Οι βρετανοί Bush, πέρα από μαϊντανοί της μουσικής βιομηχανίας, είναι και κακοί μουσικοί. Εντάξει, το αστεράκι τους μπορεί να έλαμψε την εποχή που το grunge ήταν στα πάνω του, αλλά κατά τ’ άλλα τζίφος. Αν το “Sixteen Stone” έλεγε κάτι, η υπόλοιπη δισκογραφία τους είναι κάτω του μετρίου. Απ’ την άλλη, για ανεξήγητους λόγους, διατηρούν ένα φανατικό κοινό και μια σχετικά καλή φήμη ακόμη και τώρα. Μάλλον η νέα τους δουλειά θα τους στείλει σπίτια τους.
Το φετινό “Black and White Rainbows” είναι επιεικώς ό,τι χειρότερο έχουν κυκλοφορήσει έως τώρα. Και ίσως ότι πιο αδιάφορο και ενοχλητικό έχει στολίσει τα δισκάδικα το τρέχον έτος. Πέρα από τις απαράδεκτες συνθέσεις, η παραγωγή είναι λες και το album ηχογραφήθηκε κάτω απ’ το νερό. Όσο για τα φωνητικά του Gavin Rossdale, πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του. Άκου τo πολιτικό single (πφφ!) “People at War” και θα καταλάβεις πως πάει ο δίσκος. Τέλος πάντων, ούτε για μουσικό χαλί καφετέριας στο Λουτράκι δεν κάνει. Το επίσης single “Mad Love” είναι εξίσου κακό, όπως συμβαίνει και στη γενική ροή του δίσκου. Όσο για νεύρο και κιθαριστικά ξεσπάσματα, μη χάνεις το χρόνο σου. Δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά εδώ.
Σε άλλα νέα, οι Bush με αυτό το album κατάφεραν να διώξουν κα τον τελευταίο fan που τους είχε απομείνει σ’ αυτόν τον κόσμο. Ίσως ο frontman τους θα έπρεπε ν’ αφήσει την θέση του κριτή απo το βρετανικό The Voice, και να κοιτάξει τα δικά του χάλια μπας και το σώσει. Όχι τίποτα άλλο, απλά είναι κρίμα μια μπάντα που μια κατά τόπους συμπάθεια στα 90’s την είχε κερδίσει, να τρώει τόσο κράξιμο τώρα.