Στο άκουσμα του ερχομού των Boris, αρκετοί μειδιάσαμε, καθώς το θρυλικό Γιαπωνέζικο συγκρότημα θα ερχόταν για πρώτη φορά στη χώρα μας για να μας παρουσιάσει ζωντανά τον καλύτερο τους δίσκο το “Pink”. Έτσι αφού ‘οπλιστήκαμε’ με περίσσιο θάρρος, μιας και το κρύο άγγιζε επίπεδα Σιβηρίας, κατευθυνθήκαμε προς τη περιοχή του Ταύρου και πιο συγκεκριμένα στο Fuzz.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Με μια μικρή καθυστέρηση, οι τρεις Boris ανέβηκαν στη σκηνή και, καθώς ο κόσμος είχε γεμίσει το Fuzz, οι πρώτες νότες από το θρυλικό ροζ δίσκο έσκασαν στα αυτιά μας.”Woman On The Screen”, “Pink”, “Blackout”, “Just Abandoned Myself”, “Pseudo-Bread”, “Six Three Times”, “My Machine”, “Talisman”, “Afterburn”. Όλα τους κομμάτια διαλεκτά και μαζί με μερικά ακόμα έχουν χτίσει τον μύθο των Boris.
Ενώ το συγκρότημα βρισκόταν στη σκηνή και έδινε τον καλύτερο του εαυτό, αν και κάπως κλινικά αποστειρωμένα, κάτι με χάλαγε στη μεγαλύτερη διάρκεια της εμφάνισης τους και αυτό δεν ήταν άλλο από τον ήχο, ο οποίος ήταν πολύ χαμηλά και δεν είχε αυτή την καλώς νοούμενη ‘βρωμιά’ που βγάζουν οι Boris στους δίσκους τους. Επίσης έλειπε ο παλμός που πρέπει να έχει ένα live από τον κόσμο που πηγαίνει να το παρακολουθήσει. Αυτά ήταν τα άσχημα…
Πάμε τώρα στα καλά! Τα καλά ήταν ότι ξεβίδωσα το κεφάλι μου στα προαναφερθέντα τραγούδια, γούσταρα το show του drummer, ο οποίος δεν έλεγε να βάλει κώλο κάτω, τρελάθηκα με το ταιριαστό light show και ειδικότερα όταν η σκηνή βαφόταν στα ροζ!
Γενικότερα το κλείσιμο της βραδιάς με το “Farewell” με βρήκε με ανάμεικτα συναισθήματα για τους λόγους που προανέφερα, αλλά μάλλον οι προσδοκίες μου από τους Boris να ήταν πολύ μεγαλύτερες, σε σχέση με αυτά που παρακολούθησα.