Μία πράγματι άριστη βραδιά ζήσαμε αυτό το Σάββατο στο τεράστιο Music Hall του Γκαζιού που ήταν φυσικά και αναμενόμενα γεμάτο από κόσμο κάθε ηλικίας και κουλτούρας. Η αιτία τα Κατεδαφιζόμενα Νέα Κτίρια του Δυτικού Βερολίνου που επέστρεψαν στη χώρα μας για να μας χαρίσουν τα greatest hits τους και να μας μαγέψουν με το 800 κιλών ηχητικό τους οπλοστάσιο.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Αρχικά μας προετοιμάζουν με απαγγελίες από τον κήπο, “The Garden”, με ήρεμο από το synth ρυθμό. Θα χρησιμοποιήσουν και ένα βαρέλι αντί τα κρουστά. Προβλέπεται ένα live ξεχωριστό και από τα λίγα. Ο ήχος άρτιος. Συνεχίζουν με τα πιο παλιά τους τραγούδια σε ένα θέατρο σκιών όπου και η ησυχία ταράσσεται και επαναστατεί με θόρυβο βιομηχανικό, κυρίως από λαμαρίνες. “Nagorny Karabach” με τον αυτοσχέδιο κύλινδρο από μέταλλο να πρωταγωνιστεί με τον λεπτό και ελαφρύ του παλμό. Χρατς χρουτς ακριβείας στο μπλε φόντο της γωνίας όπου υπάρχει ένα μέρος με ζωή, όταν η στριγκλιά αντέχει στο χρόνο και στο μάκρος, χωρίς να είναι εκκωφαντική. Αφού τραγούδησε για την πραγματικότητα με τα όλα της, από διαβατήρια, κλειδιά, και τρομοκρατία μέχρι την κουδούνα – καμπάνα, τα άστρα και το φεγγάρι έπεσαν και οι τύπου λάμες – ράβδοι για να ολοκληρώσουν τη στιγμή της βοής. “Youme & Meyou” και η τσιρίδα του αποτελεί μέρος πια της μουσικής. Εκεί που τα έσπασε πραγματικά ήταν κατά τη μελαγχολία του “Die Befindlichkeit Des Landes” που εκδηλώθηκε πιο χορευτικά από ποτέ. Και το μπάσο να ξύνει, η κιθάρα να δέρνει και ο κύλινδρος να στριφογυρνά λίγο πριν δώσει “Sonnenbarke” σύνδεση στα τύμπανα με το βαρέλι και μας ισοπεδώσει κανονικά. Σε λίγο θα μας αφιερώσει το ερωτικότατο “Sabrina” εξιστορώντας μας τη σύλληψή του μέσα σε ένα αμάξι και το παραλίγο τρακάρισμα που θα είχαν λόγω της ζήλιας των υπολοίπων όταν το πρωτοάκουσαν.
Ο ίδιος έχει ασπαστεί την άποψη του Walter Benjamin “A destructive character is cheerful & friendly and knows only one motto: Make Room”. Ένα σύστημα από σωλήνες και πάλι εντάσσεται στο παίξιμο και οι ιστορίες παίρνουν φωτιά. Κουβεντιάζει για τον παλιό και τον νέο Blixa, κάνει χιούμορ, περιγράφει και δεν περιγράφεται. “Silence Is Sexy”, μας το αποδεικνύει με τις ανάσες του που ακούγονται κατά τις τζούρες και τις παύσεις του. Μας ξεκαθαρίζει πως δεν είναι κιόλας γι’ αυτό και θα κάνουν θόρυβο ακόμη πιο καλό. Ακριβώς τη στιγμή που δεν αντεχόταν το βουητό, το έκοψαν. Ξέρουν να χειρίζονται τον ήχο και τη φασαρία και σε κάνουν να χαμογελάς με το ταλέντο τους αυτό. Αριστουργηματικοί, πειραματικοί, ευρηματικοί, αινιγματικοί, καινοτόμοι, λυρικοί, σκοτεινοί, avant garde.
Η ώρα έχει περάσει νερό και βρισκόμαστε εκστασιασμένοι ήδη στο πρώτο encore. Καθώς he didn’t die at all, ο Blixa, τα πλήκτρα και το αλουμινόχαρτο επαρκούν για να γεμίσουν το χώρο με μελωδία. Θα μας αφήσει με το “Total Eclipse Of The Sun” και την επιστροφή στο παιχνίδι των σκιών. Το δεύτερο encore δεν άργησε και πολύ καθώς ο κόσμος δεν έλεγε να σταματήσει να το αναζητά. Σαν αμανές το “Salamandrina” ακόμα και αν η γλώσσα εστιάζει στα Γερμανικά. Απίστευτο το πόσο γνώριμα και ζεστά αντηχούν… Αποχαιρετιστήριο το “Reduct” και νιώθουμε παραπάνω και από ευτυχείς και πλήρεις μετά από ένα τέτοιο set, άσχετα που θα μπορούσαμε να κάτσουμε άλλο τόσο και να τους χαζεύουμε. Όλα τα ωραία άλλωστε κάποτε τελειώνουν σκέφτομαι. Αν δεν τελείωναν δεν θα είχαμε τη γνώση τους. Ούτε και θα τα ξεχωρίζαμε σαν τέτοια. Και όταν η εμπειρία στέκει ως αρχή, η προσδοκία για την επόμενη φορά μοιάζει με βάλσαμο.