Με τα εισαγωγικά μέτρα του “Fear and Trembling” να παραπέμπουν σε Fugazi κι έναν σκληρό hardcore ύμνο ως συνέχεια (“Glitche”), είναι σίγουρο πως ό,τι ακολουθεί θα ακούγεται ενδιαφέρον. Γιατί, όταν συχνά αναφερόμαστε στον λεγόμενο σκληρό ήχο, θα πρέπει να θεωρούμε τους Every Time I Die ένα από τα σημαντικά τέκνα και παράλληλα στυλοβάτες του τα τελευταία χρόνια.
Κρατώντας το νήμα μιας μουσικής παράδοσης, που εμπλέκει τα είδη και τους ρυθμούς με αξιοθαύμαστο τρόπο, οι Every Time I Die προσπαθούν να… τραβήξουν αυτό το σχοινί ακόμα περισσότερο. Ειδικά, όταν όλα τα μέλη φαίνεται να κατέχουν τόσο βαθιά αυτό που κάνουν και πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται η φωνή του Keith Buckley, μια φωνή υψηλών rock προδιαγραφών, την οποία κάνει όπως κι ό,τι θέλει, τότε μια “κριτική” μάλλον θα διαβαστεί ως το ελάχιστο, που μπορεί κάποιος/α να γράψει για αυτούς τους μουσικούς. Για του λόγου το αληθές, ακούστε ως δείγμα το “Map Change”, ίσως το πλέον “ευαίσθητο” κομμάτι του album.
Οι Every Time I Die ακούγονται τόσο φρέσκοι όσο όταν πρωτοξεκίνησαν, έχουν το ίδιο κέφι για πειραματισμό, δεν φαίνεται να τα παρατάνε σε καμία περίπτωση. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία τί ακριβώς είναι αυτό που μουσικά εκπροσωπούν, γιατί είναι προφανές ότι οι επιρροές τους είναι τόσο διαφορετικές και αντιθετικές, που οι ταμπέλες φαντάζουν γελοίες στην περίπτωση τους. Είναι hardcore, post-hardcore, metal, ψυχεδέλεια, jazz ή κάτι άλλο; Είναι όλα αυτά μαζί, χωρίς όμως να έχουν όρεξη να υπογράψουν κάποια μεγαλόσχημη δήλωση μουσικής προσκόλλησης. Προσωπικά, θα προτιμούσα μια πιο στακάτη παραγωγή σε ντραμς και κιθάρες, αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικού γούστου κι όχι μουσικής ικανότητας ή συνθέσεων και δυναμικής.
Μια πολύ μικρή αποτίμηση μπορεί να σε φέρει κοντά στο… black metal διοχετευμένο μέσα από την ψυχεδέλεια των Jane’s Addiction (“Religion of Speed”), κάπου στην γωνία μπορεί να σε περιμένουν τριπαρισμένοι οι ΖΖ Top (“Τwo Summers”), κι αν δεν υπήρχαν κιθαριστικές ξυραφιές και απότομα doom περάσματα, μάλλον το “1977” θα μπορούσε να ακούγεται ως ένα κλασσικό old school thrash κομμάτι. Για το “It Remembers” δεν μπορείς να γράψεις κάτι ιδιαίτερο, παρά μόνο να βάλεις ακουστικά και να το ακούσεις εν πλήρη εξωτερική ηρεμία (για την εσωτερική κανείς δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα).
Εν κατακλείδι, άλλη μια δεμένη κυκλοφορία των Every Time I Die. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.