Ξέρω ότι κανέναν δεν ενδιαφέρει να διαβάζει για την προσωπική ζωή του συντάκτη, αλλά άκου. Είναι μεσημέρι Πέμπτης και σε λιγότερο από τέσσερις ώρες πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο. Τα παπούτσια δεν χωράνε στη τσάντα, το κινητό μου έχει σπάσει, δεν έχω αυτοκίνητο γιατί με έχουν τρακάρει και πρέπει και να κάτσω να γράψω αφιέρωμα στους Testament. Ευτυχώς! Γιατί θυμήθηκα ότι αντί να πάρω φόρα και να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο από τα νεύρα μπορώ να βάλω το “Over the Wall”. Ή το “Down for Life”. Ή το “More than Meets the Eye”. Ή όποιο άλλο τέλος πάντων. Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, τι άλλο είναι το παλιό καλό thrash αν όχι υγιής έκφραση θυμού;
Και ναι, μην χαμογελάς αμήχανα, τα δικά μου νεύρα είναι και δικά σου νεύρα, βαθιά μέσα σου ξέρεις πολύ καλά ότι είσαι πολύ, πολύ τσαντισμένος! Δε ξέρω γιατί, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Τι θα τα κάνεις όλα αυτά τα νεύρα; Γαργάρα; Θα τα κρύψεις; Θα συνεχίσεις να χαμογελάς και θα πεις ότι λέω μπούρδες; Μπορείς, δεν αντιλέγω. Αλλά για να διατηρήσουμε την ψυχική σου υγεία – τα ψυχοφάρμακα είναι ακριβά και παχαίνουν – και να μη σπάσεις και κάνα πληκτρολόγιο στην πορεία, μπορείς να πάρεις τον τσαντισμένο κώλο σου και να έρθεις την Τρίτη το βράδυ στο Gagarin να δεις τους Testament.
Τι σημαίνει αυτό θεωρητικά; Απλά πράγματα. Θα δεις μια μπάντα ορόσημο του Αμερικάνικου thrash. Θα δεις Di Giorgio και Hoglan, χωρίς πολλά πολλά μάλλον το καλύτερο ρυθμικό δίδυμο στην ιστορία του heavy metal. Θα δεις Skolnick και Peterson, τον μεν πρώτο να δένει κόμπο την κιθάρα και τον δεύτερο να σου θυμίζει γιατί μαζί με τον άλλον είναι μαζί από την αρχή των Testament. Ποιος είναι ο άλλος; Έλα τώρα…
Ο άλλος είναι ο ένας, ο μοναδικός, ο μεγάλος Chuck Billy! Ο Ινδιάνος γίγαντας του bay Area Thrash. O πιο cool thrash frontman. Ο άνθρωπος που έπαθε καρκίνο των όρχεων στους πνεύμονες – μέσες άκρες, δεν είμαι γιατρός! – και μάντεψε, ναι, καλά μαντεύεις, δεν ένοιωσε και είναι ακόμα εδώ, καθαρός και σε καλύτερη φόρμα από ποτέ! Kι εσύ αναρωτιέσαι τι να κάνεις τα νεύρα σου; Όταν στους Testament το moshing ξεκινάει κυριολεκτικά από το πρώτο λεπτό; Άκου, δεν έχω όρεξη να γράψω άλλο, πρέπει να πάω να παλέψω με την βαλίτσα! Αλλά Τρίτη βράδυ, είπαμε. Θα είσαι εκεί και θα είμαι εκεί. Και όταν ο Ινδιάνος ρωτήσει “Are you ready to rise up?” ξέρεις ότι θα γίνει τέτοιος χαμός που θα σου φύγουν όλα τα νεύρα!