Μερικά live τελικά είναι τόσο μα τόσο απολαυστικά που μένουν μαζί σου πολλές μέρες. Προσπαθείς να τα χωνέψεις. Μα από την αρχή μέχρι το τέλος όμως; Να μην έχεις να γκρινιάξεις για τίποτα; Δε θα μας πιστεύουν στο τέλος! Για πάμε.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Τους Karma Violens προφανώς τους ήξερα, αλλά live δυστυχώς δεν είχε κάτσει να τους δω μέχρι τώρα. Και λέω δυστυχώς γιατί αυτή η σφαλιάρα της Τρίτης ήταν πολλά κιλά ρε φίλε… Απίστευτη σιγουριά, δεμένος ήχος, καλά πατήματα, δε νομίζω ότι θα μπορούσαμε να ζητήσουμε καλύτερο ξεκίνημα! Άμα τους πετύχετε πουθενά μην επαναλάβετε το δικό μου λάθος.
Συνέχεια με Convixion για να γρασσωθεί το σβέρκο και τα λόγια είναι περιττά, καθώς όταν μιλάμε για Convixion μιλάμε για στρατιώτες του Heavy Metal. Από το μουστάκι του μπασίστα μέχρι τα σολίδια που έφευγαν από παντού, ο κόσμος γούσταρε, το “Drink Metal” παίχτηκε και τιμήθηκε, τα pit προθερμάνθηκαν και ο δρόμος στρώθηκε με ροδοπέταλα για το ξύλο που ακολούθησε.
Και μιλάμε για ξύλο. Κυριολεκτικά. Πολύ. Και παλιάς κοπής. Και Gene Hoglan, κάτσε καλά. Τεράστιος. Ο μισός έχει μείνει, αλλά παραμένει τεράστιος. Αμ ο DiGiorgio; Πού’ναι δυο μέτρα παλικάρι; Τεράστιος! Chuck Billy; Τι να πεις, ότι είναι η φωνή που έχει σημαδέψει όποιον μα όποιον έχει ακούσει Bay Area thrash στην ζωή του; Να πεις ότι βλέπεις αυτόν τον γίγαντα να κάνει air guitar σαν 15άρης με τη βάση του μικροφώνου και θες τον κεράσεις μπύρα; Να πούμε για κιθάρες; Άστο ψηλέ, ό,τι και να πούμε για τους Testament μπροστά σε αυτό που ζήσαμε την Τρίτη το βράδυ λίγο θα ναι… Πολύ λίγο. Και μιλάμε για μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ μπάντα! Ορίστε, έλεγα να μην βάλω κεφαλαία αλλά δε γίνεται. Έλεγα να μην γίνω γραφικός μιλώντας για τον ακατάσχετο χαμό από moshing, crowd surfing και εν γένει κλωτσοπατινάδας που έπεσε αλλά δε γίνεται. Έλεγα να μην πω για το ειδικό βάρος μιας καριέρας που χτυπάει ίδιες κορυφές με το “Over the Wall” του ’87 και με το “More than Meets the Eye” του ’08. Αλλά δε γίνεται.
Θα σου πω κάτι απλό, έχεις τύχει να πας σε live και να περάσεις καλά επειδή νοιώθεις ότι και οι τύποι στο σανίδι περνάνε καλά; Αυτό ακριβώς. Όταν βλέπεις αυτούς τους γίγαντες που λέγαμε πιο πάνω να παίζουν με την χαλαρότητα συνοικιακής μπάντας, να μην έχουν ίχνος πόζας, χωρίς encore και αηδίες, τότε καταλαβαίνεις γιατί το thrash metal είναι κοινωνικό φαινόμενο και όχι απλά μουσική. Ένα θα σου πω, ο Chuck Billy γονατιστός, σαν σύγχρονος σαμάνος, να τραγουδάει το refrain του “The Formation of Damnation”: The time is now, rise up from destitution! We won’t lay down, resist the persecution! Τεράστιοι.