Το Σάββατο στο six d.o.g.s. εμφανίστηκε ο Theodore, ένας Έλληνας καλλιτέχνης με βάση το Λονδίνο, ο οποιός με άνεση και περιέργεια περιπλανιέται στο post-rock ήχο μαζί με την μπάντα του. Μαζί του η Μελεντίνη σε live electronics και τρομπέτα, ο Alessandro Giovanneto και ο Βασίλης Ντοκάκης στις κιθάρες, ο Νικόλας Παπαχρονόπουλος στο μπάσο και ο Ashley Hallinan στα drums, έδωσαν μία εξαρετική εμφάνιση που δικαιώνει την Αθηναϊκή σκηνή.
Ανταπόκριση: Βέλια Ντόκα
Το σχήμα βγήκε περίπου στις 22:00 στην βαμμένη στο μπλέ φως σκήνη και με τον κόσμο να είχε γεμίσει τον χώρο με άλλους τόσους ακόμα στην ουρά να μπουν. Ήσυχο το κοινό ομολογουμένως και αυτό γιατί όλοι είχαν έρθει για την μουσική. Οπότε για μιάμιση ώρα σχεδόν όλοι ήταν καθηλωμένοι στους μουσικούς πάνω στο stage.
Το setlist είχε αγαπημένα κομμάτια από τον δίσκο “It Is But It’s Not” και το “7” με τους μουσικούς να τα δίνουν όλα και τον Theodore να χτυπιέται πάνω από τα πλήκτρα. Παρά το ότι η πολυπληθής μπάντα ήταν στριμωγμένη σε μία μικρή σκηνή, έπαιξε με κάτι παραπάνω από άνεση τα κομμάτια που ήταν πολύ καλύτερα και από τις studio ηχογραφήσεις. Η βραδιά δεν ξέρω πως πέρασε τόσο γρήγορα. Η μπάντα έκλεισε με ένα αβανταδόρικο “Eclipse” (στο οποίο, οφείλω να πω την αλήθεια μου, την παράσταση έκλεψε ο drummer) και αναγκαστήκαμε να τους αποχαιρετίσουμε.
Το μεγάλο θέμα, που δεν αφορά συγκεκριμένα τον Theodore άλλα γενικά την κατάσταση που επικρατεί, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είναι ότι μπορεί μία μπάντα να παράγει πολύ καλές συνθέσεις, και να βγάλει και έναν καλά μιξαρισμένο δίσκο, αλλά όλη αυτή η προστπάθεια να χαθεί στο live. Και όχι γιατί οι μουσικοί δεν μπορεί να είναι καλοί, αλλά επειδή δεν δίνεται προσοχή στο στήσιμο. Όταν μιλάμε για live τείνουμε να ξεχνάμε πως μιλάμε και για τον χώρο αλλά και τον εξοπλισμό. Ο Theodore και η παρέα του ευτυχώς είναι από τις μπάντες αυτές που προσέχουν και τις λεπτομέρειες. Δεν είναι μόνο οι μουσικοί τα μέλη του όλου εγχειρήματος, αλλά και το τεχνικό επιτελείο, που το κοινό δεν βλέπει ποτέ και μαζί δίνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ο Βαγγέλης Μόσχος στον ήχο και η Μελίνα Ζερβάκη στους φωτισμούς, σε συνεργασία με τους μουσικούς, έπλεξαν ένα θέαμα που άξιζε να βγεις από το σπίτι σου βράδι χειμώνα.
Για όσους ακούνε post-rock η βραδιά ήταν απολαυστική. Για όσους πήγαν από περιέργεια, σίγουρα θα τους έδωσε έναυσμα να ασχοληθούν λίγο περισσότερο με τον ήχο αυτό. Προσωπικά θα ήθελα να κρατήσει και άλλο ακόμη, 3-4 κομμάτια παραπάνω έστω. Αλλά δε βαριέσαι. Την επόμενη φορά.