεια δεν άργησε επίσης παρά μόνο κάποιες ώρες…
Και ο God In A Cone είναι κυρίως αυτός, ο Νίκος που με το laptop και το πολυεργαλείο του, μας κρατά κάτω από τη σκηνή να τον χαζεύουμε. Γιατί; Γιατί είναι ο δικός μας Zeal & Ardor μα μόνος του. Παντρεύει παραμορφωτικά το ηλεκτρονικό είδος με την dance σκηνή, πυρηνικά τα gangsta (βλέπε ομώνυμο) με το hip – hop και ενώ παρουσιάζει το “Pistola” παράλληλα χαϊδεύεται με τα χαλαρά φωνητικά που μπορούν να τα διέπουν η καθαρότητα και η τάξη. “Cold Feeder” ώστε να τους επεξηγήσει πως “Sex Is Fear” καθώς technohardcore –ικά μας αφηγείται έναν θάνατο, “Death At The Disco Ball”. Ακολουθούν τα “Old Watcher”, το ολόφρεσκο “Parasitoid” (βρες το στο utube), το “Black Home” και το “Tomp” γι’ αυτούς που αναρωτιούνται. Το μόνο που του θέλω είναι να βρει και λίγο χρόνο ώστε να προσθέσει κομματάκι επιπλέον πλήκτρα στο set του. Ξέρει πόσο τα συμπαθώ!
Σαν τρίο για πρώτη φορά θα ξεσπάσουν οι One Man Drop ψαρωτικά με το “Clouds Ahead”. Ο ήχος ψυχεδελίζει και το “2 Is 3” έρχεται στα καπάκια μετά το “Just Me”. Η φωτιά μπορεί να έσβησε μα η σπίθα ακόμη σιγοκαίει “With You”. Ακόμη πιο ερωτικά θα τριπάρουμε μέχρι και το δικό τους πια “Suspicious Minds”. “One Hits One” για να αντιληφθώ πως ο ήχος τους έστρωσε κορυφώνοντας τον στο πιο καθαρό του level. “Crows” για την dark – ίλα που διαφημίζεται πολιτικά μα και κοινωνικά. Σχήμα που ακολουθώ ιδεολογικά και όχι μόνο, σχεδόν από τις αρχές του και είμαι υπερήφανη γι’ αυτό.
One Hour Before The Trip μπορεί να αποκαλούνται μα το feeling που σου μεταφέρουν is just during it. Μία κιθάρα που θα κατακραυγάσει και μία δεύτερη ως συντελεστής, τα ευρηματικά πλήκτρα , ένα μπάσο που θα πονέσει και τα τύμπανα να δεσπόζουν σα μεγαθήριο. “Doom”. Δύναμη, υπερβολή και ανύψωση “Albatross”, “Beba” αργά και βασανιστικά, “5474” κιθαριστικά , “Cinematic Showdown” ώστε να ελαφρύνει η αισθητική και να μας ταρακουνήσει και μετακινήσει με το “Despedation” σε κάποιο άλλο σημείο μάλλον απομακρυσμένο από αυτήν την πόλη. “Brexit” διατυπώνεται σε άλλη γλωσσική μορφή της ίδιας γλώσσας μα απλούστερη. Το καλλιτεχνικό έργο τροποποιείται ώστε να είναι κατάλληλο για άλλη χρήση (as you were) “Missing”. “Interstellar Neighborhood” και μετά το όλο ντοκιμαντέρ που με συνέλαβα να χάνομαι ανάμεσα στη φύση και το μεγαλείο της, βρίσκομαι με τη σκέψη σε χώρους φανταστικούς, παρελθοντικούς ή μελλοντικούς, “Izmir” για να επανέλθω στις δυσκολίες της ζωής αλλά και τις επιτεύξεις της. Ένα καινουριάκι επίσης καταπληκτικό για το τελείωμα και το σβήσιμο θα μας αφήσει με σφυρίγματα, ενθουσιασμό και χειροκροτήματα. Οι καιρικές συνθήκες για άλλη μια φορά ήταν δυσμενείς (αφού πάλι ψιχάλιζε κι ας έχει πια μπει σχεδόν το καλοκαίρι). Ίσως ταιριάζει με τον ήχο τους. Δεν εξηγείται αλλιώς, μία ο αέρας, πότε η βροχή και άλλοτε ο συνδιασμός με το τσουχτερό κρύο. Την επόμενη φορά θέλω να τους δω αρκετά μετά το ουράνιο τόξο, κατακαλόκαιρο με 40 μη σου πω βαθμούς. Έτσι να ιδρώνω.
Μέχρι τότε, τους ευχαριστούμε για άλλη μια φορά – όπως και όλες τις υπόλοιπες μπάντες που δέχθηκαν την πρόσκλησή και ήρθαν στο πρώτο Welcome Summer Music Fest που διοργανώθηκε με την θέληση του Mo Better και τη βοήθεια του Δημήτρη Γιαλά (που επιμελήθηκε τον ήχο) αλλά και την αποκλειστικότητα από το rockinathens.gr. Μέχρι να ξεχειμωνιάσουμε λοιπόν και να καθόμαστε και στα απέναντι πεζοδρόμια, μπορούμε να ευχηθούμε καλό καλοκαίρι!