Ένα χειμωνιάτικο βράδυ με πανσέληνο, μία Πέμπτη συγκεκριμένα, στις 16 Δεκεμβρίου για να ακριβολογούμε, έκανε την εμφάνισή της μία post-punk/new-wave μπάντα από Ρωσία μεριά, που πολύ την αγαπάει το ελληνικό κοινό, οι Motorama. Μαζί τους οι ψυχεδελικοί Έλληνες ροκάδες The Bonnie Nettles, στο Death Disco.
Aνταπόκριση: Βέλια Ντόκα / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Αυτό το βράδυ με την πανσέληνο που σας έλεγα, σα κάπως να ξενέρωσα με τους Motorama. Και εξηγώ παρακάτω.
Τα μέλη που εμφανίστηκαν πάνω στην σκηνή, αντί για 4 που ήταν κανονικά, ήταν τρεις: ο Oleg Chernov στα drums, ο Maxim Polivanov κιθάρα, μπάσο, ηλεκτρονικά και ο Vladislav Parshin ο τραγουδιστής εννοείται σε κιθάρα και μπάσο επίσης. Και ενώ εμένα πριν, μου άρεσε η μπάντα, έχοντας ακούσει τα κομμάτια τους, και έχοντας σημειώσει το ξεχωριστό ύφος που είχαν στον στον post-punk ήχο, ανυπομονούσα να τους δω και live. Και πήγα με την εντύπωση πως θα είναι τέλεια και θα ακούσω το Alps ζωντανά μπροστά μου. Ε ναι το άκουσα το Alps, και πολλά ακόμα γνωστά και ωραία κομμάτια της μπάντας, αλλά στο τέλος αυτοι που με εντυπωσίασαν ήταν οι The Bonnie Nettles. Ωπ! Plot twist.
Οι Μotorama, κρίνοντας από αυτό που είδα εγώ προσωπικά, ίσως δεν είναι μπάντα για live εμφανίσεις. Μαγκωμένους τους είδα, λίγο αποστειρωμένους. Θα μου πεις αγαπητέ αναγνώστη πως και η μουσική τους είναι κάπως αποστειρωμένη και αυτή. Σύμφωνοι λοιπόν, αλλά και πάλι, εγώ κρίνω τί είδα και αν μου φάνηκε καλό. Ίσως να ναι γιατί αντί για τέσσερα μέλη εμφανίστηκαν τρία; Δεν ξέρω. Δεν μιλώ πάντως για ικανότητες, μιά χαρά τα έπαιξαν τα κομμάτια και το κοινό γούσταρε πολύ (αθάνατο ελληνικό κοινό!), αν και η φωνή του Parshin θα ήθελε ένα παραπάνω ζεσταματάκι. Μιλώ για την ενέργεια της μπάντας που δεν με άγγιξε καν.
Οι The Bonnie Nettles από την άλλη, ήταν άλλη φάση ξεκάθαρα. Το opening act της βραδιάς, με έξι άτομα πάνω στην σκηνή, drums, μπάσο, δύο κιθάρες, bongos και ντέφι (τι τυπάς αυτός με το ντέφι, τι τυπάς!), έδωσε ρέστα με τα psych/garage/και-δε-ξερω-τί-άλλο κομμάτια τους, και με μία νότα από την δεκαετία του ’60 πάνω από ολα. Και σαφώς και το κοινο από κάτω έδινε και αυτό πόνο. Εγώ, να την πω την αμαρτία μου, δεν τους ήξερα ιδιαίτερα, ήξερα μόνο ότι είναι μια πολύ νέα μπάντα, κάποια καλά τραγούδια τους είχα ακούσει χωρίς όμως να τους δώσω ιδιαίτερη σημασία. Και όμως, είδα τί σημαίνει να είσαι συγκρότημα για live και πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει αυτό στην εντύπωση που έχεις και τον εκάστοτε καλλιτέχνη γενικά. Πολύ καλύτερα τα κομμάτια live από ότι στις ηχογραφησεις, πολύ καλή φωνή του τραγουδιστή, μπάσα και δυνατή, και τα παιδιά στα όργανα ήταν εξαιρετικά, όχι μόνο καθαρά μουσικά, αλλά και σκηνικά, σου μετέδιδαν την ενέργειά τους, το feeling, που λέμε και στο χωριό μου.
Εγώ, αν ξανάρθουν οι Motorama (που σίγουρα θα ξανάρθουν δηλαδή, είπαμε το κοινό εδώ τους αγαπάει πολύ), μάλλον δεν θα μπω στον κόπο. Αν εμφανιστούν κάπου οι The Bonnie Nettles, ε θα πάω σίγουρα. Αλλά στο κάτω κάτω της γραφής, γούστα είναι αυτά. Η μουσική, καθ’όλη την βραδιά, ήταν καλή και καλός ήταν και ο ήχος, και το κοινό όπως κατάλαβα πέρασε καλά. Αυτό έχει σημασία.