Πέμπτη βράδυ και το κρύο είναι τσουχτερό για να σε κουνήσει εκτός σπιτιού. Παρ’όλα αυτά, ένας καλός αριθμός από κόσμο παραβρέθηκε στο An Club για να τιμήσει μία πολύπλευρη post συγκυρία. Και επειδή μ’ αρέσει το είδος, θα προσπαθήσω να το ξεχωρίσω.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Quiet Pliz! και η εισαγωγή περιλαμβάνει κόκκινα φώτα και δείγμα από το Great Speech for Humanity, λόγο επαναστατικό μα συνάμα μελαγχολικά ειρωνικό. Υψηλά τονικά η πορεία τους θα αισιοδοξήσει, θα γλυκάνει και θα δηλώσει πως ο πόλεμος τελείωσε. Η μουσική θα υπερνικήσει τη στιγμή, “Alla Prima” από αυτά που κυκλοφορούν ελεύθερα στο youtube. Με την ψυχεδέλεια θα καταπιαστούν και θα πειράξουν και τα κουμπάκια που διαθέτουν για το “Delayzzz”. Για το κλείσιμο θα blues – άρουν ελαφρώς, η κιθάρα θα μας βασανίσει με ένα αργό slide και το μπάσο που υπήρξε καθαρότατο, θα μεταδώσει τον όμορφο πόνο της δύναμης, αυτής που συνεχίζει. Μου άρεσαν.
Στη σειρά να συνεχίσουν την ιστορία της βραδιάς οι I Am No Hero. “All Lines Are Missing” βαπτίζουν την αρχή που ακούγεται παραπονιάρικη. Θα πειραματιστούν με τα πετάλια τους και θα μας μεταδώσουν την αίσθηση πως ακόμη την ψάχνουν. Ο drummer τους την έκανε για Γαλλία και βρίσκονται σε μία αναταραχή. Ψυχοπονιάρηδες θα τους χαρακτήριζα με ερωτικά σημεία και κάποιες μικρές ενδιάμεσες εκρήξεις. “Finding Trees Instead Of People”. Με τα χαμηλωμένα φώτα του τέλους θα χαμηλώσουν και οι εντάσεις. Ο ρυθμός τρεμοπαίζει όπως η φλόγα από ένα κερί. Έχουν το χρόνο με το μέρος τους οπότε περιμένουμε τα νέα τους με πιο γερές τις βάσεις. Λίγο άχαρο στην εικόνα να είναι οι τρεις στους τέσσερις καθιστοί, θα τους προτιμούσα ή όρθιους όλους ή όλους καθιστούς.
Η ένωση των δύο σχημάτων εύχεται “καλό ταξίδι” αφού κάποια μέλη των One Hour Before The Trip εθεάθησαν και στα προηγούμενα σχήματα. Ακολουθούν σημεία πιο δεμένα και ήδη ψαγμένα κατά τη διάρκεια του χρόνου. “Depredation”. Ο ήχος σαν να γέμισε και κούμπωσε. Το μπάσο και πάλι αφηνόταν για να δώσει χώρο στα πλήκτρα και να αλλάξει τη διάσταση. “Summer” ένα από τα πιο καινούρια τους, δουλεμένο πλέον και ολοκληρωμένο μου φάνηκε σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είχα δει. “Vegabond” με πρωταγωνιστή τις στρογγυλές μπαγκέτες, “Fuck IMF” δυνατό στις κιθάρες, “Ismir” ταξιδιάρικο. Μία μπάντα που στέκεται μπροστά μου και με κερδίζει κάθε φορά φανερά, ντόμπρα, σταράτα rock, πολυμήχανα ατμοσφαιρικά post και όχι μόνο. Με ανθεκτικές πικρόγλυκες πινελιές “As You Were Missing” να περιπλανιούνται και ενδιαφέρουσες ορμές που ενεργούν γρήγορα και αποτελεσματικά, “5474 ” σαν μια ακλόνητη δράση – αντίδραση.
Ισχυρή και ικανοποιητική για μουσική δόση και είμαστε όλοι πλήρεις. Χαμόγελα και σφηνάκια στο κλείσιμο για να φύγουμε ακόμη πιο ξένοιαστοι και μεθυσμένοι μέσα στις μελωδίες που άντεξαν σε έναν τομέα δύσκολο και απαιτητικό.