Η τριάδα των True Widow, από το Ντάλας του Τέξας, κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες το τέταρτο album της “Avvolgere”, και είναι η δεύτερη κυκλοφορία τους από την Relapse Records. Έχοντας ξεκινήσει το 2007 με το ομώνυμο album τους, αμέσως κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή της underground σκηνής, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα να κερδίζουν έδαφος ανάμεσα σε τόσα σχήματα.
Υπάρχει ένα καθορισμένο βάρος στον ήχο τους, το οποίο είναι αποτέλεσμα ενός πυκνού στρώματος από distortion σε συνδυασμό τα “υποτονικά” riffs, που ταράζουν το έδαφος της γης σε κάθε νότα τους. Αυτό οφείλεται κυρίως στον τρόπο που καταφέρνουν να ενώσουν την shoegaze, με stoner/doom και post-rock στοιχεία. Από την εισαγωγή του δίσκου με το “Back Shredder”, η αντίθεση ανάμεσα στα φωνητικά του DH Phillips και τον μονότονο ρυθμό στα τύμπανα, αφήνει αρκετό χώρο ώστε να αφήσεις το μυαλό σου ελεύθερο να χαθεί σε ένα θολό όνειρο, κάτι που ταιριάζει απόλυτα στην αισθητική των True Widow. Ορόσημο του album θα έλεγα πως είναι το “F.W.T.S.L.T.M.”, με τον ήχο από το steel guitar να σε κρατάει σε έναν φαύλο κύκλο σε όλη την διάρκεια του, ένας κύκλος όπου το όνειρο και η πραγματικότητα μοιάζουν να χορεύουν χέρι-χέρι, κάνοντας δύσκολο να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα από την φαντασία.
Ωστόσο, ένα από τα πιο δυνατά σημεία του δίσκου είναι το “The Trapper and The Trapped”, που με τα ζεστά φωνητικά του DH και τα αιθέρια φωνητικά της μπασίστριας, Nicole Estill, να εναλλάσσονται διαρκώς, τονίζει για ακόμα μία φορά την έμφυτη ευρυχωρία στη μουσικής του συγκροτήματος, κάνοντας την όλη εμπειρία πιο έντονη. Με το “Theurgist”, μας δείχνουν την post-rock πλευρά τους, η κιθάρα με το μπάσο δημιουργούν μεγάλη ένταση και καθώς εξελίσσεται, τα φωνητικά γίνονται πιο απόμακρα και απόκοσμα. Άλλη μία έκπληξη, είναι το δίλεπτο ακουστικό κομμάτι “To All That He Elong”, όπου λειτουργεί σαν ένα είδος παρεμβολής που σπάει την επαναλαμβανόμενη μελωδία του δίσκου, με τη φωνή της Nicole να σε ανατριχιάζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Αυτό που λάτρεψα περισσότερο είναι το “What Finds Me”, ένα αρκετά συναισθηματικό και σκοτεινό κομμάτι, που σε οδηγεί από τη μία στιγμή στην άλλη στο απόλυτο κενό και την απελπισία, αφού το τελευταίο λεπτό λειτουργεί σαν το μαύρο χρώμα στον καμβά, που αναιρεί τις ήδη υπάρχουσες γκρι αποχρώσεις του κομματιού, κλείνοντας το album με τον πιο απαισιόδοξο τρόπο.
Οι True Widow, μοιράζονται κάτι νέο σε αυτή την κυκλοφορία τους. Έχει τα vibes του ανήσυχου σκότους που σερβίρονται με τον πιο απαλό, γλυκό και ταυτόχρονα σκληρό τρόπο.