Σάββατο βράδυ στο Fuzz Live Music Club, κατά τις 22:30, με αραιή ακόμη παρουσία κόσμου…
Ανταπόκριση: Σοφία Μηλιώνη / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Τα φώτα χαμηλώνουν και ανεβαίνουν στην σκηνή οι Mani Deum. Ντυμένοι στα μαύρα, με παρουσιαστικό λιτό και σοβαρό, οι Mani Deum μας εισάγουν σταδιακά σε ένα γοτθικό κλίμα, επιβεβαιώνοντας τον αυτοπροσδιορισμό τους ως “infected folk ′n roll″ μπάντα. Είναι χαρακτηριστική η μαεστρία τους στο να ισορροπούν με επιτυχία ανάμεσα σε ένα σκοτεινό neo-folk σύμπαν και μια ρομαντική αισθαντικότητα, γεγονός που ενισχύεται μεταξύ άλλων και από τον τρόπο με τον οποίο συνέχονται οι δύο φωνές της μπάντας, η μία περισσότερο μελωδική και η άλλη βαθιά και βιβλική. Την παράσταση όμως έκλεψε το theremin, το οποίο προσέδωσε ένα απόκοσμο βάθος διαπερνώντας και ηλεκτρίζοντας ολόκληρο τον συναυλιακό χώρο. Δεν έλειψαν βέβαια και τα ευχαριστήρια για τους Vapors of Morphine που επρόκειτο να ακολουθήσουν εκ μέρους των Mani Deum, οι οποίοι τους μνημόνευσαν ως μία από τις καλύτερες και αγαπημένες τους μπάντες με χαρακτηριστική αναφορά στον απόντα Mark Sandman (στο σημείο αυτό ακολούθησε βροχή από χειροκροτήματα) και αφότου λοιπόν οι Mani Deum ολοκλήρωσαν το πολύμορφο μελωδικά ταξίδι τους, μας καληνύχτισαν ανυπομονώντας και οι ίδιοι να απολαύσουν μαζί μας τους Vapors of Morhine.
Αυτό που ακολούθησε μετά την μουσική παύση, από την πρώτη κιόλας νότα που ακούστηκε από τους Vapors of Morhine, γύρω στις 22.30, υφολογικά ήταν εντελώς διαφορετικό από την εναρκτήρια ατμόσφαιρα. Αυτό που προκλήθηκε με την εμφάνιση των Vapors of Morhine ήταν κυριολεκτικά μια τηλεμεταφορά σε ένα τελείως διαφορετικό μουσικά συναυλιακό χώρο – με πιθανή πύλη τηλεμεταφοράς το σαξόφωνο του Dana Colley. Ο κόσμος, που στο μεταξύ είχε πληθύνει εμφανώς, άρχισε από το πρώτο λεπτό να χορεύει στα ακούσματα των Vapors of Morhine, σαν να έβγαζε το απωθημένο του να τους δει μετά από χρόνια. Οι ίδιοι ήταν παραπάνω από διαδραστικοί με το κοινό, προκαλώντας κέφι και χειροκροτήματα καθ′όλην την διάρκεια της συναυλίας.
Τίμησαν τραγούδια αγαπημένα από όλα τα studio album τους, ξεκινώντας από το “Good″ και το “The other side″, προκαλώντας ένα παραλήρημα στη συνέχεια με το “Let´s take a trip together″, και απογειώνοντας την απόλυτα θετική ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει με το “Yes″, σε τέτοιο σημείο που ένα ασταμάτητο ρυθμικό “Yes-Yes-Yes-Yes-Yes-Yes-Yes″ αντηχούσε σαν σε ηχώ και επαναλαμβανόταν από τα χείλη όλων για πολλή ώρα ρυθμικά μαζί τον τραγουδιστή. Ακολούθησαν και άλλα γνωστά τραγούδια της μπάντας όπως το “Buena″ και το “Honey White″ με παρεμβαλλόμενα μουσικά solos με blues αποχρώσεις που μας μύησαν σε ένα κλίμα τύπου Angelo Badalamenti, καθώς και νέες δημιουργίες της μπάντας που εμπλουτίζουν μουσικά τον ήχο της, καθώς έρχονται πιο κοντά σε ακούσματα της Αφρικανικής Μουσικής και των Delta Blues.
Οι Vapors of Morhine πέτυχαν να ικανοποιήσουν αδιαμφισβήτητα το απωθημένο του ελληνικού κοινού να ακούσει τους θρυλικούς Morphine εδώ και πολλά χρόνια, καθώς ο θρυλικός Lyons μοιάζει να μετενσαρκώνεται φωνητικά σε Mark Sandman – η ομοιότητα είναι τόσο εντυπωσιακή που με μερικές μπύρες να μην καταλαβαίνει κανείς τη διαφορά!